200 świadków na weselu i co z tego? - Forum

Odpukać w niemalowane... jesteśmy małżeństwem ponad 35 lat i poważnych kryzysów nie mieliśmy, na pewno jakieś niesnaski były ale szybko przemijały i dalej byliśmy szczęśliwi...

Wpływ na to może mieć to, że dużo ze sobą rozmawiamy, mamy dobry kontakt zarówno ze sobą,  jak i naszymi dziećmi, po prostu wspieramy się wzajemnie...

Na weselach jest dużo ludzi, bo 70% z tych osób się zaprasza, bo inaczej nie wypada. Nie są to ludzie bardzo nam bliscy. Od tak poważnych spraw są przyjaciele, a to sprawa indywidualna- natomiast jeśli nikomu nic nie mówimy to nie dziwmy się, że nie otrzymujemy pomocy. Każdy powinien mieć kogoś na tyle blisko, żeby móc w trudnych momentach oczekiwać wsparcia. Jeśli zaś jesteśmy skryci, to musimy poradzić sobie sami.

Ja nie mam żony, ale od 5 lat jestem w związku, od 4 lat mieszkamy we dwoje i w przyszłym roku bierzemy ślub. O wszystkich problemach rozmawiamy- choć są to czasem rozmowy trudne, to bez tego nigdy nie będzie idealnie. Poza tym mam przyjaciela od lat, z którym od zawsze rozmawiamy o wszystkim i w ciężkich sytuacjach mogę się do niego zwrócić. Póki co to wystarcza i uważam, że tworzymy bardzo udany związek dwojga dojrzałych ludzi.

Z jednej strony zapytasz, powiedza że się wtrącasz. Może kiedyś ingierowałą starszyzna, matki, babcie ciocie i płeć odmienna. Bo rozwód to był wstyd. Robiło się wszystko aby temu zapobiedz. Teraz, nie układa się to po co się męczyć jak można mieć nowy model. Tylko nikt nie powiedział że w tym nowym będzie lepiej i łatwiej. 

Mam przykłady na najbliższym otoczeniu.. niestety.. Dopiero po fakcie widać ile osób cierpi..

W tym rzecz, że o cierpieniu bliskich par i ich niedograniu dowiadujemy się tak późno. Czy uważacie, że takiej parze można pomóc rozmową?

Łatwa droga? Kto napędza te upraszczające statystyki? Powszechnie sądzi się, że co 3 para w Polsce się rozwodzi. To prawda, ale chodzi o pary, które zawierają związek w danym roku, tymczasem rzeczywisty obraz to 7 par rozwiedzionych na 1000 małżeństw. Nadal to malutko przecież.

Kiedyś to był wstyd, a jak dziś oceniamy rozwody? Czy nie jest to pójście na łatwiznę, czy nie trudniej jest pracować nad sobą, mimo wszystko, w danym związku?

Przecież nie zaproszę 200 osób na sesję pt: "nie układa mi się z męzem".

Są ludzie, którzy opwiadają wszystko, wszystkim. Skoro im to pomaga, to proszę bardzo. Ja do takich osób nie należę.

Jest też takie stwierdzenie "publiczne pranie brudów".

ja tam jestem wylewna i jak mi coś na sercu lezy to o tym mówię głośno. ale sprawy intymne, naprawdę poważne- zostawiam dla jednej-dwóch osób mi najbliższych, których zdanie w tym zakresie cenię najbardziej...

Może powinno byc odrotnie, cichy ślub. chuczny rozwód. 

A ja nie chciała bym by mi się w małżeństwo wtrącał ktoś trzeci.. Owszem może niech wysłucha ale tylko wtedy gdy ja tego chcę..

W mojej i męża najbliższej rodzinie na szczęście rozwodów nie było... i niech tak zostanie...

Właśnie kiedyś rozwód to był wstyd-dla rodziny,a bo żal dzieci,i kobiety się męczyły w nieudanym małżenstwie,tolerowały wszystkie wyskoki,bo przecież małżeństwo rzecz święta.Z przykładu swojego otoczenia,moja siostra się rozwiodł po 26 lata małżeństwa przy 4 dzieci (już dorosłych) i teraz żyję pełnią życia i żałuje że tak późno to zrobiła.