Pierwszy dzień w domu. - Forum

Położyliśmy Małego w łóżeczku i zadaliśmy sobie to samo pytanie: "I co teraz?"  Mały spał 4 godziny, a my czekaliśmy aż się obudzi :)

Najpierw nakarmiłam mojego głodomorka - byłam w szoku, że tka potwornie bolą mnie piersi, a że to była trzecia doba, miałam tzw. nawał pokarmu:)

Więc najpierw czułam ból he he

A potem...Potem patrzyliśmy, jak Julka słodko śpi w łóżeczku i nie mogliśmy uwierzyć, ze oto jest - owoc naszej miłości...

Po pierwszym porodzie na wpomnienie pierwszego dnia w domu jedyne co przychodzi mi do głowy to moja prywatna łązienka. Tak bardzo upragniona i wyczekiwana. Wiem, że to mało wzruszające i mało związane z moim dzieckiem ale tak było w rzeczywistości. Madzię położyłam do łóżeczka, czuwał przy niej tatuś a ja wtedy byłam spokojna i już o nic się nie martwiłam. W szpitalu cały czas czułam niepokój zostawiając Małą samą... Czułam się brudna, do tego miałam zapalenie pęcherza, bolące krocze i moja czysta łazienka do której mogłam pójść była dla mnie spełnieniem marzeń.

Rok później powrót do domu był bardziej wyczekiwany, bo przecież zostawiłam w nim roczną córeczkę ;) Nie czułam się taka zagubiona jak za pierwszym razem. Czułam się za to spełniona, bo wreszcie byliśmy razem - cała rodzinka :) To był jeden z najszczęśliwszych dni mojego życia :)

Ja to strasznie tęskniłam za domem w szpitalu, szczególnie jak Natalka była już na świecie:) Ja malutką nakarmiłam, położyłam do łóżeczka, rozpakowałam się i jeszcze czułam się nie na siłach....Ale cieszyłam się, że mam w końcu do kogo otworzyć buzię, pogadać wyżalić się, wiedziałam, że we dwójkę/ trójkę teraz już tylko będzie lepiej:D Mąż też nie mógł się nas doczekać i pamiętam jego jedno zdanie: "dobrze, że już jesteście:)

ja pamietam,ze odwiedzila mnie wtedy kolezanka,mialam strasznie duzo pokarmu i odciagalam go sobie,wieczorem jakos zorientowalam sie ze juz pozno bo chyba po 23 i ze spac trzeba ale mala w lozeczku spala a ja na lozku i zasnac nie moglam,bo w szpitalu z nia spalam,a w domu nie i balam sie tej pierwszej nocy,ze nie bede slyszec jak zasne jak ona bedzie plakac,potem jak sie obudzila to plakala ciagle az do dwoch miesiecy :D

czekałam na ta chwilę z utęsknieniem, tak bardzo chciałam już wrócić do domu ( po 10 dniach- takie małe wczasy )


położyłam syneczka do łózeczka i bardzo dlugo na Niego patrzyłam, potwornie się wzruszałam, rodzice też co chwilę do nas zaglądali, Kubuś bardzo długo spał po powrocie ze szpitala, nie mogłam się nawet doczekac kiedy się obudzi  

Nie mogłam się doczekać, kiedy wrócę do domu, ale z drugiej strony wtedy byliśmy zdani tylko na siebie.

Pamiętam, jak mąż na początku miał małe obawy przed podnoszeniem tak maleńkich dzieci.

Pamiętam, że jakiś czas przed porodem, obejrzałam jedną płytę, która była dołączona do książki. Przyznam się, że pomogło, bo wiedziałm jak działać od strony technicznej Jak przewijać, jak podnosić.Jednak jak się urodziły maluchy, to nie było zbyt dużo czasu na wątpliwości i strach, trzeba było działać, gdyż zawsze jeden czekał w kolejnce się niecierpliwił.

A właśnie, jak to było z tym podnoszeniem u Was? Uczyliście się prawidłowego podnoszenie noworodka, na przykład w szkole rodzenia, albo z płyt CD czy innego źródła?

Stałam z mężem  nad łóżeczkiem i patrzyliśmy i patrzyliśmy na naszego synka, patrzyliśmy  z niedowierzaniem, że już jest z nami, długie 9 miesiecy jednak nie jest takie długie-pomyślałam, to jednak chwila ....

ogromne zmęczenie i niewyspanie po szpitalu..ale z drugiej strony szczęście, że już po wszystkim i strach jak to będzie..

oj chyba kazdy tak sie zachwycal..ja tez pamietam ze sie nie moglismy napatrzec "co" zmajstrowalismy :) takie "cos z niczego" :)

Masz rację... a po samym porodzie chciałam jak najszybciej być w domu...

Ja dokładnie pamiętam bo synek już w domu czekał na mnie i na maleństwo ,pamiętam jego minę i to jak nie mógł się napatrzeć taki był zafascynowany

Aniu tez mamy taki pamietnik, skrupulatnie go uzupelniam, nawet dzis zajrze czt czegos nie pominelam.