MINI Konkurs! Szkoła Wczoraj i Szkoła Dziś! - Forum

uczęszczałam do szkoły,gdy jeszcze obowiązywał system 8-klasowy. niezapomniany,niedoceniany. nie da się zapomnieć obowiązkowych fartuszków w początkowych klasach. zdarzało się,że chodziłam na dwie zmiany,bo byliśmy rocznikiem wyżowym. bywały lekcje na plebani,bo w szkole nie było wolnych klas. byłam w klasie M,wyobraźcie sobie ile więc było rówieśników. ilu nauczycieli miało pracę. przed nauczycielem czuło się respekt. zdarzało się dostawać linijką po rękach lub kredą po głowie. uwagi do dziennika nie były powodem do dumy. wagary? rzadko,raz klasowe. prawie,bo zawsze w każdej grupie znajdzie się czarna owca. pojedyncze wagary? dopiero w LO. w podstawówce nie było odwagi. było się jeszcze dzieckiem. to nie to samo co dziś. dziaciak w 4 klasie czuje się mega dorosły,ważny. nie wspominam o gimnazjum,które uważam za porażkę edukacyjną. w czasie przerw przesiadywało się pod szkolnym sklepikiem,w którym jakiś czas "pracowałam" a raczej go prowadziłam z koleżanką. z głośników ozlegała się muzyka ze szkolnego radia,działała szkolna gazetka,po lekcjach z radością czekało się na sportowe sks-y. szkoła była miejscem,w któym poza nauką dało się miło spędzić czas a nie jam teraz przykrym obowiązkiem. nasze dzieci na wspomnienia szkoła kiedyś a dziś będą robiły wielkie oczy z niedowierzaniem...

Rozpoczęłam naukę z rocznym opóżnieniem Pamiętam, że bardzo bałam się szkoły Wiejska szkoła oddalona od domu ok. kilometra, ale dla mnie to była wyprawa Wieczorem wybierałam się pod budynek szkoły, który napawał mnie strachem , tak sobie teraz myślę, że musiano mnie tą szkołą straszyć, bo skąd taka obawa ?Pierwszy dzień pobytu nie pamiętam, ale zapamiętałam podłogi i zapach bijący z tych podłóg Duże drewniane deski posmarowane czymś co wydawało dziwną woń Nie , nie był to smród i też nie wiem do dzisiaj czym to było smarowane Po raz drugi spotkałam się z tym zapachem i z takimi podłogami w szkole w Wałczu , gdzie kilka lat póżniej zdawałam egzamin

Pamiętam moją pierwszą nauczycielkę , była bardzo miła i bardzo dbała o naszą klasę Irena miała na imię Od 3 klasy chodziłam i uczyłam się w wiejskiej chacie , bo w szkole nie było miejsca , więc wynajęto izbę w takiej chacie na potrzeby szkoły Maleńkie okienka , podłogi nie było, domek pokryty strzechą Mam ten domek ciągle przed oczami Najmilsze wspomnienia z tego okresu to nauka jazdy na nartach , zamiłowanie zostało mi do dzisiaj To ciekawe, bo żadnych górek nie było obok, ale zimą usypywaliśmy ze śniegu górki i na lekcjach W-F była frajda /kiedyś śnieg leżał od litopada do marca/

W piątej klasie bardzo zachorowałam , więc siłą rzeczy nie dostałam promocji do następnej klasy Czekała mnie przeprowadzka do miasta do szkoły chodziłam już innej Nauczyciele w nowej szkole byli bardziej wymagający , ale dbali o wychowanie duchowe Śpiewałam w chórze, byłam w harcerstwie Najbardziej utkwiła mi w pamięci nauczycielka j. polskiego pani Mocarska Na jej lekcjach nie sposób się było nudzić Tak pięknie opowiadała o literaturze , opowiadała o Marii Dąbrowskiej , którą znała osobiście Matematyka była dla mnie koszmarem , ale podziwiam upór mojej nauczycielki, która tak mnie podeszła ,że potrafiłam napisać klasówkę na 4 Nie spotkałam się z wyzwiskami ze strony nauczycieli wobec uczniów , a niestety zdarzały się różni osobnicy i w tamtych czasach

 Szkoła teraz ? Jest bardziej na ilość , jak na jakość Klasy przeludnione,materiał obszerny i nie wszyscy uczniowie są w stanie opanować Może są większe możliwości rozwoju i wyborów tego co uczeń lubi robić

Uczniowie nie są szanowani , tak jak było kiedyś Uczeń wrażliwy nie nadążający tempo nauczania nie ma szans Poprawki ewentualnie pozostanie na drugi rok

Do szkoły gdy uczęszczałam

w czarny fartuszek się ubierałam

Tarczę szkoły na ramieniu nosiłam 

i grzecznie się zachowywałam

Szacunek dla nauczycieli miałam

i się ich słuchałam.

Komputerów nie było

a i tak dobrze się uczyło

Atramentem w zeszycie się pisało

a nie w klawiaturę klikało.

Lektury samemu się czytało

a nie z internetu korzystało

Ot i tak w skrócie wygląda...

Szkoła Wczoraj...

 i Szkoła Dziś.

Moja edukacja szkolna (podstawowa) to prehistoria. Dużo pamiętam, mam wiele zdjęć (piszę monografię mojej rodzinnej wsi) i wiele do opowiadania. Jak znajdę czas to napiszę. Może zdążę do 8-g0. 

Moją edukację zaczęłam w 1957 roku. Szkoła stała w środku wsi na przeciw kościoła. Była to szkoła mała z 2 klasami. Dzieci wówczas było sporo, ok 80-100. Sale były duże, a klasy były łączone. Przedmioty „artystyczne” były wspólne, pozostałe na zmianę „głośne” i „ciche”. Dla młodych wyjaśnienie-ciche to pisanie ćwiczeń, czytanie, a głośne- wykład nla. Taka edukacja trwała do połowy mojej piątej klasy. W styczniu 1962 przeprowadziliśmy się do nowej, pięknej, pachnącej „tysiąclatki”. Każda klasa miała odrębną salę, wf odbywał wprawdzie na wielkim holu, ale to i tak był luksus w porównaniu ze starą szkoła, gdzie wf był albo na boisku albo w klasie. Pamiętam, że szkołą stała się centrum kulturalnym dla całej wsi. Tam był pierwszy telewizor i na „Stawkę większą niż życie” schodziła się cała wieś. Odbywały się tam przedstawienia teatralne dzieci i dorosłych, przyjeżdżało kino objazdowe i odbywały zabawy wiejskie. A propos zabaw: najpierw była zabawa dla dzieci, które o określonej godzinie (jak pamiętam to 20.00) opuszczały parkiet. Nie było protestów, golizny 14-15 latek. Taka była zasada i nikt nie pomyślał, żeby się buntować. Oczywiście chodziło się w fartuszkach a chłopców obowiązywał strój ciemny, granatowy. Następny okres LO. Wyjazd do pobliskiego miasta (10km) zamieszkanie w internacie. Tu też obowiązywał srogi regulamin i były restrykcje za przekroczenie. Fartuszki nadal obowiązywał, a na uroczystości granatowy mundurek-plisowana spódnica i żakiet. Kontakty „damsko-męskie” były, ale bardzo dyskretne. Chłopcy mieli internat w innym miejscu. Jak do dyrekcji doszła wiadomość, ze uczennica była np. Na zabawie wiejskiej, miała kłopoty, itd.,.itp. Po latach znów znalazłam się w szkole-po drugiej stronie „katedry”. Początek lat 80-tych, nadal obowiązywały jakieś zasady. Nauczyciel miał poważanie, rozmowa z wychowawcą czy dyrektorem na ogół wystarczała aby utemperować zawadiaków. Z każdym rokiem było coraz gorzej. Chamstwo, rozwalanie lekcji itd. Na szczęście pożegnałam się ze szkołą już 8 lat temu i teraz nie chciałabym do niej wrócić, ani jako uczeń (wg mnie poziom w mojej małaj wiejskiej szkole był wyższy). Ani jako nauczyciel. Mój syn jak był w liceum to stwierdził,zer jego rocznik to ostatni normalny.

A na zakończenie zapis jak wyglądala edukacja w latach 1918-1920.Zapiski mojej mamy: „Gdy ukończyłam sześć lat mama posłała mnie do szkoły. Pamietam dokładnie jak byłam ubrana. Miałam długie włosy po bokach warkoczyki u góry zawiązane wstążk, granatową suknię i biały płocienny fartuszek na ramionach zawiązywany... Ten pierwszy dzień pamiętam każdy krok. Mama kupiła mi tablicę i rysiki do pisania, bo jak chodziłąm do szkoły to nie byłozeszytów. W szkole szło mi dobrze, byłąm pierwszą uczennicą. Wieczorem uczyć się nie było można, nie było ani nafty ani świecy (...) W szkole uczyli tylko po niemiecku. Był starszy nauczyciel co umiał po polsku. Nie był zły chociaż czasem słyszał, że ktoś mówił po polsku to nie zwracał uwagi. Najlepiej pamiętam urodziny niemieckiego cesarza Wilhelma, którego nazywano Wilusiem. Mama mnie ładnie ubrała, bo byłam wybrana do mówienia wiersza. Były sztuczne ognie i strzelanie z korków.”

To fragment mamy wspomnień, która bardzo skrupulatnie opisywała swoje życie w różnych jego etapach. Poszukam zdjęcia i wstawię w galerii, bo do postu  nie potrafie. 

Skończyłem szkołę gimnazjalną rok temu jednak chciałbym wrócić do klasy drugiej tegoż gimnazjum! Był to zwykły dzień i zwykła lekcja niemieckiego, historia ta nie jest długa lecz całkiem zabawna, gdyż rozmieszyła moją klasę a panią nauczyciel bardzo zdenerowało moje zachowanie! Przechodząc do opowiadania : Zapytałem panią czy sprawdziła kartkówki, tak jak myślałem odpowiedz jej była "NIE" zatem poirytowany odparłem koledze "Nauczyciele to nie sprawdzają kartkówek tylko piją kawę" . Niestety pech chciał że powiedziałem to tak ze usłyszała to pani nauczyciel. Bez wachania zaczęła krzyczeć na mnie i trwało to 10 minut, oczywiście klasa byłą zadowolona!  Po czym wpisała uwagę na pół karki w dzienniczku cytując fragmen mojej wypowiedzi! Kolejnego dnia przyszedłem poprawić ocenę z języka angielskiego, Pani a zarazem moja wychowawczyni odparła "my nie mamy czasu na sprawdzanie twoich poprawek, gdyż pijemy kawę" Tak jak myślałem o tym co powiedziałem wiedział cały pokój nauczycielki. Śmiechu i radości nie było końca! Jedank pani wybaczyła mi ten występek !

Z perspektywy czasu i własnych obserwacji można wyodrębnić szereg  różnic w szkole „wczoraj” aa szkole „dzisiaj” . Pomijając już fakt o zmianie systemu oświaty i wprowadzeniu gimnazjum.

Uczniowie kiedyś byli bardzo spokojni, nie urządzali między sobą bójek. Respektowali polecenia nauczyciela bez żadnych komentarzy i nie „pyskowali” do nich.

Nauczyciele wymagali od ucznia większej dyscypliny niż w dniu obecnym. Stosowane były kary cielesne jak i moralne np. stanie w kącie.. Uczniowie byli zdyscyplinowani, szanowali nauczycieli a nawet bali się ich.

Na początku mojej edukacji każdy uczeń zobowiązany był do noszenia fartuchów, do których przyszyte były tarcze szkolne, oraz do noszenia obuwia zmiennego. Szkoła w chwili obecnej jest bardziej otwarta na potrzeby ucznia.  Można zwrócić  uwagę na rozbudowane prawa jak i obowiązki ucznia, które kiedyś były ograniczone. Teraz nie można podnosić głosu na uczniów a co bardziej nie można ich uderzyć, jak miało to miejsce kiedyś. Dzięki rozwojowi psychologii  i pedagogiki społecznej można dostrzec większy nacisk na obserwację środowiska, w którym żyje uczeń i w miarę dostępnych środków pomóc jemu.

Inna rzeczą, która znacznie się polepszyła i wprowadziła wiele udogodnień jest rozwój techniczny szkół. Dzięki pomocom naukowym uczniowie mogą mieć większy wkład w prowadzenie lekcji. Komputery jak i Internet dostępny w szkołach ułatwia poszerzanie wiedzy, wynajdywanie ciekawostek na interesujące tematy.

W dzisiejszej szkole nauczyciele nie stosują kar cielesnych, uczniowie mają większy dostęp do pomocy naukowych, organizowane są różne wycieczki np. do teatru czy kina. Kiedyś pisano na tabliczkach a dzisiaj ich miejsce zajęły zeszyty, ćwiczenia

W współczesnej szkole jest dużo więcej lekcji, można nauczyć się języków, organizowane są dodatkowe zajęcia oraz kółka naukowe. Są lepsze warunki do nauki  i kształcenia uczniów. Rodzice mogą korzystać ze świetlicy szkolnej, gdzie uczniowie spędzają czas na zabawie i są pod dobra opieką do czasu odebrania ich przez rodzica. Na uwagę może zwrócić fakt, ze w szkole obecnej dzieci dotacja obowiązkowo mleko, warzywa a inne obiady. Kiedyś każdy uczeń mógł pomarzyć o czymś takim.

Reasumując szkoła obecna jest nowoczesną jednostka, gdzie uczeń jest traktowany dobrze, gdzie może poszerzać swoje zainteresowania. Kiedyś uczniowie byli traktowani surowo, nikt nie zwracał uwagi na jego problemy.

N aprzestrzeni lat uczniowie stali sie bardziej śmiali i wygadani w stosunku do nauczycieli, ignoruja ich polecenia. nauczyciele mają trudne zadanie w zapanowaniu nad ich zachowaniami. tylko cierpliwi i wytrwali nauczyciele odniosa sukces w ujarzmianiu młodych, zbuntowanych uczniów.

Uczęszczałam do szkoły w systemie 8 klasowym, miałam być pierwszym rocznikiem,który miał pisać nową maturę na szczęście owa przyjemność nas omineła. Patrząc na moje dzieci i dzieci znajomych ciesze się,że uczeszczałam do szkoły w  tamtych czasach a jednocześnie jestem przerażona tym co czeka moje dzieci. Wielu znajomych i nauczycieli twierdzi ,że gimnazjum to wylęgarnia patologii i niestety muszę się z tym zgodzić. Rozumie ,że czasy się zmieniają, młodzież szybciej dojrzewa itd ale gdzieś przecież musi być ktoś kto im da spróbować pierwszego papierosa, piwa czy narkotyku.
Dziś robi się wszystko by skrócić dzieciom okres dzieciństwa bo jakoś nie wyobrażam sobie mojej 6 latki przez 8 godzin w szkolnej ławce. W moich czasach dzieci miały normalne dzieciństwo -chodziły do przedszkola gdzie się bawiły  a po przedszkolu szaleliśmy na podwórku. Dziś dzieci gonione są do różnych zajęć pozalekcyjnych i duża wina w tym nas rodziców i naszych ambicji. Nie twierdze ,że w czasach mojej edukacji rodzicie nie mieli ambicji bo mieli ale nie wywierali takiego wpływu na nasze życie i nasze wybory. Tak więc ja również pośle swoje dzieci na zajęcia pozalekcyjne ale zostawię córkom wybór a jeśli zaobserwuje ,że źle się na nich czują nie będą na siłę ich tam pchać.

Mam nadzieje ,że nasza władza w końcu zmądrzeje i zrobi coś z system szkolnictwa i zapamieta,że jeśli chce się mieć szkoły na poziomie światowym to trzeba w nie zainwestować, samo z siebie nic się nie zmieni i nie zrobi. 

    Dzisiaj żyjemy w innym pokoleniu a do tego my mieszkamy także w innym kraju. Dla mnie szkoła była ogromnym stresem, konkursem kto ma lepsze buty. Każdego dnia wstawanie do szkoły było karą. Między nauczycielami a uczniami był pewien dystans. Nie było wielkiego pozrozumienia a jedynie nakazy. Trzeba było przyswajać ogromną partię materiału beż żadnych zajęć np. w terenie. Co dzisiaj jeżeli jest w ogóle w głowie jest zupełnie nie przydatne. 

    Mateusz w tym roku idzie do drugiej klasy i ma dopiero 6 lat. Szkołę u nas zaczyna się wcześniej. Szkołę uwielbia. Ma mnóstwo zajęć, różne imprezy. Wszystkie dzieci w szkole znają się ze sobą nawzajem. Nie ma wstydu między nimi że któś kumpluje się z młodszym. Każdego roku ma nową panią nauczycielkę a w między czasie także 3 panie asytentki. Buduję to więż i przyjacielską atmosferę w szkole.Puki co to są początki i jest całkiem łatwo. 

   Lekcje często są na zasadzie zabawy. Nie ma większego stresu przed testem. Zamiast pokazywania innym jaki jestem łobuz dzieci walczą o to żeby być ,,gwiazdą dnia'' za dobre zachowanie. Liczą się ze zdaniem nauczyciela ale także nauczyciele słuchają prawdziwie tego co mają do poiwedzenia. Dzieci nie są traktowane jako ,,grupa,, ale każde jest inwidualną małą osobą. Nauczyciele podchodzą inaczej niż w Polsce do swojej pracy. Naprawdę lubią dzieci i to co robią. nie przelewają zwoich problemów i frustracji na nie. Sa spokojni, opanowani a przede wszystkim cierpliwi, wyrozumiali i usmiechnięci. W Polsce czasem wydaje się że wykonywana praca przerasta nauczycieli. 

   Jest troche pracy po szkole dla rodziców ale myślę że wykonują kawał dobrej roboty w szkole. 

Mój synek ma dopiero 2 latka, więc przygodę z jego szkołą mam dopiero przed sobą, ale wiem, jak chciałabym by wyglądało jego dzieciństwo i jak powinna mu się kojarzyć szkoła.

Nie wiem na ile jest to realne, bo jednak czasy się zmieniają i pewnych rzeczy nie da się powstrzymać, ale chyba warto trochę powalczyć. Sama moje dzieciństwo wspominam wspaniale. Jako mała dziewczynka dużo czasu spędzałam z dziadkami na ich działce, jako starsza, jak już chodziłam do szkoły tak naprawdę całe dnie latałam z koleżankami po osiedlu albo spotykałyśmy się co chwila u którejś na działce. Nawiązywanie przyjaźni, spędzanie czasu z rówieśnikami, umiejętności rozmowy, zabawy, kompromisów, pierwsze dziecięce kłótnie - według mnie to wszystko jest bardzo ważne i stanowi świetne przygotowanie do życia w społeczeństwie. Szkoła nie kojarzyła mi się z miejscem, gdzie muszę iść, gdzie się męczę, gdzie nie mam ochoty przebywać. Nie! To było miejsce, gdzie spotykałam się z rówieśnikami.

I przyznam, że często jestem przerażona patrząc na wiele małych dzieci w dzisiejszych czasach.
Znam takie, które mają wypełnioną każdą minutę dnia, bo rodzice, co prawda mający dobre chęci, dbają o to by dziecko się rozwijało czy nie spędzało dnia przed telewizorem, jednak jakby nie było wszelkie zajęcia dodatkowe to dla dziecka obowiązek. Z drugiej strony znam też chłopców, którzy po przyjściu ze szkoły zasiadają przed komputerem i nawet w wakacje nie chcą wyjechać na kolonie, bo wolą siedzieć przed monitorem... Poza tym społecznym aspektem jest też kwestia ćwiczenia wyobraźni, choć z tym może być jeszcze większy kłopot. My z koleżankami wymyślałyśmy sobie zabawy, nie potrzebowałyśmy do tego żadnych specjalnych przedmiotów, zabawek. Wystarczył pomysł. Wracając ze szkoły bawiłyśmy się w posiadanie psa, któremu nie można pozwolić spaść na ziemię. Psem była zwykła foliowa torebka ;) Musiałyśmy co chwila na nią dmuchać, albo podrzucać kijkiem. Taka bzdurna zabawa, ale ile było śmiechu!  Albo wyobrażałyśmy sobie, że jesteśmy czarodziejkami i mamy małą buteleczkę ze specjalnym eliksirem, którą musiałyśmy chronić przed innymi, przekazywałyśmy ją sobie potajemnie, odprawiałyśmy czary itd. Teraz, w erze, gdy każde dziecko ma telefon, iphona, mp4 czy jeszcze inne gadżety trudniej jest chyba pobudzić wyobraźnię do pracy.

Chciałabym wychować synka tak, by potrafił rozmawiać i bawić się z dziećmi, odnajdywać radość w bieganiu po podwórku. Nie chciałabym by nauka i odrabianie lekcji były jakimś nieprzyjemnym elementem dnia, by pozostały w jego głowie jako trauma. W moim dzieciństwie jakoś tak to odrabianie lekcji szło sprawnie, nie było ścisłych reguł - o tej i o tej siadamy do nauki, a ja smutna nie mogłam się doczekać aż skończę i wyjdę czy. Wiadomo, że sama nie uniknę  siedzenia synka przed komputerem, zresztą przecież komputer to nie samo zło, ale wszystko z umiarem! Bardzo zależy mi także na tym by moje dziecko nie było "dzikie", aby było otwarte, chętne do kontaktów z innymi, dlatego już teraz nie zamykamy się z nim w domu, tylko często jeździmy po rodzinie, znajomych, nie ma dwóch dni pod rząd żeby ktoś (przeważnie babcia;) do nas nie wpadł.

Mam nadzieję, że choć po części uda mi się mój plan zrealizować :)

Życie codzienne, ludzie, otoczenie no i my sami zmieniamy się, ewaluujemy z czasem, postępem, i nie inaczej jest z szkołą. Ona również podlega nieustannym zmianą na przestrzeni chociażby 20 -30 lat. Różnice są ogromne i znaczące oczywiście, ja dostrzegam plusy i minusy tych zmian i różnic na przestrzeni wielu lat.

Ja chodziłam do dwóch szkół podstawowych z racji przeprowadzki do innego miasta, ale tak oto zapamiętałam szkołę:

- zapewniam wszystkich, że na moim biurku było najwyżej kilka książek.Teraz jest wręcz odwrotnie. Na biurku dzisiejszego żaka jest do kilkunastu książek łącznie. Jedne do ćwiczenie, inne do czytania, jedna na jeden semestr druga na drugi….a ja zastanawiam się po co ?? ?? Drukuje się mnóstwo książek, niszcząc przy tym przyrodę oraz wyciąga się z kieszeni rodziców niepotrzebnie pieniądze a także obciąża plecy naszych pociech.

- kiedyś czytało się lektury – obecnie są bryki, streszczenia i pomoce wirtualne.

- tornister miałam lekki, moje plecy nie uginały się pod ciężarem zbędnej makulatury. Obecnie jest zgoła inaczej, nawet wymyślono walizki na kółkach, aby było lżej … a przecież wiedzę ma się w głowie a nie w plecaku..

- ranga każdego przedmiot jak dobrze pamiętam była na tym samym poziomie. Wszystkie przedmioty były ważne.Nie było potyczek typu, że religia jest ważniejsza od w-f czy odwrotnie. Szkoła jako placówka organizowała mnóstwo konkursów, olimpiad i zawodów- dziś z reguły nie ma pieniędzy na takie rzeczy.

-owszem i w mojej szkole byli butni czy też zbuntowani uczniowie, ale nie było do pomyślenia by uczeń był postrachem szkoły. Obecnie nauczyciele są bardzo bezradni wobec takich uczniów.Nauczyciel zawsze uchodził za wzór, jego autorytet nie znikał po opuszczeniu szkolnych murów a dziś jest "zgredem", "maruderem" i nie szczędzi mu się innych epitetów pod jego adresem.

-korepetycje – chodziłam na lekcje wyrównawcze z matematyki, bo była taka potrzeba.Obecnie teraz chodzą wszyscy, …bo taka jest moda.

-współpraca rodziców ze szkołą i odwrotnie też różni się od tej, którą ja zapamiętałam. Były zebrania ogólne rodziców całej szkoły; zebrania klasowe, komitety klasowe, trójki klasowe a w dzisiejszych czasach owszem mamy do czynienia z tzw. trójkami klasowymi, z wywiadówkami, ale kontakt ten zwykle jest szorstki i powierzchowny. Owszem obecnie można uzyskać pomoc pedagogiczną dotyczącą tego jak pracować z dzieckiem, oraz jakie metody wychowawcze stosować, aby wychowanie przynosiło okreslony skutek, ale brakuje ludzkiego podejścia –wszystko odbywa się zgoła automatycznie i łatwo wtedy można zostać zaszufladkowanym .Biurokracji jest zbyt wiele a zbyt mało zwykłych odruchów serca w stosunku do problemów szkolnych dzieci.

-dysleksja, dysgrafia, nadpobudliwość psychoruchowa ( ADHD) – o tych zaburzeniach w ogóle się nie mówiło, gdy ja chodziłam do szkoły. A obecnie wachlarz tych problemów u uczniów jest wielki. Nie ma klasy, aby nie było dzieci z jakąś dysfunkcją a przecież kiedyś też były dzieci, które uznawano za trudne, które biegały po całej klasie czy też nie przyswajały wiedzy w sposób płynny.

- kary –nauczyciele za moich czasów korzystali z przyborów należących do uczniów, aby ukarać ucznia, lądowałam też w tzw. „oślej ławce”, pisałam na tablicy lub w zeszycie kilkaset razy obietnice poprawy. Obecnie stosowane kary to zawieszenie bądź ograniczenie w prawach ucznia oraz wykluczenie z listy uczniów lub obniżenie stopnia z zachowania, otrzymanie pisemnych i ustnych uwag , a także wezwanie do szkoły rodziców niegrzecznego żaka.

- nosiłam fartuszek, biały przypinany kołnierzyk, oraz tarczę. Siedziałam na wszystkich lekcjach w jednej i tej samej ławce, z jedną i tą samą koleżanką. Nie wolno było nosić długich kolczyków ani wisiorków. Tarczę szkoły miałam przyszytą do fartuszka na ramieniu a w okresie zimowym na kurtce.Były też odznaki „Wzorowy uczeń”. W kwestii bezpieczeństwa otrzymałam plastikowe pomarańczowe elementy odblaskowe przyczepiane do tornistra.

- tornister za moich czasów pełnił wiele funkcji. Pierwszoplanowa funkcja oprócz oczywiście noszenia książek i zeszytów to taka, że tornister w szkole często fruwał wraz ze swoją zawartością, – czyli znaczy się, że był on mocny i stabilny – dzisiejsze plecaki chyba by tego nie były wstanie przeżyć. Tornister pełnił też funkcję siedziska pod klasą. Oprócz tornistra zawsze miałam idąc do szkoły worek z obuwiem, który często służył do obrony własnej. Szatnia mieściła się w piwnicy szkoły i była podzielona boksami – tutaj rządziła Pani ‘’szatniara, ‘‘– czyli swego czasu najważniejsza osoba w szkole.:)

Reasumując- ja osobiście wole szkołę, do której ja uczęszczałam. Więcej w tej szkole było empatii i zrozumienia ludzkiego, dziś niestety, ale rządzi szkołą wirtualność otaczająca nas zewsząd i pieniądz.

  Kiedyś tornister teraz plecak

Kiedyś tarcza szkolna teraz identyfikator

Kiedyś fartuszek teraz mundurek

Obuwie zmienne – kiedyś trampki dziś markowe obuwie

Zeszyt-kiedyś i dziś

Dziennik lekcyjny –kiedyś i dziś

Ja jak pozostali również pamiętam jeszcze 8 klasową podstawówkę.  Podczas studiów rozważałam zawód nauczycielki więc miałam "przyjemnośc" mieć praktyki w podstawówce i gimnazjum i pierwsze porównanie jakie mi się nasuwa dotyczy dysgrafii. Daniej osoby z dysgrafią (były w mojej klasie dwie takie) dużo pracowały, żeby dysgrafii nie mieć, obecnie rodzice i dzieci poprzstają na tym, że dziecka z dysgrafią za błędy na klasówkach źle oceniać nie można więc po co się starać? Kiedys więcej od dziecka wymagano w szkole. Trudno mi ocenić potrzebnie czy nie. Wtedy uważałam, że niepotrzebnie. Obecnie uważam, ze pewne rzeczy wiedzieć po prostu trzeba, bo intertekstualność wokół jest ogromna i człowiek, który wie niewiele doświadcza zwyczajnie mniej przyjemności na poziomie intelektualnym. Zmieniło się na pewno to, że dawniej nauczyciel budził szacunek. Jeżeli ktos w klasie był poniżany, to raczej uczeń przez nauczyciela. Obecnie częściej działa to w odwrotnym kierunku. Dobre na pewno było to, że podręczniki nie zmieniały się tak szybko. Można było kupić lub sprzedać używane. Sama miałam sporo podręczników po bracie. Pracownia chemiczna był pięknie wyposażona, jednak tylko na pokaz. Obecnie dzieci mają okazję przeprowadzać doświadczenia.Częściej są organizowane różnego rodzaju konkursy, gdzie można się wykazać wiedzą czy umiejętnościami. Może to lepiej, że taka rywalizacja zdrowa czy nie jest obecnie na porządku dziennym. Przyda się to w dorosłym życiu.

Daniwej nauczyciel miał zawsze rację. Obecnie, juz podczas zajęć z dydaktyki odchodzi się od modelu nauczyciela wszechwiedzącego i słusznie. Obecnie jest internet. Uczeń może zweryfikować wiedzę nauczyciela szybko, np. na tablecie podczas przerwy. 

Dawno temu chodziłam do szkoły

i każdy dzień był w niej wesoły.

Jak na jednej lekcji coś się złego działo,

to znowu na drugiej już się piątkę dostało.

Pierwszą jedynkę w życiu dostałam,

za to że cyrkla na matematykę zapomniałam.

Na wf-ie osoby które miały tzw. zwolnienia,

często były przyczyną śmierdzącego lenia.

Na przerwach muzyka nam grała

i czas wszystkim umilała.

W konkursach udział się brało

i często się wygrywało.

Sekretarzem w klasie byłam

i nie jedną gazetkę w szkole zrobiłam.

A najlepsze to wycieczki były,

które każdego ucznia zadowoliły.

Czy te dłuższe, czy rowerowe,

wszystkie były po prostu bombowe.

A nauczyciele różni byli,

i Ci surowi i bardzo mili.

Teraz każdy w klasie ma telefon komórkowy,

a za moich czasów wystarczył piórnik kolorowy.

Na przerwach na podwórku w klasy się grało,

a nie przed telefonem czas się spędzało.

W czwartej klasie pierwsze zajęcia były z informatyki,

a człowiek przy komputerze bywał lekko dziki.

Teraz dzieci z komputerami problemów nie mają

i całe dnia na Fecebookach przebywają.

Powroty ze szkoły do domu nie raz trwały godzinami,

bo się chodziło okrężnymi dróżkami.

Na stołówce kolejka do herbaty zawsze była

i przy niej nie jedna pogawędka się odbyła.

Konkurs na najczystszą szatnię klasową moją klasa wygrała

i w nagrodę wycieczkę do Wesołego Miasteczka otrzymała.

Z czasem pojawiły się w klasach tablice na pisaki

i lubiały je wszystkie dzieciaki.

Czasami na klasówkach się ściągało,

ale przyłapać ucznia na tym też się zdarzało.

Ja na korektor zawsze ściągę przyklejałam

i problemów z nauczycielami nie miałam.

Drukarek wtedy praktycznie nie posiadano

i wszystko własnoręcznie przepisywano.

I pismo się przy tym ćwiczyło,

mimo, iż trudniej było.

Film na lekcji to był szał,

każdy z chęcią go oglądał.

Tak, więc moja szkoła

była WESOŁA!

Pamiętam jak w szkole podstawowej był gabinet pielęgniarki. Czasem można było do niej iść i posiedzieć, pogadać. Wracało sie na lekcje  pod koniec. Gdy nauczyciel pytał gdzie się było to mówiło sie ,ze u pielęgniarki. Brzmiało zawsze to groźnie, bo wynikało z tego,ze z jakąś potrzebą sie u niej było. A potrzebą było ominiecie pierwszych 15 minut podczas, których nauczyciel przepytywał. Cała klasa miała spokój jak miało byc szczepienie. W tedy cały dzień był luźny. Tylko sie umawiało z pielęgniarką na która lekcje ma przyjść by było najbardziej dla Nas korzystnie. jak pierwszy był W-f to nasza delegacja szła do "B" klasy by ustalić czy im pasuje byc pierwszymi i razem z nimi się szło do pielęgniarki.

Haha , moja szkoła to tysiąclatka, ale stoi do dziś po wielkim remącie. Długa aleja do niej prowadząca była wysadzana najcudowniejszymi gatunkami róż, dzisiaj jakieś wątłe kwiatki. Moja pani miała charakter! Została dyrektorem. Stara poczciwa szkoła, z zimnymi grzejnikami ale za to z gorącym mlekiem na długiej przerwie. Korzucha na mleku nie cierpiałam, za to mama czasami dawała mi kakao z cukrem, wtedy było pyszne. 

Granatowe fartuszki z białym kołnierzykiem przykrywały niejedną biedę. Teraz pojawiły się eleganckie mundurki. I chyba młodzież też za nimi nie przepada jak my kiedyś. Zbiórki charcerskie, obozy, pamiętam do dziś. Teraz chyba rzadko widać taką działalność.  Również mieliśmy zajęcia dodatkowe, jak próby churu czy inne. Były uroczyste choinki z mikołajem i przedstawieniem dla rodziców. Teraz w szkole moich dzieci robią tylko dyskoteki.

W sumie chyba aż tak wiele się nie zmieniło. No fakt. Powstały nieszczęsne gimnazja. Ośmio klasowa miała swój urok. I dzieci tak wiele ubyło..

Do grzecznych ja nigdy nie należałam..

W sumie nie naleze do nich dalej...

chyba miałam sie  urodzic jako chłopak....

przypomniałam sobie o takich uwagach.. było ich wiecej. czesto dosc niecenzuralnych......

Poczytajcie ;-)

,,Uczeń przeszkadza na lekcji'',

,,Uczeń notorycznie przeszkadza na lekcji''

,,Uczeń je na lekcji''- dosc czesto takie uwagi były no nie wiem czemu???!!

,,Uczeń z klasy samowolnie ucieka sobie z lekcji''
 ,,Uczeń handlował szlugami w szkole''

,,Uczeń spi na lekcji''

,,Uczeń śpiewa na lekcji muzyki''-parodia jakas nooo

,,Uczeń zwyzywał kolezanke''- a po co zaczynała- no i czemu akurat ten nauczyciel sie pojawił jak spiewke dostawała ode mnie???!!!

,,Uczeń nie oodał kartki o ktora nauczyciel prosił tylko ją zjadł''-no co?? moje ?? moje!!! wiec zjesc mozna tez.

,,Uczeń pluje w kolezanke'' -juz mi słow do niej brakło wiec co miałam robic??

tyle mi sie przypomniało... ahhh za czasow szkolych tyle sie działo...

kiedy wyniki??