Jak wychowujecie swoje dzieci? - Forum

My teraz przechodzimy ciężki okres z Szymonem :/ I straszne mamy z Mężem przez to zgrzyty jeśli chodzi o podejście do sytuacji. Ja staram się małego zrozumieć, staram się rozładowywać jego emocje poprzez rozbawienie go, zajęcie zabawą itp... a zdaniem Męża ja przez to nagradzam jego złe zachowanie (mały źle się zachowuje a ja w "nagrodę" się  z nim bawię, czy czytam książeczki - Mąż to odbiera jak nagradzanie, a ja po prostu chcę zająć jego uwagę czymś innym, żeby zapomniał o co się złości)... Mój Mąż jest wycieńczony psychicznie niektórymi sytuacjami i niejednokrotnie mi "zalecał", żebym małemu po prostu przyłożyła klapsa w tyłek. Ja staram się tego nie robić, przez co z Mężem się często kłócimy, bo zdaniem Męża rozpuszczam naszego syna i na wszystko pozwalam. Ja tak nie uważam i daleko mi do wychowywania przez bicie :/ Ja nigdy bita nie byłam a Mąż tak i chyba dlatego uważa bicie za coś normalnego, za coś, co dziecku nie zaszkodzi tylko pomoże :(

Nerwy na pewno nie są dobrym doradcą - może nawet najgorszym, ale obawiam się, że nie da się ich uniknąć. Ja staram się stosować metodę rzeki, która drąży kamień i z uporem maniaka wciąż powtarzam to samo, ale bywam czasem po prostu zmęczona czy z bolącą głową i wtedy się nie zastanawiam co i jak i dlaczego - potem z Dorotką o tym rozmawiam, ale co się stanie to się nie odstanie. Obie wciąż uczymy się cierpliwości tylko jej to troszkę gorzej wychodzi ;)

Z Grześkiem mamy raczej podobne poglądy, a przynajmniej staram się przy Dorotce czy Uli nie pokazywać swojej dezaprobaty na coś co on powie. Ale może być pewny że wezwę go na dywanik i przegadamy o tym tak długo ile się da. Ogólnie staram się rozmawiać i tłumaczyć Dorotce wszystko najlepiej jak potrafię i jest to na pewno całkiem inna metoda wychowawcza niż stosowali moi rodzice.

Ja mam ten problem, że mąż jest kierowcą ciężarówki i w domu bywa nocami, rzadko się zdarzy że jest w domu rano, więc dzieci widuje raz - dwa razy w tygodniu, przez co je rozpieszcza i na wszystko by im pozwolił. Ja jestem dość sztywną mamą, tzn lubię się z nimi bawić, biegać, wariować, ale generalnie mam ustalone pewne zasady i nie pozwalam ich łamać, często strofuję dzieci. Mieszkam w małej wiosce i jestem jedyną mamą, która nie puszcza dzieci samopas, zawsze idę z nimi na spacer, plac zabaw i pilnuję ich - inne mamy wypuszczają dzieci na dwór na cały dzień i nie interesują się co one robią.
Ja wychowuję dzieci podobnie do moich rodziców, chociaż w pewnych sprawach się różnimy. Moja mama coraz częściej mówi, że dziwi się że nie zwariowała, bo sama miała trójkę dzieci i jak teraz patrzy na moją trójkę to od samego patrzenia za nimi jest zmęczona :P

generalnie wychowujemy razem,jednak zdarzają się zgrzyty. pochodzimy z różnych rodzin,mieliśmy różne wzorce. to chyba normalne. najważniejsze,że obydwoje chcemy dla dzieci jak najlepiej. we wszystkim da się dogadać. 

O tak, trzeba  całe oceany cierpliwości do dzieci:) Ale wiecie co? To sie opłaca! I ja także stosowałam metodę, ktorej celem było skierowanie uwagi dziecka na inne rejony, kiedy się zezłościło. Uważam, ze to doskonała matoda. Bo jak dziecko się już uspokoiło, mogliśmy spokojnie porozmawiać o zachowaniu i o tym, co było nie dobre. Teraz mój synek ma 6 lat. Im starszy, tym nowe kwestie wychowawcze się pojawiają. Metoda "kropla draży skałę" wciąż jest u mnie obecna. Ale staram się mieć proste zasady - dobre zachowanie i fajne sprawy - nagradzac pochwałą. O złych, niewłaściwych -  rozmawiać i tłumaczyć.  I otaczać miłością.

Ogólnie uważam, że mam super synka. W wychowaniu najbardziej kieruję się  z jednej strony zasadą empatii - jakbym chciala być potraktowana w danej sytuacji, na miejscu mojego synka - z drugiej strony zasadą szacunku. Do siebie, ludzi, przyrody itp. Często używam sentencji: "nie rób drugiemu co tobie niemiłe" :)

Z Mężem staramy się trzymać wspólny front. Jednak nie zawsze się to udaje, bo mamy różne poglądy na rózne sprawy. Ale nigdy nie dyskutujemy o tym przy dzieciach. Raczej ja lub mąż ustępujemy w trakcie "tarcia"> A potrem omawiamy to na spokojnie i na chłodno. No, ale fakt jest taki, że Mąz ma więcej cierpliwości...Ja nerwus jestem, choć staram się nad tym panować...

Może oprócz ostatniego punktu, reszta jest ciągle aktualna. 

O tak WANDZIU chyba jest to aktualne...

Cała prawda. Zasady muszą być i kara być musi