Dyscyplina – błogosławieństwo czy przekleństwo? KONKURS - Forum

                                                           Witam

Dyscyplina  zjednej strony to błogosławieństwo a z drugiej przekleństwo a dlaczego tak uwazam to juz wyjaśniam.

Błogosławieństwo dlatego,ze musza w domu panować jakieś zasady ,dzieki którym będzimy normalnie funkcjonować ,nie będzie haosu i wszyscy będą się starali ich przestrzegać(a dzieci nie wejdą nam na głowę i będą wiedziały ,że to rodzice decydują ale liczą sie z ich zdaniem).

Przekleństwo- bo dyscyplina narzucona pod grożba kary nie jest przyjemna i dziecko ma uraz na całe życie.Dzieciństwo szybko minie wie mamy niewiele czasu by nasze pociechy wychować na porządnych ludzi.I jeśli stworzymy miłe  wspomnienia dla swoich dzieci to znajdziemy radośc i spełnienie ,że że ofiarowaliśmy im największy dar-MIŁOŚC!.

Dzieci oczekują,że bedziemy dla nich przykładem ,pokażemy jak żyć i kształtować związki z innymi ludźmi.

Dzieci okazują się wspaniałymi nauczycielami ,gdyż są świetnym odbiciem tego co widzą -czyli nas rodziców.

Dziękuję

UWAŻAM, ŻE DYSCYPLINA JEST BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM DLA DZIECKA ,PONIEWAŻ KIEDY RODZICE MĄDRZE NAUCZĄ NORM I ZASAD JAKICH POWINNO DZIECKO PRZESTRZEGAĆ W DOMU, PRZY STOLE, NA ULICY, W SZKOLE, NA PODWÓRKU, WŚRÓD DZIECI W CZASIE ZABAWY WTEDY MÓWIMY ŻE JEST DOBRZE WYCHOWANE. ZASADY DYSCYPLINY WYNIESIONE Z DOMU PROCENTUJĄ PRZEZ CAŁE LATA, PONIEWAŻ DZIECKO WIE JAK MA SIĘ ZACHOWAĆ CZUJE SIĘ PEWNIEJ NIE POPEŁNIA GAF, BŁĘDÓW. DYSCYPLINA WPOJONA DZIECKU Z MIŁOŚCIĄ I OGROMNYM WYCZUCIEM JEST DAREM RODZICÓW JAKI DZIECKO OTRZYMUJE NA CAŁE ŻYCIE. W KAŻDYM ASPEKCIE ŻYCIA PANUJE DYSCYPLINA, KTÓREJ MUSIMY SIE PODPORZĄDKOWAĆ, WIĘC DZIECKO TEŻ MUSI JE POZNAĆ I SIĘ DO NICH DOSTOSOWAĆ. NIE KAŻDE DZIECKO JEDNAKOWO STOSUJE SIĘ DO ZASAD DYSCYPLINY ALE TO JUŻ CIERPLIWOŚĆ RODZICÓW JEST POTRZEBNA ABY TYLE MÓWIĆ I PROSIĆ, ŻEBY DZIECKO UMIAŁO I CHCIAŁO  ZACHOWAC  SIĘ WŁAŚCIWIE.

Dyscyplina w obecnych czasach jest odbierana negatywnie. ale jak wszystkie działania wychowawcze dyscyplina ulega przeobrażeniom. I nie musi być "przekleństwem" a może stać się " błogosławieństem" dla rodziców, wychowawców i nauczycieli.

Może ja wypowiem się z punktu widzenia babci.

Dyscyplina i trzymanie w ryzach jest konieczne w prawidłowym wychowywaniu dzieci. Tak zwane "bezstresowe wychowywanie" jest błędem wychowawczym. Z bardzo prostej przyczyny. Jest to odciążanie rodziców z obowiązku wychowawczego. Jeżeli dziecko wychowujemy w poszanowaniu porządku, szacunku do pracy, ludzi - to już są zaczątki dyscypliny. Jeżeli dziecko zna swoje obowiązki i wie , że musi je wykonywać, to już jest następny krok we wprowadzaniu dyscypliny do domu.

I należy ją wprowadzać jak najwcześniej, bo gdy dziecko jest już nastolatkiem, to jest już za późno!!! Chociaż zawsze można spróbować. Tylko pytanie : czy się uda?

Czy to jest złe, gdy dziecko dwuletnie wie jak ma się zachować przy stole?

Czy to jest złe, gdy sześciolatka umie utrzymać porządek w swojej szafie i w swoich zabawkach, książkach i materiałach plastycznych?

Czy to jest złe gdy obie znają i szanują sąsiadów i pozdrawiają ich na "dzień dobry" i grzecznie odpowiadają na pytania?

A to już jest nowoczesna dyscyplina, która nie musi być musztrą.

A wcześnie wprowadzona będzie dla nas dorosłych prawdziwym "błogosławieństwem"

A więc wychowujmy swoje dzieci i wnuki w dyscyplinie a wychowamy porządnych zdyscyplinowanych młodych ludzi.

Znających swoje obowiązki i odpowiedzialnych za ich wykonywanie.

I tego właśnie życzę wszystkim rodzicom , dziadkom , wychowawcom i nauczycielom.

Slowo dyscyplina brzmi tak strasznie surowo, a ja to interpretuje po prostu jako dobre wychowanie. Bo jezeli relacje rodzic-dziecko sa poprawne, dziecko rozroznia dobro od zla i potrafi te zasady wcielac w zycie, tzn wybierac to co dobre, to wlasnie jest dobre wychowanie.

Wcale nie trzeba stac nad dzieckiem z linijka, bic po rekach aby je zdyscyplinowac, wystarczy rozmowa, chociaz to prawda niektorym dzieciom trzeba czesto przypominac o tym jak nalezy sie zachowywac, ale to jest wlasnie dziecinstwo i jego uroki.

Ja jestem zwolenniczką umiaru i zdrowego rozsądku w wychowaniu, bo zarówno żelazna dyscyplin panująca w domu, jaki i tzw. bezstresowe wychowanie nikomu i niczemu nie służy. Ważne jest, aby nie przesadzić z dyscypliną lub jej brakiem. Granica niestety czasami jest cienka i łatwa do przeoczenia, ale sztuką niebywałą jest umiejętność jej wychwycenia.

 Pamiętać musimy, że dziecko musi wiedzieć jak jest hierarchia w domu, co wolno a co nie, ale uważam także, że dom i rodzice to najważniejsza komórka społeczna dla dziecka, której w żaden sposób dziecko nie może się bać i obawiać. Bo dom – to ma być ostoja dla naszych dzieci, – do którego z radością będą chcieli wracać, aby dzielić się wrażeniami, sukcesami jak i porażkami dnia codziennego.

 Myślę sobie, że lepiej skupić się na wspieraniu zachowań pozytywnych, które motywują do poprawy, a także nagradzać dziecko i chwalić je, zamiast karcić i strofować. Rolą rodzica jest, więc wskazać dziecku odpowiednią drogę, jednak z odpowiednią dozą wyrozumiałości i cierpliwości. Być dla dziecka pozytywnym wzorem- to jest cel każdego rodzica. Dawać dziecku dobry przykład – zachowywać się tak, jak chcielibyśmy, by ono się zachowywało. Jeśli wymagamy porządku to sami starajmy się go utrzymać w swoim pokoju. Dzieci uczą się, obserwując rodziców.

 Rozmowa i tłumaczenie jest też bardzo istotne, ale starajmy się mówić do dziecka zrozumiale, bo dzieci potrzebują wielu naszych odpowiedzi i wyjaśnień a także jasno wyznaczonych granic! Dziecko łatwiej dostosuje się do zakazu, jeśli pozna jego przyczynę i ją zrozumie. Nie bójmy się wprowadzać kar, ale aby kara była skuteczna, musi być zrozumiała dla dziecka, zastosowana zaraz po przewinieniu i powinna też trwać określony czas (dziecko musi wiedzieć, kiedy minie). Jeśli to możliwe, wymyślajmy kary, która jest związana z przewinieniem – dziecko wówczas nauczy się, że musi ponosić konsekwencje tego, co robi.

 My rodzice pamiętać musimy też, aby dostrzegać uczucia dziecka, zaakceptować je i we właściwy sposób skomentować, tak, aby dziecko czuło się rozumiane i kochane. Bo miłość dana i okazana dziecku jest najlepszym środkiem wychowawczym a dyscyplina – może być zarówno błogosławieństwem jak i przekleństwem- zależy tylko, w jakich okolicznościach zostanie użyta i w jakich zamiarach oraz przez kogo!!!

Uważam, ze dyscyplina jest raczej błogosławieństwem niż przekleństwem, ale powinna być stosowana jako wyraz miłości wobec dziecka bo inaczej  stanie się bezdusznym narzędziem dominacji jednej osoby nad drugą.Ka ra musi wynikać z troski o dziecko, każdy inny powód sprawia, że intencje rodzica przestają być czyste. Ja staram sie przestrzegac pewnych zasad wobec mojej córki :

 - jasno przedstawiam zasady panujące w domu, tak aby dziecko napewno je rozumiało,

- staram sie być konsekwentna w swoim postepowaniu

- mówię córce że jej złe zachowanie zraniło mnie i jest mi smutno.

Karanie jest według mnie częścią wychowania. Właściwie stosowane uczy dziecko, że są w życiu zasady, których należy przestrzegać, a za ich łamanie grożą konsekwencje. Z drugiej strony pozwala im też zrozumieć, że prawdziwa troska o drugiego człowieka to również stawianie wymagań

Jestem mamą dwuletniej córeczki. Jest to mały, pełny energii żywioł. Myślę, że tu jedynym ratunkiem jest stosowanie ustalonych zasad i myślę, że mogę je nazwać dyscypliną.

Bo przecież nie mogę pozwolić by przechodziła przez ulicę lub szła na chodniku nie trzymając mnie za rękę. Bezpieczeństwo ważniejsze od jej wygody i wolności.

Nie mogę w domu pozwolić, by wspinała się na meble, bo w każdej chwili może się zagapić, spaść i rozbić głowę. Mimo, że właśnie rozwija się manualnie.

Nie może też na basenie sama biegać, bo się pośliźnie, a tu już wiadomo jak może się to skończyć. Nie ważne jest, że wtedy lepiej by się bawiła.

Jest jeszcze wiele sytuacji, które bez stosowania dyscypliny mogłyby się skończyć dla nas tragicznie.
Dlatego myślę, że DYSCYPLINA jako pojęcie w wychowaniu dziecka jest konieczna.
Ale już stosowanie kar cielesnych, czy dręczenie psychiczne dziecka, to coś co całkowicie należy wykluczyć z życia każdego dziecka.
Jest to coś całkowicie niedopuszczalne i niewyobrażalne dla mnie jako mamy swojej ukochanej córeczki.

Dyscyplina? - na dwoje babka wróżyła. Przekleństwem jest jej nadmiar i skrzywione pojmowanie. Powiem o przykladzie z dzieciństwa, kiedy to poszłam bawić się do kolegi. Drzwi otworzył tatuś i od progu dowiedziałam się, że na podłodze leży dyscyplinka (gruby skórzany pas), której nie wolno nam przekroczyć, bo nią dostaniemy. Cel został osiągnięty, zadne z nas nie biegalo po mieszkaniu tylko bawiliśmy się w wyznaczonym miejscu. Do dziś pamiętam, że nie było to dla mnie miłe doświadczenie. Rodzice nigdy mnie nie bili, ale dyscyplina w domu była.

Nie mogę sobie wyobrazić wychowywania mojego szkraba bez dyscypliny. W tym wypadku to dla mnie błogosławieństwo. Mały ma wyznaczone zasady i uporządkowany tryb dnia. Wie co mu wolno a czego nie. Oczywiście nie zawsze się do tego stosuje. I w tym miejscu zamiast pasa przychodzi z pomocą poduszka. Jeśli synek zbyt rozrabia i nie słucha poleceń sadzamy go na poduszkę zdala od zabawek i tam tłumaczymy co zrobil źle. Po chwili siedzennia i pomyślenia o tym co zrobil może wstać ale musi przeprosić i naprawić to co zrobił. Oczywiście wyksztalcenie takiego nawyku zabrało mi trochę czasu, ale teraz jest już ok. Bardzo wazna jest konsekwencja w dzialaniu. Jeśli ustaliliśmy, że nie wolno w domu rzucać zabawkami - to nie wolno. Każda zabawka, która fruwa pod sufitem jest na jakiś czas konfiskowana, oczywiście początkowo we łzach i okrzykach malego.

Najbardziej w utrzymaniu dyscypliny pomagają mi ustalone zasady. Nie idziemy na plac zabaw jeśli w pokoju jest balagan, nie idziemy sie kompać wieczorem jeśli porozrzucaliśmy rzeczy po pokoju. Często chwalę szkraba za pozytywne zachowanie i pokazuję mu jego dobre strony. Przykladem są też inne dzieci, zarówno ich dobre jak i złe zachowanie. Tłumaczę mu i tłumaczę i jeszcze raz tłumaczę. Wyjaśniam, pokazuję czasami strofuję. To się sprawdza. Mnie też tłumaczono, wyjaśniano i nauczono przestrzegać zasad oraz szanować siebie i innych. Mam nadzieję, że mne tez to się uda.

Uważam, że dyscyplina jest błogosławieństwem, ponieważ każdy rodzic w duszy pragnie wychowac swoje dziecko dobrze, by bylo zdyscyplinowane, wiedziało czego chce w zyciu i dostalo od rodziców cenne wskazówki na całe zycie.Ddyscyplina kojarzy się w większości rodziców z czymś chorym - nie dla dzisiejszych dzieci a przecież by wychować dziecko musisz być konsekwentny w działaniu i dążyć do tego, by Twoje dziecko wiedzialo ,że to jest dobre a to złe...

Ja mama 17miesięcznego syna od początku wiedziałam, że moge pozwalac dziecku na wiele rzeczy ale od najmlodszych miesięcy jego życia mówiłam bardzo dużo do niego, bardzo dużo aż niektórzy uważali mnie za nie zrównoważona, mowili, "takie małe dziecko nie rozumie" a wręcz przeciwnie rozumie i to bardzo wiele niż nam się wydaje...widać efekty mojej ciężkiej pracy ..syn jest lobuziakiem jak wikszość chlopców , ale słucha moich poleceń wie, że chcę dla niego jak najlepiej...że zawsze może powiedzieć swoje zdanie, ale ostateczna decyzja należy do mnie bo jest jeszcze za mały by podejmować decyzje sam i byc w stu procentach za nia odpowiedzialny.

Dyscyplina błogośławieństwem to coś cennego, to coś czego nikt inny nie odbierze Twojemu dziecku....

Już sama dyscyplina i surowe wychowanie,ale mądre jest przejawem zdrowej miłości rodziców do dziecka.Stosując dyscyplinę kształtujemy tak naprawde osobowość i charakter naszej pociechy.Dziecko które ma wpojone dobre i zdrowe zasady i wie co mu wolno a co nie jest na dobrej drodze,by w życiu dorosłym mieć łatwiej i kroczyć pewną drogą do  pełni człowieczeństwa.Myslę,że dyscyplina jest dużym błogosławieństwem zarówno dla rodziców jak i ich uciech.Dziecko jest bardzo źle przygotowane do życia jeśli wchodzi z bagażem braku dyscypliny i surowości,może stac się przez to utrapieniem dla siebie i otoczenia.Z kolei dzieci którzy są wychowywani przesadnie surowo,gdy osiagaja dorosłość zrywają się jak "pies z łańcucha" nadrabiając zakazy w dzieciństwie.Jest potrzeba niezwykłej roztropności w wychowaniu i Bożej mądrości która jest możliwa jeśli się czerpie z sakramentów Kościoła i wiary.Takie jest moje zdanie,bowiem widzę i obserwuje różne rodziny także moją i jestem pewien,że człowiek,by dobrze mógł wychowac dziecko potrzebuje łaski która płynie prosto od Zmartwychwstałego i nie wstydze się o tym pisać bowiem sam doświadczam tej mocy!Konkluzja moja jest taka:lepiej wychowywać w dyscyplinie i wiekszej surowości niż pobłażać i być tzw tolerancyjnym...Bo jak to w życiu bywa  "jeśli w młodości nie było surowo,to na starość miłości od dzieci może być ubogo"  

Tak jak tytuł mówi - Dyscyplina to najlepszy prezent jaki możesz dac swoim dzieciom. Dzięki określeniu reguł i przestrzeganiu ich zasad wiemy jak postępować w życiu. Mając określone dobre wzorce dzieci wyrastają na osoby pewne siebie i swojej wartości. Dyscyplina powinna być jednak mądrze "stosowana". Ja ostatnio zapisałam się na kursy dla rodziców aby nauczyć się jak "mówić" do dziecka z szacunkiem aby nas słuchało i jak słuchać co dziecko do nas mówi. Ile mądrych rzeczy można dowiedzieć się z takich kursów czy książek. Czasami mała zmiana w naszym zachowaniu powoduje wielkie zmiany w relacjach z dziećmi a wspólne ustalenie zasad i przestrzeganie dyscypliny bardzo pomaga w budowaniu dobrych relacji. Pozdrawiam

Określenie i przestrzeganie pewnych zasad jest priorytetem w prawidłowym wychowaniu ale nie dyscyplina. Są to dwie różne rzeczy. Nie można mówić o wychowaniu dziecka gdzie są tylko nakazy i zakazy. Wychowanie polega na ,,partnerstwie,, gdzie obie strony jasno mają określone co wolno a czego nie i przestrezganie ich. Dyscyplina może być w wojsku a nie w relacjach pomiędzy dziećmi a rodzicami. Zakazując wszystkiego swoim dzieciom nie damy im pogodnego i szczęśliwego dzieciństwa a jedynie żal i smutek. Nasze dzieci zasługują na normalne dzieciństwo gdzie liczymy się z tym co mają do powiedzenia i traktujemy ich jak prawowitych ,,członków,, naszej ,,drużyny,, a nie jak ,,podludzi,, którym rozkazujemy. 

Ustalając zasady musimy ich przestrzegać ale nie wprowadzajmy tyranii ani musztry w życie naszych dzieci. Dajmy im zwyczajne dzieciństwo. 

Dyscyplina to podstawa wychowania młodego człowieka-tak uważam Nie jest żadnym przekleństwem Dziecko które rośnie  bez jasno wytyczonych reguł i pewnych zasad nie będzie wiedziało co jest dobre a co złe w życiu Jak należy życ w społeczeństwie jak się zachowac i szanowac otoczenie Brak konsekwencji ze strony rodziców nie nauczy właściwej postawy młodego człowieka Dzieci wychowywane pobłażliwie manipulują dorosłymi,unikają odpowiedzialności Dlatego mądra dyscyplina to błogosławieństwo i klucz do sukcesu w wychowaniu dziecka

Uważam ,ze dobrze stosowana na codzień w wychowaniu dziecka dyscyplina może tylko dobrze wpłynąc na jego wychowanie i całe przyszłe życie.

Nie chodzi o to aby podporządkowywac sobie dziecko, ale aby mądrze wprowadzać w jego życie zasady które potem ułatwią mu funkcjonowanie w dzisiejszym świecie.

Małe dziecko uczone od poczatku posłuszeństwa łatwiej odnajdzie swoje miejsce w przedszkolu, szkole ...

Mając  od małego wpojone pewne zasady którymi powinno się kierować ,zawsze bedzie wiedziało jak w danej sytuacji powinno się zachować a to moim zdaniem buduje w nim  tak ważne  poczucie bezpieczeństwa.

Uważam ,że również w ten sposób pokazujemy dziecku jak jest dla nas ważne bo przecież wychowując je w dobrze pojmowanej dyscypilinie  poświęcamy mu swój czas .

Jednak najważniejsze jest pokazać dziecku jak bardzo jest przez nas kochane że zawsze może na nas liczyć ,że pomimo wpojonych zasad ,ma prawo popełniac błędy a my rodzice jestesmy po to żeby pomóc je rozwiązywać :-)

słowo dyscyplina brzmi strasznie, kojarzy mi się bardziej ze strachem niż dobrym wychowaniem. Jednak jesli mam wybierać -wybralabym to, że jednak jest tym błogosławieństwem. Dziecku od najmłodszych lat, ba nawet w wieku niemowlęcym trzeba wyznaczać granice i nie dać się zmanipulować. Maluszek jest rozkoszny, my jesteśmy ostrożni i staramy się mu dac wszystko czego zapragnie, nie zdając sobie czesto sprawy że już od najmłodszego dajemy się manipulować ulegając wszystkim zachciankom. Owszem chcemy, by nasze dzieci miały wszystko, czuły się kochane i były szczęśliwe. Jednak odmawianie dziecku pewnych rzeczy, nawet tymczasowo, sprawi że to my będziemy mieli kontrolę nad nim a nie ono nad nami;znaczy będzie bardziej zdyscyplinowane. Dziecku trzeba bardzo dużo tłumaczyć nie dając sie tym smamym wyprowadzić z równowagi. Często rodzice, podczas dziecięcej histerii dają maluchowi klapsa tym smamym okazujac swoją frustrację i niemoc. Takie zachowanie rodzica mija się z celem! Wywołamy jedynie w dziecku strach i zamkniemy je przed nami, więc czy takie zachownaie można nazwac dyscypliną? Rodzice nie zdają sobie często sprawy, że lepiej poczekać aż dziecko sie uspokoi a potem nawet godzinę tłumaczyć całą sytuację. Zobaczy, że rodzice są przyjaciółmi, że chcą dla niego dobrze. Nie będzie zastraszone więc będzie otwarte, można będzie rozmawiać, przyjdzie do nas ze swoim problemem. Uważam, że dobre relacje z dzieckiem pomogą w jego ułożeniu. Wtedy bez problemu można bedzie uczyć go grzeczności wobec innych, prac domowych, współpracy z rodzicamii innymi ludźmi. To wszystko tkwi głebiej niż samo słowo dyscyplina.bo jak pisałam można się drzeć i mówić, że dziecko będzie zdyscyplinowane, jednak tylko cierpliwość, wiedza, czas i chęci rodziców sprawią, że wychowamy swoją pocieche na dobrego człowieka :)

Moim zdaniem wszystko z umiarem. Stosowanie dyscypliny w domu jest bardzo pozytywnym przejawem rodzicielstwa i opiekuńczońsci oczywiście jeśli jest ona w granicach zdrowego rozsądku. Pamiętajmy aby dzieci uczyć postępowania zgodnego z zasadami, ale nie traktujmy dziecka jako rekruta w wojsku. Przecież to właśnie czas na zabawę popełnianie błedów. Przymykajmy czasami oko. Ale pamiętając, że jakieś zasady życia w społeczeństwie oraz dyscyplinę możemy już wprowadzać od najmłodszych lat. 

Dyscyplina? W zależności od tego jak jest rozumiana przez rodziców może być i błogosławieństwem i przekleństwem. Niestety, w najczęstszym jej rozumieniu jest przekleństwem. W przypadku stawiania przed dzieckiem zbyt wielu wysokich wymagań, surowymi karami i "chłodnym wychowem" - to wszystko źle odbija się na psychice i emocjach młodego człowieka. Dyscyplina w takim wydaniu kojarzy mi się z wojskiem. I to źle kojarzy. Sama natomiast jestem zwolenniczką przede wszystkim KONSEKWENCJI w wychowaniu dzieci. Jasno ustalone zasady, ograniczona ilość uzasadnionych zakazów i obowiązków ale co najwazniejsze z konsekwentnym ich przestrzeganiem! Konsekwencja rodziców w zasadach działania a także konsekwencje zachowań dzieci dla nich samych. Tak rozumiana dyscyplina jest błogosławieństwem, bo od małego uczy dziecka funkcjonowania w społeczeństwie, obowiązujących zasad, uczy radzić sobie z problemami i przewidywac konsekwencje własnych wyborów i decyzji. I tak rozumiana dyscyplina, dająca dzieciom bagaż mądrości i doświadczeń na całe życie, jest dla nich (i dla nas, rodziców) błogosławieństwem :-)

Dla mnie dyscyplina jest błogosławieństwem. Nie tylko jeśli chodzi o własne dzieci ale również dzieci w szkole (studiuję pedagogikę i miałam praktyki w szkole).

Dzieci trzeba nauczyć samodyscypliny, odpowiedzialnego zachowania; potrzebna jest im pomoc w nauczeniu się, jak dawać sobie radę z obowiązkami i wyzwaniami stawianymi przez życie. Dzieci powinny zostać wyposażone w siłę, która pozwoli im sprostać wymaganiom stawianym przez szkołę, grupę rówieśniczą, a później przez dorosłe życie. Ponieważ pozytywna dyscyplina i wychowanie emocjonalne opierają się na traktowaniu ludzi z szacunkiem, postrzeganiu niegrzecznego dziecka jako dziecka zniechęconego, wspieraniu i uczeniu umiejętności życiowych, odgrywają kluczową rolę w procesie wychowania. Pozytywna dyscyplina i wychowanie emocjonalne pozwalają uniknąć zarówno nadmiernej kontroli jak i nadmiernej pobłażliwości, a jednocześnie umożliwiają skutecznie wpoić dzieciom zasady samodyscypliny, odpowiedzialności i współpracy w rozwiązywaniu problemów.

Dyscyplina nie może być skierowana przeciwko osobie, ale przeciw jej niewłaściwemu zachowaniu. 
- należy zachować delikatność w stosunku do zewnętrznego "ja" dziecka, nigdy nie traktując go lekceważąco, wyśmiewając czy zawstydzając. 
- należy zachować równowagę pomiędzy miłością a dyscypliną. Wzajemna, właściwa współzależność tych dwóch czynników wpływa na sukces wychowawczy.

Przy stosowaniu pozytywnej dyscypliny, należy pamiętać o następujących zasadach:
- dzieci to istoty społeczne, ich decyzje uzależniane są od tego, jak postrzegają swoje relacje z ludźmi, oraz uczuć, które ludzie do nich żywią
- zachowanie jest determinowane przez cel
- podstawowy cel dzieci to przynależeć i być ważnym, oraz mieć poczucie wspólnoty i równego traktowania
- dzieci niegrzeczne to dzieci zniechęcone

Bardzo ważne jest psychiczne wspieranie dziecka. Jest to umiejętność, którą dorosły powinien nabyć, aby pomóc dziecku, zwłaszcza temu, które ma problemy. Należy rozwijać w dziecku przekonanie, że potrafi wnieść coś wartościowego w życie rodziny, klasy i wpływać na swoje reakcje. Kiedy dzieci są przekonane, że rozumiemy ich punkt widzenia, bardziej liczą się ze zdaniem dorosłego, chętniej współpracują przy rozwiązywaniu problemu. Dzieci aktywnie zaangażowane w realizację modelu wzajemnego szacunku i współpracy, sprawniej podejmują decyzje, mają zdrowy stosunek do siebie samych, oraz chętniej przestrzegają reguł, które pomagały ustalić.

Należy zmotywować dziecko do poprawy, nie wywierając przy tym negatywnego wpływu na jego samoocenę. Istotne jest wypracować "odwagę bycia niedoskonałym": należy dążyć do poprawy, nie do perfekcji. Oczekiwanie perfekcji jest nierealistyczne i bardzo zniechęcające dla tych, którzy próbują ją osiągnąć. Dziecko będzie wolało nie starać się wcale, niż nieustannie doświadczać porażek, nie będąc w stanie sprostać wymaganiom dorosłych. 

Ufff ale się opisałam, ale temat jest związany z kierunkiem moich studiów więc przyjemnie mi się pisało:) moja córeczka jest jeszcze maleńka ale dyscypliny będzie uczona napewno.

Moim zdaniem to, czy dyscyplina jest błogosławieństwem czy przekleństwem zależy od nas samych (rodziców). Jeżeli cały system wychowawczy opiera się tylko i wyłącznie na dyscyplinie to na pewno staje się ona przekleństwem - dzieci po prostu się boją.

Natomiast jeżeli dyscyplina wyrażana jest systemem kar i nagród, a podstawą życia rodzinego jest poszanowanie indywidualności każdego z członków rodziny, to dyscyplina jako taka jest błogosławieństwem - zaznacza wyraźną granicę pomiędzy tym co wolno, a czego nie.

tak na prawdę we wszystkim najzdrowszy jest UMIAR.Również w dyscyplinie.

Dziecko wychowywane bez niej nie dosć ze nie bedzie potrafiło współżyc w grupie ale bedzie miało później problemy.Jedni będa go odbierać jako dziecko samolubne,źle wychowane.Często jednak dziecko w wieku starszym w zetknieciu się ze swiatem, w którym są zasady załamuje sie bo nie umie sie do nich dostosować.

Przeciwieństwem tego jest nadmiar dyscyplidy, gdzie naturalne odruchy dzieci są tłamszone i niszczone.Często takie dzieci mają bardzo niską samoocenę ale zdarza sie również tak, ze gdy wyswobodzą się i opuszcza taki dom popadaja w skrajnosć i chca żyć rekompensujac sobie ciężkie dzieciństwo.Stad też złe towarzystwo, sekty, itp.

Podsumowujac najlepszy jest ZDROWY UMIAR.