Homeschooling, czyli nauka dzieci w domu - co o tym sądzicie? - Forum

Zalety są nieprzekonujące, natomiast wady oczywiste dla każdego normalnego rodzica.

Moim zdaniem głównym powodem podejmowania takich decyzji przez rodziców jest ich lęk o dziecko i strach przed "rozstaniem". Nie umieją poradzić sobie z tęsknotą i tym samym zamykają dziecko pod kloszem co nie jest dobre... Ważnym elementem edukacji w szkole jest nabywanie umiejętności radzenia sobie w towarzystwie. Jak takie dzieci odnajdą się później w dorosłym życiu?

nie zdecydowałabym się na takie rozwiązanie. dzieci potrzebują kontaktu z równieśnikami w nauce i zabawie

Ciekawa forma kształcenia i przede wszystkim wychowywania dzieci. Zwłaszcza patrząc na to, co dzieje się z programami nauczania, nauka w domu może dać dziecku znacznie lepszy start w dorosłe życie. Co do rzekomych wad, to 

Bzdura, relacje nawiązuje się bardzo dobre - przecież dzieciaki nie spędzają całego dnia w szkole. Dziecko nauczane w domu (a często zdarza się, że w takiej domowej nauce bierze udział kilkoro dzieciaków) żyje normalnie w społeczeństwie, jak inni ludzie. 

Czasem w domu są o wiele większe możliwości. 

Dobrze, że od poziomu rodzica, a nie poziomu programu nauczania. 

Hmm... analogicznie posyłając dziecko do szkoły, istnieje ryzyko zaniedbania dziecka. 

Wszystkiego jednocześnie nie da się robić, ale trzeba pamiętać, że to decyzja rodziców. I troch to nie fair jest pisać, że to "brak możliwości samorozwoju" kiedy ten sposób życia może być dla rodzica właśnie rozwojem. Poza tym zawsze można próbować pogodzić np. pracę w domu z nauczaniem. 

Różne są powody, dla których rodzice decydują się na taki krok. Generalnie dobrze, że mamy taką możliwość. 

Co ma taki rodzaj nauki do zamykania dzieci pod kloszem? ;)

Słyszałam o takich dzieciach. Czytałam wiele artykułów. I miałam styczność z nimi. I powiem Wam szczerze, że gdybym była w stanie poświęcić się tak jak ich rodzice, to chyba też podjęłabym decyzję o nauczaniu 'w domu.' Cudzysłów jest, bo takie nauczanie nie wygląda jak 'nauczanie indywidualne'. Większość tych dzieci uczy się geografii podróżując, biologii - w lesie, na polanie i w muzeum, języków - za granicą i tak dalej. Z pewnością jest to bardziej naturalny sposób przyswajania wiedzy niż w szkolnej lawce. Jeśli chodzi o brak kontaktu z rówieśnikami - jejku, to rówieśnicy sa wyłącznie w szkole?!

Patrząc na to, co dzieje się w polskiej szkole (brak wyposażenia, przepełnione klasy, kulejący system edukacji, genialne gimnazjum, teoria ponad praktykę, w większości żenujący poziom języków obcych, nie nauka a realizowanie programu) to naprawdę, gdybym miała możliwości, z chęcią uczyłabym tak własne dziecko.

jak najbardziej rozumiem takich rodziców i podziwiam.

Gdybym była dobrym pedagogiem i nauczycielem i była taka możliwośc, to nie wahałabym się.

Lena podała dobre argumenty.

A istnieje już w Polsce zawód bardzo dobrze opłacany- guwerner/guwernantka. I do jego zadań należy łaczenie wychowania i nauczanie dzieci. Oczywiście na etapie szkoły podstawowej. I to wcale nie jest złym wyjściem.

Analizując jedynie ten aspekt... Z autopsji wiem, że najpiękniejsze wspomnienia, wieloletnie przyjaźnie, radości i smutki pochodzą właśnie z lat szkolnych. Dla mnie szkoła i przyjaciele byli na tyle ważni, że mając to na uwadze nie umiałabym odebrać tego moim dzieciom. Co do wykształcenia... Owszem, rodzice JEŚLI mają pieniądze, czas i WIEDZĘ są w stanie zagwarantować lepsze wykształcenie niż to oferowane przez szkołę ale nie oszukujmy się, większości na to nie stać. Może mam jakieś skrajne poglądy, może jestem zacofana ale dla mnie jest to temat mocno abstrakcyjny i widzę zdecydowanie więcej minusów aniżeli plusów takiej nauki.

Cent, a zagłębiałeś się troszkę w homeschooling? ;)

1. Dziecko jak najbardziej ma kontakt z rówieśnikami. Homeschooling obejmuje naukę grupową, czy to z rodzeństwem, czy z kolegami, nawet do kilkunastu dzieciaków w grupie. Plus zajęcia sportowe czy artystyczne - rówieśników tam nie brakuje.

2. Nie ma tak, że rodzic mówi: odwalcie się, sam sobie będę dziecko uczył. Są programy nauczania do homeschooling. Taka nauka jest kontrolowana, dziecko jest oceniane przez nauczycieli. Nie ma wolnej Amerykanki. Rodzic nie musi być Einsteinem, ale pewne wymogi spełnić musi. Niejeden rodzic, podejmujący się takiej pracy z dzieckiem, jest nauczycielem, pedagogiem.

3. To, że ktoś nie ma dzieci, nie znaczy, że na jakiś temat może mieć takie a nie inne zdanie. Nikt nie żyje w kryształowej kulce bez kontaktu ze światem ;)

4. To, czy i jaki kontakt dziecko ma z rówieśnikami nie zależy wyłącznie od tego, czy uczy się w domu czy w szkole. Znam wiele osób, które niby chodziły do szkoły, ale tak się izolowały, że w sumie nie można powiedzieć, żeby miały kontakt z rówieśnikami.

Własnie: z lat szkolnych. Nie z budynku zwanego szkołą, tylko z miejsca, gdzie poznawałaś świat, gdzie miałaś koleżanki, zabawę, śmiech i łzy.

Temat jest abstrakcyjny, bo jest nowy.

Poszczególne elementy co chwila z nich wypadają, a inne są przesuwane na kolejne lata nauki. W efekcie dziecko kończy szkołę z mniejszą wiedzą, niż kiedyś. Można mówić, że wiele z tej zdobytej wiedzy się nie przydaje później... ale to zależy od osoby, czy potrafi ją wykorzystać. 

Masz chyba jakąś dziwną wizję homeschoolingu. Takie dziecko normalnie funkcjonuje w społeczeństwie, z innymi dziećmi. Co więcej, w USA, gdzie ten model kształcenia jest popularniejszy niż u nas, rodzice dogadują się z sobą i dzieci mogą uczyć się w kilkuosobowych grupach. 

Rodzice, którzy nie mają warunków nie podejmą się tego - logiczne. Co do doświadczeń chemicznych... robiłeś takie za swoich czasów? Pewnie tak. Ja również. Obecnie pozostało tylko kilka, podstawowych "pokazówek" jeśli o chemie chodzi. Bo chemikalia są niebezpieczne i lepiej nie narażać dzieci (to w nawiązaniu do zmieniających się programów nauczania). 

Już Ci kiedyś pisałem - nie mierz innych swoją miarą. 

Jak widać Ciebie posiadanie dzieci nie uchroniło przed pisaniem takich głupot, więc słaby argument. 

Jak nie masz nic do powiedzenia, to po co zużywasz klawiaturę? 

Homeschooling jest jedną z możliwości, jakie stoją przed rodzicami. Jak się komuś niepodobają - jego sprawa, pośle dziecko do szkoły i po kłopocie. Jeśli zaś ktoś uzna, że warto i że podoła temu wyzwaniu - super!

Mam coś do powiedzienia - tylko że z niepokojem zauważam u ciebie ostatnio problemy z rozumieniem tekstu...

Dokładnie tak. Mało któremu rodzicowi, bez pasji nauczania i zainteresowania tematem przyjdzie do głowy, żeby się podjąć takiego zadania. A jeśli chodzi o chemiczne czy fizyczne eksperymenty - w większości chodzi o to, by chcieć. A w polskiej szkole niestety mało komu się chce W całym swoim życiu widziałam jeden (JEDEN) eksperyment fizyczny, bo nauczyciele twierdzili, że wystarczy, jak sobie w książce pooglądamy obrazki. Pani od fizyki kazała wkuwać wzory, zamiast pewne rzeczy nam zobrazować, pokazać. Pani od biologii nie raczyła wyciągnąć szkieletu człowieka z szafy - bo po co, mamy w książce obrazek. Pani z angielskiego przez trzy lata liceum nie wypowiedziała zdania po angielsku oprócz 'proszę otworzyć książkę na stronie 2'. Dziękuję bardzo, byłabym milion razy lepszym nauczycielem.

Widocznie chodzilem do dobrej szkoły, bo akurat na to (brak doswiadczeń) nie narzekałem.

No i juz widzę, jak rodzic wyciaga tyen szkielet. Chyba że ma coś w szafie (dawny kochanek żony?) albo zakopane w ogrodzie.

Jak dla mnie to metoda dla ułamków procentowych rodziców. I tyle. Nie ma aż tylu zapaleńców i zdolnych by we wszystkim być mistrzem.

Poza tym prawda jest taka, że szkoła szkołą a nikt nie broni tym bardziej ambitnym ale zapracowanym rodzicom pokazywać swoim dzieciom otaczający ich świat, nikt nie zabrania chodzenia do muzeów, zoo, czy podejmowania się i tworzenia w domu małego laboratorium jeśli dziecko wykazuje zainteresowanie...

Akurat to był przykład, no ale cóż, ja tam plastikowy szkielet człowieka w domu miałam. Istnieje też coś takiego jak muzeum. Można tam zabrać dziecko i pokazać z bliska

Rodzic nie musi być orłem ze wszystkiego - od tego są inni rodzice uczący dzieci w ten sposób. Wymieniają się, np. przychodzi sąsiadka od matematyki, a Ty uczysz jej dzieci biologii. Można poprosić nauczyciela z pobliskiej szkoły o pomoc. Dziecko od czasu do czasu również do pobliskiej szkoły może przyjść na zajęcia. A że metoda ta ułamków procentowych - cóż, nie każdy czuje się na tyle odpowiedzialny za naukę dziecka, by pełnoetatowo, BEZPŁATNIE go uczyć. Najlepsze rzeczy na świecie nie są dla mas. I dlatego są najlepsze ;)

No pewnie. Tak samo jak nikt nie zabroni dawać korepetycji ze wszystkiego. Tylko po co robić szkołę po szkole? Można raz a dobrze!

Po szkole to relaks a przede wszystkim jest to PO PRACY. Kto utrzymuje takie rodziny, które poświęcają się dzieciom? Pieniądze to nie wszystko ale jednak za coś trzeba żyć

Dlatego podejmuja się tego Ci, którzy mogą, mają warunki, pieniądze, chęci i koniec. To nie jest metoda dla wszystkich.