Czy powielamy błędy wychowawcze naszych rodziców? - Forum

Jasne, że chciałam być inna niż moi rodzice. Wydaje mi się, że mi się to udaje. Choć z perspektywy czasu nie uważam, żeby byli złymi rodzicami.

Mam podobnie. Będąc dzieckiem strasznie przeszkadzały mi ich zakazy, nakazy i inne "triki" wychowawcze. Byli młodzi i popełniali wiele błędów. Teraz, gdy sama mam dzieci staram się ich zrozumieć i ocenić pod innym kontem niż dotychczas.

Jedyne co chciałabym zmienić to moją wybuchowość. Czasami zbyt mocno krzyczę na dziewczynki a tak robił mój tata.

Są jednak także rzeczy, które zaczerpnęłam z domu rodzinnego, bo je bardzo miło wspominam. Jedną z nich jest np. zachęcanie przy pomocy w sprzątaniu, gotowaniu i innych moich obowiązkach i zamienianie ich w zabawę... Tak robiłam z moją mamą. Miłe wspomnienia i mam nadzieję, że moje dziewczynki także zapamiętają takie chwile, gdy obierając marchew robimy z niej "pana marchewczaka" albo odkurzając chowamy "wielkie" paprochy (np porwaną chusteczkę do nosa) i bawimy się w polowanie na te paprochy :)

Zakazy i nakazy z biegiem czasu zrozumiałam. Ale w przeciwieństwie do moich rodziców nie zmuszam Młodego do jedzenia czegoś czego nie lubi (mnie zmuszano i na przykłąd nad budyniem potrafiłam płakać 3 godziny). I nie stosuję kar cielesnych.

U mnie podobnie. Teraz jako dorośli rozumiemy zachowania rodziców, u mnie mama była ta od dyscypliny a tatuś oddrapania plecków :-) Ale mam byla autorytetem i penie dlatego porządnie nas ukształtowała choć nie raz dostało sie bądę w kark :-). Ja staram się być mniej grożna wobec syna i udaje mi się to nauczył mnie cierpliwośći.

Zostałam rodzicem dużo później niż moi rodzice. Myślę, że dzięki temu mam więcej cierpliwości i dojrzałości.

Ja się zachowuję dokładnie tak jak moi rodzice :P

Powielam, niestety, wydaje mi się, że za dużo krzyczę na dzieci i one są do tego krzyku już przyzwyczajone

Nie powielam błędów mamy ale to wcale nie znaczy, ze ich nie popełniłam. To były moje błędy. Tylko, że dzieci właśnie za nie  tak bardzo mnie kochają . I rogłaszają o tym po całym świecie. I to jest największa nagroda!!!

Mam niestety to samo;/. Krzycze i dziecko juz sie przyzwyczailo do tego krzyku. Moja mam tez krzyczala na mnie non stop. Staram sie hamowac ale nie zawsze to wychodzi. A bedac dzieckiem powtarzalam sobie,ze nie ebde taka jak mama:(. Niestety niektore rzeczy powielam nieswiadomie i nie umiem ich wyplenic.

Niestety często nieświadomie je powielamy. Zawsze powtarzałam sobie że muszę mieć czasem inne podejście do Mateusza niż moja mama miała do mnie. Podchodziło troszkę sztywno do nas i brakowało w niej luzu. Z tatą można było o wszystkim pogadać ale był bardzo nerwowy i krzyczał ciągle na nas. Co do mnie czasem brakuje mi cierpliwości zupełnie jak u mojej mamy do mnie jak byłam dzieckiem.

U mnie w domu nie mówiło się w ogóle "kocham", nie przytulało. Wszystko było takie jakieś "sztywne". Przyzwyczaiłam się do tego będąc dzieckiem ale jednocześnie przyrzekłam sobie, że w moim domu tak nie będzie. Owszem przytulamy się z dziećmi non stop i powtarzamy jak bardzo je kochamy ale czasami wydaje mi się, że brzmi to troszkę sztucznie. Jednak nie poddaję się i mam zamiar się przyzwyczaić do okazywania uczuć, bo nie chcę, by moje dziewczynki były w dorosłym życiu tak skryte jak ja.

Moi rodzice, chociaż w sumie wychowali mnie na dobrego, uczciwego, kulturalnego człowieka, lubianego przez wszystkie babcie na osiedlu ;) popełnili sporo błędów, które skrzywiły mi psychikę w sposób utrudniający mi życie.

Np. ojciec, który decydował o wszystkim, i nawet jak coś wymyśliłam sama to mi notorycznie udowadniał, że wymyśliłam źle (nim w ogole spróbowałam) sprawił, że nie wierzę w siłę własnych decyzji. W poważniejszych sprawach zawsze dzwonię do taty, uzależniając od jego zdania swoje decyzje. Jak ma inne zdanie, niż ja, to zaraz włącza mi się tryb "a może tata jednak wie lepiej, a ja znów myślę źle?"

Rodzice, którzy nie pozwalali mi na błędy, każda "grzała w dzienniku" była wałkowana po kilka dni, a nawet czasem w nocy, sprawili że teraz sama zadręczam się wiecznym rozmyślaniem nad każdą swoją porażką, niczego sobie nie wybaczam, nie umiem sobie powiedzieć "nie udało się, ale to nie koniec świata, wyciągam wnioski na przyszłość". Często zaczynam się martwić porażką zanim w ogóle zacznę robić to, co do ewentualnej porażki może doprowadzić ;)

Rodzice wymagali ode mnie bezwzględnego posłuszeństwa. Jak kazali jeść, to miałam jeść, nawet jak nie miałam ochoty i mi "rosło w buzi". Jak kazali mi siedzieć, to miałam siedzieć, itd. I do dziś mam tak, że posłuszeństwo podświadomie uważam za największą cnotę, często wyrzekając się własnych potrzeb.

Moi rodzice nie zauważali tego, co robiłam dobrze - to było normalne. Za to zawsze zauważali to, co zrobiłam źle. I to też mi zostało, bardzo krytycznie do siebie podchodzę, zauważam głównie swoje wady, mam raczej niską samoocenę.

Oni nie byli tyranami ani oschłymi rodzicami, byli "normalni", ale popełniali błędy, zapewne wynikające też z tego, jak sami zostali wychowani. Oni sami mają super zdanie o swoim wychowaniu, bo przecież wszyscy jesteśmy wykształceni, kulturalni, chętni do pomocy, lubiani przez babcie.

Ja staram się eliminować ich błędy, czytam książki, dla mnie wyjątkowo przydatne wydają się te autorstwa Jespera Juula. Które w sumie są niezłą psychoterapią dla mnie :)

Monia u mnie bylo to samo. Niestety nikt nie nauczyl mnie mowic o swoich emocjach i uczuciach na glos. Slowo "Kocham cie" bylo jakims tematem tabu w domu. Po urodzeniu Roksany i dizeki mezowi to sie zmienilo. W naszej rodzinie mowi sie na glos to slowo i to plynie z wnetrza serca:). Uwielbiam,jak moje dziecko mowi do mnie to tak siedzac i sie bawiac a ja spojrze na nia a Roksana mowi" Mamo kocham cie":). Wiec jeden blad udalo mi sie zlikwidowac:).

ja raczej nie, szczególnie inne metody wychowawcze mam niż mój ojciec, należy do dośćzaborczych osób

A nie macie wrażenia, że jest inaczej?? podam przykład krzyku bo łatwo będzie wytłumaczyć o co mi chodzi. Moja mama darła się na mnie niemiłosiernie i ja na moje dziecko się nie dre tylko staram się tłumaczyć spokojnie i mojemu narzeczonemu na żadne krzyki nie pozwalam!! Chodzi mi o to, że jak rodzice przeginają w jedną stronę to my przeginamy w drugą?? Chociaż z waszych wypowiedzi wynika raczej powielanie błędów