Nasze najważniejsze zasady wychowawcze - KONKURS - Forum

Wiele jest zasad, jakimi kierujemy się wychowując córkę.
Pierwszą zasadą podstawową jest wychowanie córki w miłości, w szacunku do drugiego człowieka. Chcemy jej pokazać, jak ważna jest rodzina. Staram się wsłuchiwać się w jej potrzeby, ale też nie pozwalam jej na wszytsko. Chcę pokazać jej gdzie są granice. Chcę nauczyć ją rozpoznawać dobro od zła.

Nasze maleństwo jest jeszcze bardzo małe i niewinne hcociaż czasem broi za troje. Razem z mężem staramy się aby nasz syn wychowywał się w spokojnej i rodzinnej atmosferze. Przede wszystkim nie krzyczymy na niego tylko tłumaczymy. Staramy się bardzo spokojnie mu tłumaczyć i pokazywać. Nie ograniczamy go! Gdy robi coś staramy si być blisko i asekurować go ale bez przesady! Nie łapię go za rękę za każdym razem kiedy widzę, że po coś sięga co może się np. stłuc. Dziecko musi się uczyć na realnych rzeczach, nie możemy trzymać go pod kloszem i chronić przed całym światem. Musi doświadczać rzeczy wokół niego nawet jeżeli ma się sparzyć. Kiedyś mój syn bardzo chiał żebym dała mu kubek z herbatą która była bardzo gorąca. Tłumaczyłam mu, że może się sparzyć ale on płakał i i ciągnął za obrus, co uważam było bardzo niebezpieczne. Dałam mu na chwilę kubek żeby tylko go dotknął. Delikatnie musnął kubek i się oparzył. Popatrzył na mnie ściskając rączkę i powiedziałam mu że to jest ,,sisi" i od tamtej pory za każdym razem kiedy mówię, że coś jest sisi on od razu odwraca od tego wzrok i nie dotyka. Dziecko musi dotknąć aby uwierzyć i odczuć.

,,Miłość i Logika"

Jeszcze tylko dwa dni zostały na zamieszczenie swojej wypowiedzi serdecznie zapraszamy

Moim zdaniem szczere okazywanie uczuć jest podstawą budowania dobrych relacji również z naszymi dziećmi. Uzewnętrzniamy uczucia,  pozwólamy Julce wszystkie emocje i nastroje. Zarówno te dobre, jak i te złe. Najważaniejszą zasadą którą kierujemy się z mężem wychowując córcię to zasada miłości. Nie ma żadnych sztywnych reguł, do których należy się absolutnie zawsze stosować. Szczególnie ja mam tendencję do tego, by wszystko próbować ubierać w sztywne kształty. Miłość daje elastyczność. Jestem mało elastyczny. Oprócz miłości, zasad i wolności ważna jest jeszcze prawda. Nieomal najważniejsze jest wspólne rozeznawanie. Staramy się z Olgą dokonywać wyborów bez emocji. W dialogu. Bez czasowego szantażu. Bardzo nam to nie wychodzi. Ale jeśli raz się uda na jakiś czas, widzimy jak Bóg nam wtedy błogosławi.Wolność jest wolnością wybierania rzeczy dobrych. Mamy nadzieję, że efektem naszych starań będzie integralny, wewnętrznie uporządkowany człowiek. Każde z naszych dzieci.Wymagać musimy najpierw od siebie. Nie mogę już przekraczać prędkości, przejeżdżać na czerwonym świetle, nie dojadać czy wybrzydzać. Wymagać muszę z poszanowaniem wolności i coraz bardziej wyczerpującymi uzasadnieniami. Jankowi trzeba już jedynie argumentować. Wymagać nie można w sposób autorytarny i bezwzględny. Dzieci nie mogą sprzątać domu tylko z tego powodu, że nie zatrudniliśmy gosposi. One się w ten sposób uczą przejmowania kontroli nad kolejnymi sferami swego życia. W pewnym momencie wyjdą z domu. Wtedy dopiero zacznie się przygoda.Na koniec dodam że najlepsze, co mężczyzna może zrobić dla swoich dzieci, to kochać ich matkę. A najlepsze, co kobieta może zrobić dla dzieci, to kochać ich ojca.

W razie wygranej wybieram książkę: MIŁOŚĆ I LOGIKA. Jak nauczyć dzieci odpowiedzialności

Nasz synek to nasze pierwsze dziecko, więc razem z nim uczymy się jak być dobrym rodzicem. Przede wszystkim nie chcemy wychować dziecka samolubnego, dlatego od początku uczymy go że ma się dzielić z innymi (w tym momencie zabawkami), a nie wyrywać innym dzieciom zabawki. Uczymy go szacunku do wszystkich dzieci, dorosłych ale także do zwierząt (pokazujemy, że nie wolno szarpać zwierząt za sierść bo to je boli). Maluch ma dopiero ponad roczek, ale już wiele rozumie, dlatego stopniowo ale konsekwentnie wprowadzamy kolejne zasady wychowania. Gdsy maluszek coś wymusza próbujemy go przekonać, że nie jest to słuszne zachowanie, uczymy go równiez by nas słuchał, szczególnie gdy mówimy?"nie wolno", albo "uważaj". Z drugiej strony chcemy by wychowac naszwe dziecko po partnersku, trak by zawsze mogło się do nas zwrócić z pytaniem, prośbą, by zawsze mogło na nas polegać i by czuło się jak równie ważny jak rodzice członek rodziny, który decyduje o wielu sprawach naszego wspólnego życia- nie chcemy mu wszystkiego z góry narzucać, jedynie wskazywać na co powinien uważać, a co jest słuszne, tak by radził sobie w życiu i żył zgodnie z normami społecznymi.

WITAM,

NAJWAZNIEJSZE ZASADY WYCHOWAWCZE STOSUJE ROZWAZNIE I Z MILOŚCIA.

ZARÓWNO MOJE DZIECKO JAK I JA MUSI CZUĆ SIĘ KOCHANE I WIEDZIEC , ZE JEGO ZDANIE TEZ SIE LICZY.

NIE WYZNAJĘ ZASADY KARAĆ I BIĆ - UCZE DZIECKA MÓWIC O SWOICH POTRZEBACH, WYRAŻAC EMOCJE, PROSIĆ I DZIEKOWAC.

MÓJ SYN MA ROK A JUŻ WIE, CO JEST DOBRE A CO ZŁE..OD NAJMŁODSZYCH MIESIECY MÓWIE DO SYNKA, TŁUMACZE DLACZEGO WŁAŚNIE TAK A NIE INACZEJ POSTĘPUJE I WBREW POZOROM DZIECKO JEST TAK MĄDRE , ROZUMIE WSZYSTKO CO MÓWIE DO NIEGO...WYCHOWANIE TRWAC BEDZIE ZAWSZE ALE TE POCZATKI DLA MNIE SĄ NAJWAZNIEJSZYM UTRWALACZEM NA PRZYSZŁOŚC...

KOCHAM MOJE DZIECKO I WŁAŚNIE DLATEGO PRAGNĘ WYCHOWYWAC JE Z PEŁNA ODPOWIEDZIALNOŚCIA...

POZDRAWIAM

ANNA P.

WYBIERAM KSIĄZECZKE : "MIŁOŚĆ I LOGIKA"

W wychowaniu naszych dzieci kierujemy się zasadą autorytetu rodzica. Małe dziecko jest niezwykle podatne na czynniki zewnętrzne, które kształtują jego charakter i podejście do życia, uczą się żyć, przyswajając normy społeczne, które pozwolą im w przyszłości na pełen rozwój i funkcjonowanie. Potrzebne jest im szczęśliwe dzieciństwo, które ukierunkuje je na przyszłość oraz my rodzice, którzy przekażą pozytywne wzorce. Dla nas prawdziwy autorytet rodzica to konsekwencja w działaniu. Dlatego cały czas jako rodzice pamiętamy ustalone reguły. Nasze zachowania wpływają na to, czy dzieci będą swobodnie radzić sobie z problemami, jakie staną na ich życiowej drodze. Dzieci patrzą na nas od najmłodszych lat, naśladują nasze zachowania oraz podejście do różnego rodzaju spraw życiowych. Każde bez wyjątku nasze zachowanie może być przyswojone przez nasze dzieci, które obserwują otoczenie z niezwykłą uwagą i są ciekawe wszystkiego, co jeszcze im nieznane i obce. W pewnym sensie za pomocą autorytetu uczymy dzieci, żeby nas nie okłamywały, sprzątały po sobie, a w starszym wieku, żeby pomagały w domowych obowiązkach. Przede wszystkim jednak zależy nam na tym, żeby dzieci wydały w przyszłości dobre świadectwo o nas. Dlatego w imię autorytetu i z biegiem lat będziemy w coraz większym stopniu uzasadniać nasze wymagania, uwzględniając przy tym wolność dziecka. A tym samym budować ten typ autorytetu, którego poziom jest zależny od nas samych i który nie musi ulegać osłabieniu w miarę dorastania naszych dzieci. Ważnym jest abyśmy nie rezygnowali z różnych wymagań po prostu dlatego, że najzwyczajniej w świecie w danym momencie nie chce nam się o nie walczyć  i w związku z tym zmieniać swoje zdanie. Zachowanie konsekwencji zmusza nas do tego, by wymagać również, a może nawet przede wszystkim od samych siebie. Ważna dla nas jest również współpraca w procesie wychowania dzieci, tak abyśmy oboje byli w to mocno zaangażowani. Spójna postawa jest ogromnie ważna i to zarówno dla budowania poczucia bezpieczeństwa u dzieci, jak i dla budowania założonego auorytetu.

Wybieram książkę pt. Dzikie stwory - Sztuka wychowania chłopców

Odkąd na świat 7 mies temu przyszedł na swiat mój syn nasze rodzicielskie relacje z córką uległy zmianie.Przez pirwsze miesiące nie mogłam pogodzić obowiązków domowych z dziećmi.Trzeba było w końcu się ogarnąć ! Postawiłąm na dobrą organizację.Zaplanowanie dnia od porannego śniadania,poprzez spacery,zakupy i przede wszystkim wspólną wieczorną zabawę aż po nocny sen dało wspaniały efekt.4 letnia Zosia nie jest pokrzywdzona i smutna,bo mama zajmuje się Tymkiem.Mogłąbym ją posadzić przed kompem,włączać ciągle bajki lub kupować ciągle zabawki,zeby się czymś zajęła.Ale NIE.Angażuję ją do różnych domowych zadań,czytamy bajki i śpiewamy piosenki Tymkowi.Nie dośc ze spędzamy czas razem to jeszcze super się bawimy;)
Tak udaje mi się o 21 mieć już czas dla siebie i męża

A jako wieczorną lekturę chętnie poczytam obie książkiKażda nagroda będzie dla mnie super poradnikiem

Pokazujemy mu że go kochamy i ze jesteśmy przy nim.

Chwalimy gdy widzimy że dziecko cos samo z siebie daje w ten sposób go zachecamy.Pozwalamy mu być samodzielnym i zauważamy jego samodzielność.

Dajemy mu kary gdy widzimy że robi coś źle ale nie wynika to z jego niewiedzy tylko przekorności.Tłumaczymy za co dostał Kare.

W bezpieczny sposób uczymy go konsekwencji jego czynów.

Słuchamy go i rozmawiamy z nim o jego problemach ale pozwalamy mu je samemu rozwiązać w ramach jego możliwości.

Dużo mu tłumaczymy i wyjaśniamy co jest czego powodem. Często omawiamy to co dzieje sie do koła Nas.

Uczymy go szacunku dla innych i co najważniejsze szacunku dla samego siebie.

Zachęcamy do poznawania nowych rzeczy.

W granicach rozsądku pozwalamy mu mieć Swoje zdanie .

Wyznaczamy mu granice bo dziecko które nie ma ograniczeń nie ma poczucia bezpieczeństwa.

Wybieram książkę pt. Dzikie stwory - Sztuka wychowania chłopców

Miłośc do bliźniego i szacunek dla ludzi, zwierząt i rzeczy martwych... To staramy się wpoić dzieciom. Jeśli dziecko rozumie, czym jest szacunek, rozumie bardzo wiele. Bardzo często powtarzam też dzieciom: "nie czyń drugiemu, co Tobie niemiłe". Tego staram się trzymać, aby wychować dzieci na dobrych ludzi. Jeśli będą potrafić kochać i szanować innych, to już pół sukcesu:) Reszta wychowawczych "metod" to już takie drobiazgi...

Cóż w swoją pracę traktuję jako wyzwanie/misję/swego rodzaju hobby wszakże wychowuję nieswoje dzieci a jest ich całkiem spora gromadka 27 wychowanków świetlicy profilaktyczno-wychowaczej w roznym wieku o różnorakich problemach. ZaSAdy, ktore przyświecają mi w pracy pedagogicznej są następujące:

1. Traktuję każde dziecko jak dorosłego- pochylam sie nad 6 letnią Mają, bo ta zgubiła skarpetkę od swojej lali i płacze- dla niej jest to sytuacja stresowa, poważna, trudna, Nie moge zbagatelizować jej dramatu, przeżywam go w pełni, pochylam się, wysłuchuję, szukam skarpetki i proponuję, że uszyjemy nowe, ladniejsze. Podobnie reaguję gdy 15 latek przychodzi do świetlicy z informacją, iż jest zagrożony z j. obcego. Siadam, uspokajam, tłumię negatywne emocje zaczynam plan działania, opracowuje strategię:))

2. Konsekwencja- nie mówię dzieciom, że pojedziemy nad morze jesli projekt, który napisałam jest b. dobry ba wzorcowy! Czekam aż zostana ogłoszone oficjalne wyniki konkursu. Niegdyś postąpilam inaczej, miała być dotacja, fundusze,lody, wyjście na pizze, zwiedzanie jednostki wojskowej. Nie udało się, na lody i pizze wyskrobałam sama ze swojej pensji , udałam sie do dowódzcy, postawiłam sprawę jasno, wychowankowie udali się do jednostki. A ja niespacyfikowałam, nie złamalam słowa, rzymalam go chociaż wlaściwie nie musiałam, nie ode mnie zależalo nie wykonanie postanowień.

3. Wychodzę do każdego z sercem na dłoni- uczę wychowując, że uśmiech jest drogą do swiata, pokazuję, że zyciemoże być i jest trudne, smutne, radosne, twórcze ale to przede wszsytkim od nas zalezy jakie ono będzie, jakie decyzje podejmiemy, jaką scieżkę wybierzemy.

4. Brzydzę się klamstwem dlatego na samym wstępie zadeklarowalam, iz wole najgorszą prawdę aniżeli miałyby mnie oklamywać wychowankowie, których przez blisko 3 lata pokochalam, jesli nakrywam je na klamstwie mamy swojej "prorocze pogaduszki", mowię co mnie zabolalo i że ja jeszxze nigdy rzadnego z jich nie oklamałam;)

5. daję im prawo do szcześcia, jedni tańczą, inni maluję, jeszcze inni lubia ukladac puzzle, szanuje i rozwijam w nich każdą aktywność pamiętając o ich róznorodności, oryginalności, indywidualnosci. Zabieram na basen doceniając wysiłek i lęk jaki niekórzy mają przed woda, szanuję,

Poproszę o książkę, dzikie stwory-sztuka wychowania chlopców, bo to ostatnio kuleje:)))

Dla nas jako rodziców, najważniejszą zasadą w wychowaniu dzieci jest miłość. Uczę również rozumienia świata i radzenie sobie w nim.Na początek by chociaż kanapkę umiało sobie zrobić i nie chodziło głodne,gdy nie ma mnie w domu. Staram się nie być nadgorliwą mamą, nie biegnę gdy upada,ale obserwuję by krzywdy sobie nie zrobiło, a ono choć jeszcze małe już wie że trzeba uważać. Chcę by było ciekawe świata i wzbudzam jego ciekawość i dążenie do jej zaspokojenia.Staram się odpowiadać na wszystkie zadawane pytania i udzielać wyczerpujących odpowiedzi. Chcę by życie moich dzieci było radosne i ciekawe, nie nudne.

Chętnie przeczytała bym: ..MIŁOŚĆ I LOGIKA"

1. Najważniejsze to iść za dzieckiem. Słuchać go. Interpretować jego potrzeby. Dziecko naprawdę doskonale potrafi je wyrażać:)

2. Naturalnie musi istnieć jasny i wyraźny katalog norm- zakazów i nakazów. Dziecko musi mieć jasny komunikat co mu wolno a czego nie.

Złoty środek!? Powiązanie tych dwóch punktów o których wcześniej pisałam:)

Mam dwójkę dzieci chłopca i dziewczynkę. Razem z mężem staramy się traktować ich na równi z sobą. Zawsze mają prawo do wypowiedzenia własnego zdania. Jeśli dadzą dobry pretekst do swojego zachowania lub swojej decyzji jesteśmy skłonni do ustępstw. Ale ten pretekst musi naprawdę do nas przemówić, jeśli tak nie jest w grę wchodzi konsekwencja z naszej strony. Po za tym bardzo dużo rozmawiamy z dziećmi. O wszystkim, co nas otacza, co dzieje się wokół nas i staram się tłumaczyć im to w taki sposób aby mogli zrozumieć zarówno świat jak i nasze decyzje, które nie zawsze są dla nich na rękę. Dzieciaki wiedzą, że są kochane bo ciągle to słyszą, ale nie są rozpieszczane, wiedzą jakie są normy społeczne, jakiego zachowania od nich oczekujemy. Z córką problemu nie ma. Ma swój rozum i całkiem nieźle z niego korzysta. Natomiast z synkiem nie jest już tak fajnie.Jest bardzo podatny na inne, nie zawsze dobre pomysły innych dzieci. Ale ciągle razem pracujemy, bo mały naprawdę wie co jest dobre a co złe, tylko nie zawsze potrafi wcielić to w życie. Kiedyś powie, że cały czas "ględziłam", ale teraz chętnie ze mną rozmawia, dużo opowiada o zachowaniu innych, nie tylko tym dobrym, i sam widzi czy tak powinno to wyglądać, ja tylko utwierdzam go  w ty przekonaniu lub wyprowadzam z błędu.

Wychowanie dzieci w obecnym świecie jest bardzo trudnym zadaniem, na każdym kroku spotkamy przeszkodę, ale najważniejsze jest to aby słuchać co dziecko do nas mówi nie tylko na głos, bo są rzeczy które nawet mamie jest wstyd powiedzieć, i kochać, ale kochać zdrowo, i pamiętać, że bicie, zakazy i nakazy może tylko spotęgować agresję i bunt.

Gdyby się udało wygrać książeczkę, chciałabym poczytać "Dzikie Stwory"

Wraz z mężem mamy powieszony w widocznym miejscu nasz "dekalog", żeby w chwilach zwątpienia go przeczytać :)

1. Zdecydowane postępowanie wobec dziecka daje mu poczucie bezpieczeństwa-"nie" mówię z miłości.

2. Nie karcę dziecka wobecności innych

3. Nie daję obietnic, których niemogę spełnić.

4. Zawsze odpowiadam na pytania, nie zbywam brakiem czasu, nieirytuję się.

5. Tłumaczę strach i obawy, nie lekceważę ich i nie mówię że są głupie.

6. Kiedy popełnię błąd przepraszam i usprawiedliwiam się.

7. Wiem, że dzieci lubią eksperymentować - nie karcę ich za to.

8. Nie ochraniam przed konsekwencjami,

9. Dzięki pomyłkom dziecko się uczy. Rozmawiam z nim, często tulę, całuję i wyjaśniam.

10. Nie zapominam jak szybko rośnie, ciągle się zmieniam i dostosowuje.

Pozdrawiam

Ewa z mężem i dziećmi :)

Wraz z mężem mamy powieszony w widocznym miejscu nasz "dekalog", żeby w chwilach zwątpienia go przeczytać :)

1. Zdecydowane postępowanie wobec dziecka daje mu poczucie bezpieczeństwa-"nie" mówię z miłości.

2. Nie karcę dziecka wobecności innych

3. Nie daję obietnic, których niemogę spełnić.

4. Zawsze odpowiadam na pytania, nie zbywam brakiem czasu, nieirytuję się.

5. Tłumaczę strach i obawy, nie lekceważę ich i nie mówię że są głupie.

6. Kiedy popełnię błąd przepraszam i usprawiedliwiam się.

7. Wiem, że dzieci lubią eksperymentować - nie karcę ich za to.

8. Nie ochraniam przed konsekwencjami,

9. Dzięki pomyłkom dziecko się uczy. Rozmawiam z nim, często tulę, całuję i wyjaśniam.

10. Nie zapominam jak szybko rośnie, ciągle się zmieniam i dostosowuje.

Pozdrawiam

Ewa z mężem i dziećmi :)

Chętnie przygarnę poradnik "Miłość i Logika"

Najważniejszą zasadą w naszym domu jest szacunek! Pomimo, że nasza Blanusia jest jeszcze malutką istotką od samego początku zasadę szacunku wprowadzamy do wychowania, żeby nasza córcia miała poczucie, że jest odrębnym człowiekiem, który ma prawo mieć swoje zdanie, swoją osobowość. W końcu każdem człowiekowi, bez wzlędu na wiek należy się szacunek i poszanowanie jego odrębności :) Do tego dorzucamy jeszcze nieograniczoną miłość i wiem, że nasze dziecko jest szczęśliwe, a wiem to bo codziennie rano budzi mnie jej uśmiechnięta buźka i zadowolone spojrzenie.

wybieram książkę Miłość i logika

Wychowując nasze dzieci wraz z mężem kierujemy sie zasadą miłości, ale też konsekwencji i tego, że mamy wspólne zdanie, nie może być tak, że mama mówi swoje, a tata swoje, bo dziecko zgłupieje. Nasza córka doskonale wie, jakie zasady obowiązują, oczywiście nie raz stara nas sie wziąśc na litość, ale najgorzej ustąpic raz :) W naszym domu za radą pani Doroty Zawadzkiej (której ksiązki serdecznie polecam!!!) jest tablica motywacyjna, w zależności co chcemy osiągnąć jest ona odpowiednio modyfikowana :)

Są na niej obecnie w formie obrazkowej następujące zagadnienia opieka nad braciszkiem (czy budziła brata, czy podała pieluszkę, itp.), karmienie zwierzątek (a mamy ich troszke :)), mycie ząbków, zachowanie na zakupach, jedzenie, krzyczenie (a w zasadzie jego brak ), paputki (czy trzymaja się na nogach :)) córka cały dzień pracuje na naklejki, które wieczorem nakleja, jak tablica się ładnie w tygodniu zapełni w weekend czeka na nią nagroda, w postaci wyjścia np do kina, na salę zabaw, wspólny wieczór gier rodzinnych, czy na frytki czasami jest to jakas zabawka szczególnie z kolekcji LPS, a jak tablica wygląda kiepsko, oczywiście nagrody nie ma, a zamiast tego kara np w postaci nieoglądania dobranocki przez kilka dni. Tablica pomaga nie tylko nam, ale i samej córce, która domaga się nowej co tydzień :) Innym zabiegiem jaki stosujemy jest karne krzesełko, na które Dorotka siada jak coś ostro przeskrobie na 3,5 minuty, czyli tyle ile ma lat i też fajnie skutkuje. Rewelacyjną metoda wychowawczą jest minutnik, dzieki czemu nie ma przedłużania czasu, a i ubieranie idzie szybciej :) Super metoda wychowawczą, taką przez nas testowaną jest wspólne "obgadanie". w ciagu tygodnia nie zawsze jest czas, bo wiadomo jak wygląda dzisiejszy świat w biegu, za to w sobotę albo w niedzielę robimy sobie rodzinne spotkanie przy kawce dla dorosłych i przy soczku dla maluchów, siedzimy przy cieście, (które na ogół wraz z córką pieczemy) i opowiadamy co nas w tygodniu spotkało, co było dobre, a co złe, dzięki temu uczymy się siebie, a nasze jeszcze małe dziecko uczy sie mówic o swoich uczuciach, potrzebach, uwierzcie, że nasza 3,7 miesięczna córka potrafi nas czasem tak zaskoczyć, że aż trudno uwierzyć, synek 7 miesięcy póki co mówi tylko uuuuuuuu :)

Jeśli byśmy wygrali prosimy o ksiązeczke "Dzikie stwory"

A to nasze najważniejsze zasady, którymi staramy się kierować w wychowywaniu naszego synka. Jest tych zasad wprawdzie troszkę więcej, ale wynikają one w pewien sposób z tych głównych, więc przedstawiam te dla nas najważniejsze. Bo nie o ilość przecież chodzi, tylko o konsekwentne wcielanie ich w życie:

1. OKAZUJ DZIECKU MIŁOŚĆ – to, że każdy rodzic kocha swoje dziecko i kieruje się miłością w podejmowaniu różnych decyzji jest poza wszelką wątpliwością, ale nie oznacza to, że umiemy OKAZYWAĆ dziecku miłość. Czasami jest nam trudno przytulić/pogłaskać/pocałować itd. dziecko, bo nie wiemy jak to się robi (nasi rodzice nas nie przytulali, więc nie wiemy, że tak można, a nawet trzeba) lub boimy się tego robić (boimy się okazywać nasze uczucia). Albo też słuchamy się jakichś głupich wytycznych osób trzecich, które chcą nas nauczyć wychowywać nasze dziecko (nieraz spotkałam się sama z opinią, żeby nie przytulać zbyt często dziecka lub nie nosić na rękach niemowlęcia, bo dziecko można rozpuścić). Dziecko OCZEKUJE od nas miłości (przytulenia, pocałowania, wzięcia na rączki) dlatego ja nie waham się okazywać dziecku miłość i staram się zaspokajać jego potrzeby.
2. NIE LEKCEWAŻ PROBLEMÓW DZIECKA – to kolejna ważna dla mnie zasada. Dzieci mają swoje problemy, z którymi często sobie nie radzą same i nie możemy zostawić dziecka bez pomocy w takiej sytuacji. To, co dla nas jest błahe, dla dziecka może być problemem nie do pokonania. Dlatego trzeba UWAŻNIE SŁUCHAĆ dziecka, OBSERWOWAĆ (dzieci mogą nie mówić o swoich problemach, ale często pokazują, że jest coś nie tak) i POMAGAĆ ROZWIĄZAĆ problem (czasem trzeba zrobić to bardzo umiejętnie, żeby dziecko się nie zorientowało)
3. ZAWSZE MIEJ CZAS DLA DZIECKA – bardzo ważna zasada, zwłaszcza w obecnych czasach, kiedy tego czasu często nam brakuje. Niestety, dzieci szybko rosną i potrzebują naszej obecności na każdym etapie swojego życia. Dla mnie dziecko jest najważniejsze i rzucę wszystko, jeśli się okaże, że moje dziecko mnie w tej chwili potrzebuje. Nie będę sobie pluć w brodę, że gdybym miała czas, to może ….
4. BĄDŹ KONSEKWENTNY – jeśli wymagam czegoś od dziecka, to również wymagam tego od siebie. Nie można wymagać od dziecka, aby było konsekwentne, jeśli samemu się nie dotrzymuje obietnic, czy łatwo usprawiedliwia się swoje przewinienia, a dziecko surowo karci za jego przewinienia
5. SZANUJ SIEBIE I INNYCH – dziecko też musi wiedzieć, że ma swoją godność, że też zasługuje na szacunek, że nie jest gorsze, bo jest małe, że nic mu się nie należy, bo jest dzieckiem. Ale dziecko też musi mieć świadomość, że innych też należy szanować (nie tylko dorosłych, ale kolegów również. No i oczywiście miłość do zwierząt. To także poszanowanie życia

 Wybieram książkę „Dzikie stwory - Sztuka wychowania chłopców”

I. MIŁOŚĆ - każdego dnia staram się pokazać mojej niespełna trzyletniej córce jak bardzo ją kocham. Dbam także o to, by o tym wiedziała i dlatego codziennie jej to powtarzam.Dziecko musi o tym wiedzieć!Nie powinnismy pozwalać aby musiało się tego domyślać. Mówienie o miłości, uczuciach jest także niezwykle ważne dla prawidłowego rozwoju emocjonalnego naszych pociech. Jesli my nie nauczymy ich otwarcie mówić o swoich odczuciach to kto zrobi to za nas..?I nie prawda, że przez częste okazywnie miłosci i czułości niebezpiecznie rozpieszczamy dziecko. Ono bowiem w pełni na to zasługuje!

II. SZACUNEK - mimo że Pola ma dopiero dwa lata darzę ją niesamowitym szacunkiem. Pamiętam o jej potrzebach i licze się z nimi.Ale wymagam też, aby i ona pamiętała o mnie i sobach w naszym najbliższym otoczeniu. Dzięki temu uczę ją szacunku nie tylko do innych ludzi, ale i do siebie samej.

III.CZAS - już prawie trzy lata pświęcam Poli każdą wolną chwilę. I choć czasmi jestem zajęta, to staram się pokazac jej że zawsze może na mnie liczyć. Wbrew pozorom to bardzo ważne. Dzieci bowiem naprawdę potrzebują naszej uwagi i zainteresowania. Jeśli im tego nie zapewnimy moga poczuć się odrzucone.

IV.GRANICE - dziecko, któremu wszystko wolno czuje się niepewne i zagubione. Nie wie bowiem, jakie postępwanie uznaje się za dobre a jakie za złe. Jasne wytyczenie granic pokazuje mu co mu wolno, a co jest bezwzględnie zakazane. Dzieki temu dziecko uczy się rozróżniać dobro od zła. Jeśli więc nie będziemy reagować kiedy na przykład nasze dziecko kogoś uderzy, to nie będzie miało pojęcia że postępuje niewłaściwie.

V.REGUŁY - w naszym domu panują pewne reguły, których Pola musi przestrzegać od początku. I nie ważne, czy w momencie ich ustalania miała rok czy dwa lata - pod żadnym pozorem nie wolno ich łamać.Przykłady?,,Nie wolno nigdy nikogo bić", ,,nie wolno dotykać rozgrzanego piekarnika", ,,zawsze podróżujemy w foteliku"... . Ale nalezy przy tym pamiętać, aby nie mnożyć zakazów bez potrzeby. Lepiej aby było ich kilka. Wówczas dzieci łatwiej je zapamiętają.

VI.STANOWCZOŚĆ - już od początku zależało mi na tym, aby Pola zrozumiała że ,,nie" znaczy ,,nie". Dlatego też zawsze(mimo iż czasami bywało naprawdę ciężko) byłam uparta i stanowcza.Warto też przy tej okazji dodać, że aby być stanowczym trzeba mówić konkretnie. Zamiast więc powiedzieć:,,Masz być grzeczny" powiedzmy lepiej:,,Nie rzucaj w siostrę zabawkami". Wówczas, dziecko będzie dokładnie wiedziało co tak naprawdę nie podoba ci się w jego zachowaniu.

VII.ULEGANIE - nigdy nie reaguję, gdy Pola usiłuje coś na mnie wymusić krzykiem lub płaczę. Daję jej wowczas do zrozuminia, że takim zachowaniem niczego nie osiągnie.

VIII.KONSEKWENCJA - choć czasami jest naprawdę ciężko oboje z mężem zawsze staramy się być konsekwentni.Dotyczy to zarówno złych jak i dobrych zachowań. Jeśli na przykład ustaliliśmy wspólnie, że Pola podróżuje wyłacznie w foteliku samochodowym to nigdy nie pozwlamy jej na to, by w jakiś sposób mogła się od tego wykręcić. I w drugą stronę:jeżeli już raz pozwolilismy jej na przykład na zabawę swoim telefonem, to liczymy się w ty, że poprosi o to kolejny raz i że nie będziemy mogli jej tego odmówić.

IX. STAŁY RYTM DNIA - dzięki temu, że wprowadzilismy do naszego życia stały rytm dnia, Pola czuje się niesamowicie komfortowo i bezpiecznie. Zawsze bowiem wie, co a chwilę ją spotka. Stały rytm dnia ma jeszcze jeden duży plus:porządkuje życie wszystkich domowników.

X.BRAK KAR CIELESNYCH - nie wyobrażam sobie sytacji w której karzę moją córkę w ten właśnie sposób. To, ze jesteśmy silniejsi fizycznie i czasami tracimy cierpliowść, nie usprawiedliwia takiego zachowania. Dla mnie naganne jest nawet danie dziecku klapsa.Czy zamiast niego nie warto lepiej porozmawiać..?

W razie ewentualniej wygranej proszę o poradnik,,Miłość i logika"