Wychowanie dzieci to ciężka praca. A odpowiedzialność za to jakimi ludźmi będą w przyszłości nasze pociechy spoczywa na nas – na rodzicach. Dobrych nawyków uczy się latami. Złe łapie się od ręki. W przypadku maluchów jest to szczególnie widoczne. Jak zapatrujecie się na wszystkie „dobre” rady bliskich, którzy chcą mieć w tym temacie coś do powiedzenia? Jak reagujecie kiedy dziadek czy babcia jednym słowem czy gestem psują Waszą wielomiesięczną pracę nad tym, żeby dziecko na przykład nie jadło słodyczy przed obiadem lub chodziło spać o określonej godzinie? Milczycie czy może walczycie o własne racje? Kto w przyszłości weźmie odpowiedzialność za wychowanie młodego człowieka - Wy czy "doradcy"?
