Rozmowy o śmierci - Forum

Polub Familie.pl na Facebooku

Poleć link znajomym

10 odp. Strona 1 z 1 Odsłon wątku: 3977

Ponura optymistka

Zarejestrowany: 09-03-2010 13:10 . Posty: 3 IP:

2010-03-09 14:51:17

9 marca 2010 14:51 | ID: 163419

Jak rozmawiać o śmierci z kilkulatkiem, który nie ma jeszcze poczucia upływu czasu i całe jego życie skupia się na wczoraj, dzisiaj i jutro? Od kilku tygodni moje dzieci "dręczą" mnie pytaniami o nieżyjace osoby w rodzinie: To jak to jest z tą babcią, pradziadkiem i innymi. Co to znaczy, że nie żyją? A jak się zakopie taką osobę to czy może później się wygrzebać? A jak się położę i przstanę ruszać to nie żyję i też mnie zakopiecie, itd... Pomyślałam, że może książeczka z rysunkami, która będzie traktowała o śmierci, bedzie odpowiednim sposobem, aby nie tylko wytłumaczyć ale też pokazać o co chodzi z tą śmiercią. Znalazłam taką: http://wysylkowa.pl/ks893481.html#wiecej, ale nie wiem czy nadaje się dla czterolatka, czy są w niej ilustracje? Może ktoś jest w jej posiadaniu, albo też może polecić coś innego?

1
usunięty użytkownik

2010-03-09 14:59:54

9 marca 2010 14:59 | ID: 163427

Kiedy w październiku zmarł mój dziadek w mieszkaniu, gdzie mieszka 4 letnia siostrzenica, wiedziała, że coś się stało, ale nie wiedziała co. Mówiła tylko, że pradziadek przestał oddychać, bo mu serduszko stanęło.
Myślę, że takiemu dziecku łatwiej jest wytłumaczyć co to jest śmierć.
Poproszę odrobinkę dobrego humoru...
2
aśka r

Zarejestrowany: 31-03-2009 15:19 . Posty: 3249

2010-03-09 15:02:02

9 marca 2010 15:02 | ID: 163429

Moja córka niestety mając skończone 5 lat spotkała się ze śmiercią własnego ojca więc w ten sposób nie musiałam z nią rozmawiać chociaż teraz dojrzewa i czasem wchodzi na ten temat i wygląda na to że nie pogodziła się z tym że go nie ma. Jedynie przyjęła do wiadomości. Myślę że ta książka może być ciekawa.
3
usunięty użytkownik

2010-03-09 15:35:30

9 marca 2010 15:35 | ID: 163474

aśka r, sam straciłem ojca majc 9 lat i wiem, że trudno się z tym nie pogodzić. Pamietam, że na początku często chodziłem spać, żeby się obudzić i po przebudzenie miało być dobrze. Ale to nie był sen. A jak się udało to niestety sie budziłem. Nikt o tym chyba ze mną nie rozmawiał, byłem juz duży.
Open your arms to change, but don`t let go of your values.
4
dziecinka

Zarejestrowany: 07-05-2008 11:21 . Posty: 26147

2010-03-09 15:56:54

9 marca 2010 15:56 | ID: 163510

jakas ksiazeczka moze i pomoze,ale dobrze, jesli bliska dziecku osoba moiwi o tym, a nie ksiazeczka. inczej - ksiazeczka moze pomoc,ale nie zastapi rodzica.
6
Isabelle

Zarejestrowany: 03-07-2009 19:42 . Posty: 21159

2010-03-09 17:01:53

9 marca 2010 17:01 | ID: 163618

Ja opowiadam Michasiowi o śmierci (ma 4 lata). Mówię mu, że to naturalne, że ktoś umiera. Bo jest chory albo stary. Opowiadam, mu o dzadku Jurku, który patrzy na niego z nieba. Dziadek umarł miesiąc po jego narodzinach i wszyscy żałujemy, że go nie ma:( Przewija się on w naszych rozmowach stąd temat się zaczął. Mówię mu, że umarli nas z nieba chronią. Natomiast nie był nigdy na pogrzebie i nie widział tego na własne oczy. Zapewne wtedy zmieni się jego wizja widzenia śmierci. Do tego czasu jest jak jest.
Słońce wstało zwariowało...
7
aśka r

Zarejestrowany: 31-03-2009 15:19 . Posty: 3249

2010-03-09 18:40:28

9 marca 2010 18:40 | ID: 163672

MarcoPolo napisał 2010-03-09 15:35:30
aśka r, sam straciłem ojca majc 9 lat i wiem, że trudno się z tym nie pogodzić. Pamietam, że na początku często chodziłem spać, żeby się obudzić i po przebudzenie miało być dobrze. Ale to nie był sen. A jak się udało to niestety sie budziłem. Nikt o tym chyba ze mną nie rozmawiał, byłem juz duży.
My z moją córką dużo rozmawiałyśmy na ten temat tym bardziej że ona już miała dwa miesiące wcześniej do czynienia ze śmiercią ponieważ wtedy wpadła pod samochód nasza suczka i ona była przy tym jak przyszedł facet do nas do domu i powiedział że ona zginęła (wiem że wiele osób powie że to nie to samo) no i tak jest ale bardzo to przeżyła tym bardziej że Perewłka była w naszym domu jeszcze przed narodzinami Ani. Jak zginął jej ojciec to ona do wszystkich swoich cioć mówiła że tata poszedł do nieba żeby zabrać stamtąd naszą Perełkę i wrócą do nas. Chociaż pamiętam do dziś jak bardzo się bałam rozmowy kiedy jej powiedziałam o śmierci ojca to była chyba najtrudniejsza chwila w moim życiu myślałam że mi serce pęknie jak na nią patrzyłam.
8
usunięty użytkownik

2010-03-09 20:19:19

9 marca 2010 20:19 | ID: 163873

Gdy odeszła moja Mama Misiek miał niecałe 5 lat. Tłumaczyliśmy, na ile mogliśmy. On - na swój sposób też próbował sobie jakoś z tym radzić. Pytał ciągle, czy Babcia wróci, potem mówił, ze Babcia jest u niego w serduszku - razem z Bozią. I bez przerwy oglądał filmy, na których była moja Mama. Ja reagowałam płaczem, myślałam, że Mały nie widzi, nie rozumie. Pewnego dnia podsłuchałam jak rozmawia z naszą kotką - "Nie będę mówić o Babci, bo mamusia płacze". I zrozumiałam wtedy, że mój ból jest łatwiejszy do pokonania, bo ja ROZUMIEM. Mój syn zaś - nie. I że trzeba mu pomóc zrozumieć i oswoić ten ból. I kolejna logika 5-latka: "Babcia jest w niebie i bawi inne dzieci". Jakie dzieci? -"te, których babcie zostały tutaj". (Nie umiał powiedzieć "te, które zmarły") Wielka pochwała życia i wielka wiara dziecka.

Mój adres e-mail
Hasło
Zapamiętaj mnie	Zaznacz jeśli chcesz logować się automatycznie

Rozmowy o śmierci - Forum

Wątek: Rozmowy o śmierci