moje dziecko oszukuje - pomocy - Forum

Witaj Maria, 

a czy od samego początku pójścia do szkoły tak się działo? czy tej problem pojawił się dopiero teraz? Być może Pani syn ma jakieś problemy w szkole, z nauką... wyraźnie wskazuje na to, że coś niepokojącego musi dziać się w szkole, skoro tak bardzo nie chce do niej chodzić. Często zdarza się tak, że dzieci kryją swoje problemy, nie mówią o nich i wtedy oszukują.

Myślę, że rozmowa z wychowacą jest bardzo dobrym pomysłem, jednak dziecko dużo czasu spędza w szkole, może zauważył jakieś sytuacje, które miałby wpływ na takie zachowania. 
Wie Pani jak wyglądają rleacje syna z rówieśnikami? 

Juz z tego stresu spać nie moge, boje sie co wymyśli jutro .. Tak jak pisałam, zaczelo sie kilka miesiecy temu .. Nie zauważyłam żeby miał jakiekolwiek problemy, dobrze się uczy, jest lubiany .. Nie rozmawiałam z nauczycielką bo uznałam, że skoro sam sie nie skarży, to wszystko jest okej.. Ma kolegów, trenują razem piłkę nożną, na urodziny jest zapraszany ..  Raczej problemu z kolegami i koleżankami nie ma.. 

właśnie ta kwestia może być przyczyną symulacji i niechęci do szkoły 

Wydaje mi się Maria, że na początku powinnaś porozmawiać z Wychowawcą, zapytać jego dokładnie czy nie zauważył jakis zmian w zachowaniu Syna, zapytać o relację jakby z każdym z grupy, bo może jest jakiś jeden uczeń, z którym się nie koniecznie lubią i to może być powodem. Może zdarzyć się w grupie jeden dominujący uczeń i mimo, że syn ma kolegów ten może go "dołować".

Jest to o tyle niepokojące, ponieważ te lęki mogą przerodzić się w fobię szkolną, tym bardziej, że trwa to już jakiś czas i pojawia się też złe samopoczucie. 

pewnie ,że to dobre rozwiązanie :) 

Czy taka fobia może sie nasilić? co wtedy ? jak z nią walczyć? Lepiej porozmawiać z wychowawcą czy najpierw podpytać samodzielnie syna? Zamknął się w sobie boje sie, że go zrażę do siebie tak wypytując .. 

Powinna Pani porozmawiać zarówno z synem jak i z wychowawczą. Myślę, ze jeśli będzie Pani delikatnie rozmawiała z synem, nie powinno go to zrazić. Jeśli mogę spytac jak wyglądają Pani relacje z synem? Bo przy tej rozmowie będzie to znaczące. 

Oczywiście, fobie szkolne są wywołane przez lęki, a więc jesli Pani syn nie uzyska odpowiedniej opieki, wsparcia może to sie odbić na jego funkcjonowaniu i rozwoju. Mając do czynienia z fobią szkolną potrzebna jest już profesjonalna pomoc specjalisty. Polecam zapoznanie się z tym artykułem, który moim zdaniem dokładnie opisuje fobię i przedstawia ja na zrozumiałym przykładzie: http://www.eid.edu.pl/archiwum/1999,97/luty,146/co_to_jest_fobia_szkolna,813.html 

Ja również porozmawiałabym z wychowawcą . Może ktoś go gnębi w szkole lub zastrasza i chłopak boi się do Niej chodzić i dlatego wymyśla wszelkie sposoby by do niej nie pójść.

oczywiscie ze trzeba rozmawiac z wychowawca :)

Koniecznie rozmowa z wychowawcą ,być może dziecko ma jakiś problem W szkole jest pedagog , psycholog tam szukaj pomocy Napewno coś się dzieje Może przeżywa rozstanie z wami? Może nie daje sobie rady z nauką? 

Myślę,że problemem może być nowe otoczenie w którym sie nie odnajduje bądz ktoś mu dokucza. Tak często reagują dzieci jeśli coś złego sie dzieje..to jest ich reakcja na stres którego doznają. Dziecko może mówić prawde, że je coś boli,ale równie dobrze może udawać,aby nie iść do szkoły. Trzeba porozmawiać z dzieckiem,wychowawcą i oczywiście jakimś psychologiem.To jedyne rozwiązanie..

Problemy z odmową chodzenia do szkoły występuje u około 30% dzieci w wieku szkolnym. Jednym z arcytrudnych okresów dla dziecka jest wiek 6-7 lat, gdy w jego życiu zachodzą zmiany takie jak np. pójście do szkoły. Zmiana otoczenia może wpływać na dziecko dość stresująco. U dużej część dzieci słowo „szkoła” kojarzone jest z lękiem, niepokojem, a nawet strachem. Przedstawione zagadnienie to ważny problem natury emocjonalnej. Określa się je, jako zaburzenie funkcjonowania dziecka szkolnego, które może powodować ogrom utrudnień w późniejszych okresach dziecka w szkole. Taki termin coraz częściej określany jest, jako fobia szkolna. Pojęcie to dotyczy dzieci, u których objawia się bardzo silny stres związany z pójściem do szkoły m.in. opuszczają lekcje w trakcie, idą do szkoły z płaczem lub całkowicie nie chodzą do szkoły. Takie zaburzenie może być spowodowane lękiem separacyjnym, lękiem przed porzuceniem lub samym procesem nauki szkolnej. Fobia szkolna przejawia się najczęściej w dolegliwościach somatycznych (ból brzucha, ból głowy, wymioty, nudności, biegunka). Przyczyny mogą tkwić w środowisku rodzinnym, bądź szkolnym. Kilkoma z nich są np. nadopiekuńczość rodziców, zbyt duże wymagania względem dziecka, czy niewłaściwe postępowanie nauczyciela, aby poszerzyć swoją wiedzę na temat przyczyn, kierunków pomocy dziecku oraz ogólnego problemu z odmową chodzenia do szkoły zachęcam do zapoznania się z książką, która przeznaczona jest zarówno dla nauczycieli, jak i rodziców. Vademecum pt. „Dziecko z zaburzeniami rozwoju i zachowania w klasie szkolnej” opracowała pani Urszula Oszwa, która bardzo zwięźle i owocnie opisała problem fobii szkolnej. Ogromne znaczenie w tego typu zaburzeniach ma współpraca z rodzicami, psychologiem lub psychiatrą, która prowadzi do zdiagnozowania problemu.  Rodzice, bądź opiekunowie powinni budować w dziecku poczucie bezpieczeństwa i uświadamiać go, iż nowa sytuacja nie stanowi w żaden sposób nie stanowi dla niego zagrożenia. Szczególnie ważną rolę odgrywa w tej sytuacji nauczyciel, który często jest w stanie odróżnić problem fobii szkolnej od przypadków wagarowania.  Wychowawca powinien mieć dobry kontakt z dzieckiem, ponieważ to może sprawić, iż lęk może zostać zredukowany.  Pomoc dziecku uzależniona jest od stopnia nasilenia jego zachowań nerwicowych. Gdy pomoc, czy terapia dziecka zaczerpnięta jest od psychologa lub psychiatry, warto zaangażować w nią rodziców i nauczyciela. Podstawą skutecznej pomocy jest bezpośrednia komunikacja z dzieckiem np. spokojne rozmowy. Warto stwarzać dziecku możliwości pozaszkolnego wyładowania napięcia, gdyż pomaga to w przygotowaniu dziecka na niepowodzenia, które może napotkać na swojej drodze. Lęk jest zjawiskiem, którego nie da się uniknąć. Sam fakt jego istnienia tkwi w naturze człowieka i jest nieodłącznie związany z życiem codziennym. 

Sowa1234