Jak wzmacniać w dziecku poczucie własnej wartości każdego dnia? - Forum

Świetny wątek!

Przy okazji zapraszam do konkursu w którym nagrodą jest przydatna książka:

https://www.familie.pl/artykul/Trafiaj-w-Samo-Sedno,7290,1.html

Łatwo nie jest, też mam z tym problem. Co do pozytywnych rzeczy to chyba wszyscy wolimy jak nas chwalą. 

I pochwałę i naganę trzeba zrobić umiejętnie, aby dziecko nam na egoistę nie wyrosło lub w kompleksy nie popadło..Nie wiem, ja bym tam chętnie ze szkoły rodziców skorzystała, moży by nauczyli jak takie rzeczy rozgryzać.

Warto zastanowić się jakie błędy popełnili nasi rodzice... Często przenosimy ich zachowania do naszego życia. Widzę, w których momentach nie miałam takiego oparcia w moich Rodzicach i będę próbowała lepiej słuchać mojego Dziecka. Warto czasem zastanowić się, jak nasze zachowanie może odczuć dziecko. Co może myśleć w danej sytuacji. Co poczuje, gdy np. na nie krzyknę...

Przez pierwsze miesiące życia mojej córeczki wiele osób zwracało mi uwagę, że Ją za bardzo rozpieszczamy, za dużo nosimy, że reagujemy na każdy Jej płacz. Ma dopiero 10 m-cy, a wyrosła już z usypiania przy piersi, czy na rękach, uspokajania się na rękach - wystarczy Ją przytulić. Myślę, że wzmacnianie poczucia własnej wartości, to także dawanie dziecku poczucia, że jest się przy nim i będzie się go wspierać w różnych momentach życia. Wyznaczanie granic, ale i pomaganie w ich przestrzeganiu.

Dokładnie. Umiejętnie - czyli jak?

Szkoda, że takich szkół nie ma... ktoś nawet kiedyś zażartował ponoć że skoro podczas kursu na prawo jazdy są robione testy psychologiczne, to czemu rodzicom się ich nie robi? Ja bym chętnie skorzystała ze skutecznej rady ;)

Spostrzeżenie jak dla mnie bardzo trafne, ale jak mogłoby to wyglądać w praktyce? Bo obawiam się, że mogłyby się zdarzać przypadki gdzie to wsparcie mogłoby się przerodzić w oczekiwanie dziecka, że to rodzic o wszystkim zdecyduje, że dziecko pozostanie bezradne gdy tej obecności rodzica zabraknie, a przecież nie oto nam chodzi.

Psychologiem nie jestem, więc czekam na kreatywne pomysły drogie mamy, na praktykę, bo czasem słów brak by coś dziecku wytłumaczyć i co wtedy? Jak najlepiej w życiu codziennym pokazać berbeciowi, że z wiarą we własne siły najlepiej sobie w życiu poradzi?

Ja od maleńkiego szanuję zdanie Szymuśka, zawsze go wysłucham, nigdy nie zbywam ani nie wyśmiewam. Zawsze racjonalnie wszystko wyjaśniam... Ja zostałam wychowana wedle zasady, że dzieci i ryby głosu nie mają... Nikt nigdy nie słuchał, co mam do powiedzenia, nikt nie liczył się z moim zdaniem, wszyscy wiedzieli lepiej, co dla mnie najlepsze. Miałam przez to duże problemy w życiu i w sumie do tej pory mam. Nie potrafię się przebić w tłumie, jestem szarą myszką, wolę, żeby decydowali o wszystkim inni. Dlatego wiem, jak ważne jest, żeby dać dziecku głos ;) 

Wszystko zależy od wieku dziecka... Dawanie dziecku poczucia, że jest się przy nim i będzie się go wspierać w różnych momentach życia - myślałam o tym, że dziecko będzie ponosiło porażki mniejsze i większe i trzeba być przy nim, pokazać Mu, że to normalne.

Gdy będzie starsze, przeanalizować dlaczego stało się tak, a nie inaczej, co można zrobić inaczej w przyszłości, jakie mogłby być konsekwencje innych wyborów. Niech uczy się myśleć. Dobrze, by to ono wymyślało odpowiedzi, nie my. My możemy kierować je na pewne tory myślenia, ale nie myśleć za nie.

Gdy jest malutkie i np. się przewróci, to po prostu, przytulenie go, pocieszenie, pokazanie, że nic się nie stało. Na pewno nie wolno się wyśmiewać z niego, że jest gapą, że inne dziecko się nie przewróciło / jest odważniejsze / nie płacze / nie boi się / czy wręcz rzucanie tekstem "jesteś taki duży i płaczesz"... itp

Wyznaczanie granic - nauka asertywności. Ty masz prawo dbać o swoje dobro, ale nie kosztem innych. Zrzucenie koleżanki z huśtawki, bo Ty akurat chcesz się pohuśtać jest złe. Poczekaj, aż koleżanka się znudzi i wtedy Twoja kolej. Ale również.. Jeśli Ty się huśtasz, to nie pozwól się zrzucić. Jeśli chcesz ustąpić komuś pierwszeństwa, to proszę bardzo, ale nie daj się wypchnąć z kolejki.

To tak w wielkim skrócie :) Jest wiele różnych sytuacji z którymi zmierzymy się jako rodzice. Niedawno moja Mama zaśmiała się, gdy moja Córeczka zachwiała się i siadła na pupę. I tu można się zastanowić jak taki śmiech odbiera dziecko. Ok, może moja jest jeszcze za malutka i nie rozumie, ale gdyby miała 5 latek? Moja Mama powiedziała mi, że Ona się z Niej nie śmieje, tylko, że to była zabawna sytuacja i śmieje się do Niej. A ja do dziś pamiętam analogiczną sytuację z dzieciństwa, gdy poniosłam porażkę i zostałam wyśmiana...