Jak rozmawiać z dziećmi o rodzinie/ dzieciństwie, gdy nie ma się czym pochwalić.... ? - Forum

Moje dzieci są już w miarę duże i dużo rozumieją. U męża w rodzinie żądził alkohol. Jego rodzice się rozwiedli gdy miał z 7-8 lat. Z 5 lat temu mój teść odebrał sobie życie, które kończył w samotniaku MOPSU czy czegoś takiego. Wnuków nie znał i specjalnie się nimi nie interesował. Nie wiedział nawet czy to sami chłopcy czy dziewczynki. Ja z teściową kontaktów nie utrzymuję, i długo moje dzieci babci nie odwiedzały. Nie mogłam ich narazić na widok pijanej babci, która raczej słowa dot. trzeźwości w danym dniu nie potrafiła dotrzymać. Mąż właśnie rozpoczą terapię. Szwagier jak nie najarony to wstawiony, ale najczęściej jest za granicą. Mam tylko to szcząście że dzieci nie pytają, nie drążą tematów. Czasami chcą coś wyciągność od taty, jakieś jego wspomnienia, i tata opowiada, omijając rodzinę, jak to było kiedyś. Casem opowie o babci.

A na przestrogę przyjdzie jeszcze czas. Mam nadzieją, że same wyciagną wnioski.

Jeżeli chodzi o dalszą rodzinę (wujki itd.) to chyba najlepiej omijać temat i kiedyś jak dziecko będzie duże (dojrzałe) to powiedzieć.
A jeżeli o dziadków chodzi to trochę trudniej, ale można powiedzieć, że byli chorzy i też dopiero w przyszłości powiedzieć jaka choroba.
A jeżeli chodzi o wspomnienia z dzieciństwa to można postarać się wybrać to co najlepsze z pamięci, a poza tym to choroba i nie można było sie tak bawić jak teraz.  

Nie ma mowy o utajaniu prawdy bo ona wyjdzie najaw a najczęściej dzieje się to w mocno nieprzewidywalny sposób. Zadzam się z Patrycją, że można określić taką patologię jako rodzaj choroby, a jeśli dziecko pyta to należy odpowiedzieć ale w sposób zrozumiały dla dziecka. Nie zbywajmy go bo będzie się czuło zignorowane, a to podważy jego sposób widzenia nas jako rodziców. Na pewno też nie należy straszyć dziecka, że jak będzie tak i tak robił to też będzie taką patologią. To głupota straszyć dzieci, a już szczególnie w taki sposób. Ja gdy rozmawiam z Dorotką o przeszłości staram się przywoływać same pozytywne wspomnienia i na tym się skupiam, a resztę wyjaśniam w jak najkrótszy sposób z małą ilością szczegółów. Na szczęście u mnie w rodzinie wielkiej patologii nie było, ale są chwile o których lepiej nie wspominać, co nie znaczy, że Dorotka nie pyta, że nie jest ciekawa...

Zgadzam się, trzeba mówić prawdę ale w takiej formie , by dziecko zrozumiało i by było dostosowane do jego wieku.

 Benek mnie już kilka razy pytał o moich rodziców(których nie zna) i brata( jego również).Mówiłam  mu cześć,w taki sposób by zrozumiał.Wiem niestety , że taka szczera rozmowa o wszystkim jest jeszcze przede mną i muszę się na nią dobrze przygotować, by dzieci nie wystraszyć ale by zrozumiały dlaczego są takie relacja w naszej rodzinie.

Jeżeli to małe dzieci to nie mówić Będą starsze zapytają napewno Można im to wytłumaczyć bardziej dokładnie i nie owijając w bawełne...

Rodzina pozostanie rodziną, warto rozmawiać na takie tematu żeby potem żalu nie było że się dziecko coś dowiedziało od obcego.Moim zdaniem nie mamy wpływu na poczynania naszych członków rodzin więc też nie powinnismy mieć problemów z jasnym wytłumaczniem dziecku czemu wujek/ciocia/babcia tak postępują , nie wolno napewno nagabywac dziecka ze są źli i straszni że trzeba się ich wstydzić.

Ja sie dowiedziałam w wieku 15-nastu lat że mialam siostre, którą Moja mama urodziła w 20tc i żyła 40 minut.Miałam wtedy 3 latka

Macie rację, w młodszych latach będę tłumaczyć alkoholizm jako choroba dzieciom. Bo uzależnienie chorobą jest...

A jak będą starsze na pewno kiedyś opowiem im swoją historię, ale dopiero wtedy, gdy uznam, że są na  tyle dojrzałe emocjonalnie-aby to wszystko przyjąć ze spokojem i zrozumieć.