Jak Wasze dzieci znoszą porażki? - Forum

Oliwka w wieku 3 - 5 lat nie zwracała na to żadnej uwagi... A i teraz jak bierze udział w jakimś konkursie to nie narzeka, że np. nie otrzymała jakieś nagrody czy nie uzyskała I miejsca... Ją zadowala nawet najmniejsza nagroda lub mały dyplomik... i dlatego tak o niego "walczę" dla niej na Familce... he he he

Mikołaj powoli wyrasta z fochów. kiedyś było ciężko. denerwował się i płakał,kiedy np. przegrał w jakąś grę lub coś mu nie wychodziło. tłumaczę non stop,że to wszystko tylko zabawa i że nikt nie jest we wszystkim doskonały. a Marcel jakby mniej to przeżywa. póki co...

Julka nie umie przegrywać. Strasznie się złości, gdy się jej coś nie udaje. Mam nadzieję, że wyrośnie z tego choć trochę.

A czy za wyjątkiem tłumaczenia, jakoś działacie? Może jakieś metody na poskromienie złości u dziecka? Wyładowanie energii?

I czy często stawiacie dzieci w sytuacjach, w których mogą przećwiczyć naukę przegrywania?

U nas Monopol śmiga niemal codziennie, po kilka godzin dziennie. Chłopaki, mimio, że z początku było ciężko z opanowaniem rywalizacji, uwielbiają tę grę. Inne również, ale ta przypasowała im szczególnie.

Julka kompletnie nie umieprzegrwać w grach i dlatego nie lubi w nie grać. Nie wiem, jak ją do tego przekonać.

Moja córcia też nie lubi przegrywać i zaraz się obraża ,tłumaczę jej i proszę ale na razie to nie skutkuje.Czemu dzieci zawsze chcą wygrywać..... .?

Nikolka nie potrafi przegrywać.Jak nie jest pierwsza to jest foch okropny i płacz.Tłumaczę jej,że tak jest raz wydrywa ona,a raz ktoś inny na tym polega zabawa.Ale i tak do niej to nie trafia.Mam nadzieję że jej przejdzie.

Starsi byli inni jak byli mali znosili porażki i do teraz im to zostało :).

ucze go ze tez trzeba umiec przegrywac ale nie jest latwo bo on tego nie znosi 

Widzę, że nie tylko moje chłopaki mają z tym problem. Ciekawe jest to, że moi, mimo złości, płaczu i chęci zajmowania zawsze pierwszego miejsca, wciąż grają w te gry i je uwielbiają. Jak widzę, nie każde dziecko to lubi. Oni jakby chcieli się sprawdzać, chcieli próbować i w końcu - wygrać:)

Tylko jak nakłonić dzieci, które rezygnują, do rywalizowania i brania udziału w różnego rodzaju konkurencjach?

Jak przekonać ich, że to fajna zabawa - nawet jak się przegrywa? I, co najważniejsze - uczy radzenia sobie z porażką.

Macie jakieś pomysły?

Patryk ciężko znosi porażki w pierwszym momencie. Potem, jak juz przemyśli to i owo, wtedy potrafi przyjść, porozmawiać i jest ok. Czasem go boli porażka bo jest niesprawiedliwa. Ogólnie potrafi porozmawiać (nawet z panią w szkole) jak coś  Mu nie leży. Mati raczej jest obrazony, złości się, ale tez potrafi przeanalizować sytuację. Gorzej, gdy w trakcie rywalizacji, jest też niesprawiedliwość. Wtedy Mati się "zawiesza" i na jakis czas ma dośc konkursów, zbierania makulatury itd...

Tak, niesprawiedliwość to ciężki orzech do zgryzienia. Ucząć dzieci, aby postępowały uczciwie, musimy liczyć się z tym, że są, niestety, rodzice, którzy tego nie robią. 

A jeszcze inni, mówią o uczciwości, o przestrzeganiu zasad a na oczach dziecka sami je łamią.

Kiedyś oglądałam - bardzo poruszający zresztą - filmik o przykładzie, który dajemy dziecku własnym zachowaniem. Chodziło dokładnie o postępowanie ojców.

I tak, jeżeli mówimy, że nie wolno śmiecić a sami śmiecimy...

Jeżeli uderzając w samochód na parkingu, odjeżdżamy jakby nic się nie stało...

Jeżeli ktoś się pomyli w liczeniu i wyda nam za dużo pieniędzy, nie poprawiamy go...

To, wiele słów i tłumaczeń na nic się nie zda.

Dziecko widzi i słyszy, co robimy i tak się uczy.

Zaczyna uczyć się oszukiwać, kłamać, bo my tak postępujemy.

A wystarczy:

Wyrzucić śmieci do kosza - nawet jeżeli do tego kosza jest daleko.

Włożyć kartkę za wycieraczkę z numerem telefonu - i wziąć odpowiedzialność za swoje czyny.

Powiedzieć o pomyłce - być uczciwym.

Tak niewiele wystarczy zrobić, aby zyskać tak wiele w oczach dziecka, które nauczy się przestrzegać zasad w każdej sytuacji.

Czy w naszych czasach uczciwość popłaca?

Czy warto kantować, aby wyjść na prowadzenie?

Czy zwycięztwo z oszukiwaniem cieszy tak samo?

Ja bez względu na drugą stronę uczę Dośki uczciwości. Co potem z tym zrobi to już jej wybór, a teraz zasady obowiązują i kropka.Sama wciąż mam pewne zasady wg których działam i nawet gdy solidnie po zadku przez nie obrywam to i tak się ich trzymam. Oboje z Gregiem mamy zasady i to samo chcemy przekazać dziewczynom.

Jeszcze rok dwa lata temu Dorotka się krzywiła, płakała na przegraną, a teraz gdy widzi że ja się cieszę, śmieję z tego że przegrałam to i ona swoją przegraną traktuje jako coś naturalnego i nie ma większych problemów. No może czasem jest jej smutno, że nie została do jakiegoś konkursu wybrana przez panią, ale teraz zobaczymy jak sobie w zerówce poradzi z podobnymi sytuacjami.

I u córki Monopol z Oliwką był swego czasu prawie cały czas na tapecie... bardzo polubiła tę grę...

Moim zdaniem uczciwość popłaca - bo nasze sumienie jest w porządku, chociaż czasami na tej uczciwości źle wychodzimy.

Kantowanie i oszukiwanie to przeciwieństwo uczciwości - gdzie jest uczciwość to kantowanie i oszukiwanie nie powinno wchodzić w grę.

Nie oszukujmy się!!! Dzieci biorą z nas przykład. I jeśli sami nie radzimy sobie z przegraną, to nie wmówimy dziciom nigdy, że trzeba pokornir ja przyjmować. Nawet nie zdajemy sobie często sprawy jak bardzo dzieci obserwują nas i przejmują nasze zachowania. My nie zauważamy nawet wielu zdarzeń bo przyzwyczailiśmy się postępować tak a nie inaczej. Dla dzieci wszystko jest nowe i jeśli złe reakcje powtarzamy, to one uważają je za naturalne i tak samo postępują. Jeśłi nasze małżeńskie kłótnie potrafimy załagodzić i przyjąć spokojnie a swoją porażkę w walce z mężęm lub żoną przyjąć spokojnie, to i dziecię też się tego nauczy. 

A jeśłi kruszymy kopię o drobiazgi i płaczem i krzykiem chcemy wyegzekwować swoją wygraną , która nie nalezy się nam, to dziecię wlaśnie takich reakcji uczy się. A potem dziwimy się skąd ono ma takie zachowania. 

Jęsli po przegranej uśmiechamy się i dalej rozmawiamy ze "zwycięzcą", to i nasze dzieci też tak będą robić. 

A więc zaczynajmy od siebie. Usmiechajmy się, spiewajmy i cieszmy się malymi wygranymi i nie przejmujmy się porażkami. A dzieci będą takie same. Szczęśliwe i wesołe.