Zbyt śmiałe dziecko??? - Forum

U nas jest odwrotnie. Młody chowa się za mną lub ślubnym gdy pojawia sie obce towarzystwo. Dopiero po chwili, gdy zobaczy że z kimś rozmawiamy zaczyna właczać się do dyskusji i zaciagac do zabawy.

A co zrobić w Twojej sytuacji? Rozmawiać i to jak najwięcej. Może nawet spróbowac wytłumaczyć, że obcy nie zawsze są przyjaźnie nastawieni.

Tak właśnie robię, jak na razie z marnym skutkiem.

wczoraj nawet była scena buntu, kiedy kazałam Julce zając się zabawą podczas, gdy ja porozmawiam z panią...

Gabi też jest bardzo odważna.

O ile u takich maluszków jak Gabi to jeszcze jest urocze, o tyle u kilkulatków czasami bywa kłopotliwe...

U Młodego ta śmiałość dość dziwnie się objawia. Bo niby jak ktoś do nas przychodzi albo jak ktoś Go zagadnie w sklepie, przedszkolu czy przychodni to Tymek chowa się za moimi plecami. Ale nie raz zdarzało się że na dworze nie miał problemów by pójść gdzieś z zupełnie obcym człowiekiem. I to mnie przeraża. Wystarczy, że ktoś powie "chodź" i wyciągnie rękę a Młody jest już jego.

No właśnie - niedość, ze krępujace to jeszcze niebezpieczne...

Tak jak u Julii.

Jak sobie z tym radzisz Kasiu?

Moje dziewczyny potrafią podchodzić do obcych,aby ci brali je na ręce

Jestem zawsze obok. Nie robię awantury, nie odrywam dziecka ale obserwuję. Raczej nie zdarza się, żeby Młody dawał rękę takiej osobie ale za nią idzie. Albo się wyrywa do niej. Jeżeli jest to miła staruszka to nawet czasami sobie z nią porozmawiam. Jeżeli jakaś inna osoba to przywołujemy Młodego do siebie, choć staram się to robić w miły i sympatyczny sposób z uśmiechem na twarzy. I często rozmawiam z Tymkiem, że tak nie wolno, że jak kogoś nie zna to nie może z tą osobą gdzieś iść.

Jak byłam mała i mama zabierała mnie na miasto nie chciałam wchodzić do żadnego sklepu wolałam stać przed nim i zagadywać każdego przechodnia a szkło to tak:

- Ceść jestem Malenka pobawimy się?

I nie ważne czy szła nastolatka czy staruszka tekst był taki sam

Dzieci przechodzą przez różne etapy, jak ktoś lubi czytać, to polecam książkę Rozwój psychiczny dziecka od 0 do 10 lat, a na zachętę link do artykułu o tejże tematyce: Spokojnie, to tylko taki etap

Nie wszystko musi być mega problemem, czasem to po prostu etap rozwojowy, który minie, pojawią się nowe "akcje", np. w miejsce śmiałości - płaczliwość.

Tłumaczyć warto, ale rozsądnie, żeby nie przejść ze skrajności w skrajność, tak mi się wydaje.

U nas było baaaardzo podobnie, Karola nie znała słowa "wstyd"- od jakiś 3-4 miesięcy to się zmieniło, jej zachowania są bardziej stonowane. Myślę,że poprostu przeszła na kolejny etap rozwoju;)

No tak sobie też to tłumaczę po prostu "etapem w rozwoju". Nie chciałabym oczywiście mieć dziecka zahukanego i bojaźliwego, ale pewne normy by się w tej materii przydały...

Czasem mi samej troszkę wstyd za Julkę, kiedy np. głaszcze obce osoby po głowie, a one nie wiedzą jak się zachować...

Też myślę, że pewne zachowania u dzieci przechodzą, nic nie zostaje na dobre.

moja córa też jest bardzo śmiała, zaczepia każdego, do dorosłych zdarza jej się mówić na "TY".Czasami jest to wynikiem braku zainteresowania jej osobą.jak jesteśmy na spacerze to zdarza się, że nie mogę nawet słowa zamienić z koleżanką bo Ama szaleje.

U nas dokładnie tak samo Isiu!

Julka uwielbia być w centrum zainteresowania:)

Jak Mama opowiada mi jak zagadywałam chłopaków i sąsiadki przed blokiem albo w sklepie gdzieś w wieku Julki, do dzisiaj mi wstyd, chociaż w większości tego nie pamiętam xD przejdzie jej ;)

To chyba nasza kolejna rodzinna cecha :D:D:D

ciekawe czy przejdzie im to z wiekiem????

moja sasiadka stwierdziła mówiąc do Zuzi,że musi mieć rodzenstwo bo inaczej ludzi zagada na śmierć

jest bardzo śmiała i niczego się nie boi potrafi sama zagadać i czasami wypytuje o takie prywatne sprawy że nie raz mie wiem jak się zachować bo mi głupio.A potem się zastanawiam skąd takie dziecko może byc tak ciekawe''świata''

dałam sobie teraz na spokój,bo stwierdziłam,że przyjdzie czas to wyrośnie z tego, a jak komus się nie podoba to niech nie odpowiada....może trochę głupie podejście,ale to tylko dziecko

Też sie nad tym zastanawiam. Nie chciałabym, by przeszło tak zupełnie, bo śmiałym łatwiej w życiu! Ale pewne granice być powinny.

Moze w tym jest sęk?... Kto wie:) Ja w tej chwili  tłumaczę na tyle, na ile Julka jest w stanie zrozumieć, ale nie robie też tragedii, jeśli zagada do kogos obcego - staram sie raczej brać to z humorem:)