KONKURS: "W pewnym teatrze lalek" - Forum

Nie pamiętam dokładnie ile miałam lat, gdy po raz pierwszy odwiedziłam teatr ale wiem na pewno, że w przeddzień i przednoc tego wydarzenia nie spałam i nie jadłam z wrażenia a oglądając kukiełkowe przedstawienie przez godzinę nie drgnęłam - tak byłam tym oczarowana. :)

Za to moja pierwsza wizyta w prawdziwym teatrze (nie kukiełkowym) miała miejsce w czasach licealnych - czyli wydawać by się mogło, że w tym wieku człowiek jest już na tyle dojrzały, że teatr jest dla niego. Niestety wtedy teatr mnie rozczarował, teraz wiem, że sztuki na które się wybrałam były nieodpowiednie. :) Ale przeżycia związane z teatrem pozstają w nas na długo - pamiętam pana Globisza i Trelę na scenie i tego uczucia nigdy nie zapomnę. :)
A jeśli chodzi o sztuki teatralne w życiu mojego maluszka, to ma on je nieraz kilka razy w tygodniu, bo tak się składa, że wszyscy uwielbiamy wszelkiego rodzaju przebieranki, charakteryzacje i naśladowanie innych. :) Moje dziecko przebiera się w tatę i idzie na budowę lub zakłada moje ubrania i mówi, że idzie na zakupy. Uwielbia także jak tata wcioela się w najróżniejsze postaci, począwszy od Pinokia, przez myszkę Miki a na wagonie od lokomotywy kończąc. :) Dzieci uwielbiają zabawę w teatr, uwielbiają dźwiękonaśladownictwo a my - dorośli dzięki takim inspirującym chwilom ponownie stajemy się beztroskimi maluchami, które mogą bawić się w każdego. :)

Pamiętam jak dziś, choć było to prawie 30 lat temu...

Miałam wtedy 6 lat. Starsza siostra miała iść z klasą na przedstawienie do banialuki. Z racji tego, że się rozchorowała i szkoda było biletu, mama zaproponowała bym poszła w zastępstwie. Wychowawczyni zgodziła się, a koleżanki siostry zobowiązały się mną zaopiekować (sąsiadki z bloku).

Całą noc przed przedstawieniem nie mogłam spać. Myślałam, że nazwa banialuka pochodzi od balona i że przedstawienie odbędzie w powietrzu, w balonie... Bałam się, że sznurki się zerwą i odlecimy. Oczywiście o swoich obawach nikomu nie powiedziałam. Gdy weszliśmy do pięknej sali poczułam wielką ulgę...

Kiedy byłam mała, wyprawa z rodzicami do teatru lalek była dla mnie czymś zupełnie magicznym. Taki teatr to miejsce naprawdę niezwykłe, gdzie dzieją się rzeczy unikalne. Moich pierwszych wypraw już nie pamiętam (zapytajcie moich rodziców), natomiast magia teatru pochłonęła mnie gdy miałam 10 lat i zaczęłam uczęszczać na zajęcia pozalekcyjne teatrzyku kukiełkowego. Ilu tam wspaniałych rzeczy nauczyłam się! Począwszy od dykcji, oswajania strachu przed publicznością po umiejętności typowo krawieckie. A dzisiaj przekazuję moją miłość do teatru także moim córkom, które dzięki wizytom w naszym teatrzyku lepiej rozwijają swoją wyobraźnię. Śmiało można powiedzieć, że dzięki teatrowi ludzie stają się lepsi

Jak to jest z tym teatrem?  Gdy zamarzło mi się wyjście do teatru z dwuletnią córką, to od "dobrych cioć" słyszałam  ‚w życiu!’, że ‚nie usiedzi!’, że ‚wstydu narobi’, że ‚umorduje’…

Przyznaję, nie wiedziałam na co się piszemy, ale... Teatr dla Dzieci - Niedziela. Decyzja: jedziemy! Godzina 10.00 rano, za wcześnie na ukulturalnianie? -NIE! Miejsce okazuje się klimatyczne i fajnie nie tylko dla tych dużych. Hmm, jednak czuć napięcie przed wejściem na salę, które naszemu dzieciakowi się udziela. :( No, w końcu to najprawdziwszy teatr, może dla totalnych Maluchów, ale nadal! I Małe to czuje.

Sala nieduża. Nie ma miejsc, nie ma krzeseł. Ale są poduchy. I jakoś nikt nikomu nie zasłania. Mali widzowie mogą leżeć..., mogą zwisać z kolan mamy. I co najważniejsze – mogą głośno wyrażać swoje emocje. Czego nie omieszkają robić…

‚Kurtyna w górę’. Śmieszna Pani tworzy cuda..., a totalnie przępiękną sprawą jest fakt, że obecne dzieci, w wieku 1-4, mają ogromne poczucie humoru, z tym, że każde śmieje się w innym momencie. :)

Po ‚sztuce’, mali widzowie zapraszani są na scenę i mogą wszystko [prawie] pomacać, łącznie z Panią. :)

I jakby nie patrzeć, to ogromnie warto, bo teatr to czas spędzony wyjątkowo, a dzieciorzyzna potem pada na drzemkę w sekund dwie. :)

PIĘKNE WYPOWIEDZI!

CZEKAMY NA WASZE KOMENTARZE!
ZAPRASZAMY WSZYSTKICH DO KONKURSU!

Moje dzieci wcześnie nauczyłam chodzić do teatru. I chłonąć jego piękno. Ola miała 2 latka. To był jeszcze teatr Czerwony Kapturek.

Nie pamiętam jaki to był tytuł sztuki. Pamiętam tylko cudowne lalki i niebieską kurtynę. 

I jedno zdarzenie, którego nigdy nie zapomnę do końca świata. 

Ola oglądała przedstawienie z wypiekami na twarzy. A po skończonym przedstawieniu bardzo rozpłakała się. Bo już koniec a ona jeszcze chciałaby oglądać. Więc wpadłam na pomysł aby pójść za kulisy i pokazać zmęczone kukiełki, które juz poszły spać. Aktorzy nie robili nam przeszkód, wręcz byli zachwyceni obecnością dziecka. 

Ola pożegnała się z kukiełkami, uspokoiła i wyszliśmy z magicznego teatru. 

Od tej pory byliśmy częstymi widzami w teatryku. Potem nadszedł okres przerwy gdy teatr zminił lokalizację . Dzieci wyrosły i zaczęły chodzić do dorosłego teatru.

A teraz nadszedł czas dla wnuczek i one wraz z moja Ola nie opuszczą żadnego przedstawienia. Oczywiście dla widzów w swoim przedziale wiekowym. 

To były szkolne walentynki... mieliśmy zaplanowane pójść do teatru na spektakl "Romeo i Julia" :) To był mój pierwsz raz.. Dzień przed, zanim poszłam spać z zapałem przypominałam sobie szkolną lekturę, pokrótce jej treść.... próbowałam wyobrazić sobbie jak będzie to wyglądało w teatrze.. Z zaciekawioną twarzą zasnęłam. Rano cała w skowronkach pojechałam do szkoły i nie mogłam się doczekać... Gdy już naleźliśmy się w teatrze całą klasą siedziałam jak na szpilkach czekając kiedy się zacznie :)

I w końcu... cisza.... i nagle jest! Akcja zaczęła się... postacie snuły się po scenie, a ja oczom nie wierzyłam jak wspaniale odgrywają swoje role... z niesamowita gracją.. co za widok!! Byłam zachwycona tym widokiem.. Patrzyłam nawet oczu nie mrużąc, bo bałam się, zę jakiś ciekawy szczegół mi ucieknie..:) Teatralna Julia była piękna, a Romeo uroczy... ich wzrok był pełen miłości...    Nie sądziłam, że tak trudną role można odegrać w taki sposób, oczarowujący widzów... Wszystko było takie realne, niesamowite... Od tamtej pory teatr był dla mnie największą rozrywką. Pokochałam sztuki teatralne. Zapisałam się nawet do koła teatralnego, całe moje życie kręci się wokół teatru ... To pasją zarażam dzieci, które są równie zachwycone jak ja! W końcu nie daleko pada jabłko od jabłoni :)

Ledwo sięgałam głową ponad stół, kiedy mam po raz pierwszy zabrała mnie do teatru...

Wprawdzie filmy już znałam, w kinie bywałam, ale teatr z żywymi aktorami? To było coś!

Poszyłyśmy na Dziadka do Orzechów i do dziś pamiętam te cudne stroje, które w mojej małej głowie przywodziły na myśl skojarzenia z księzniczkami, baśniami, czarami i magia...

Nie mogłam się nadziwić, że ci aktorzy naprawdę tu są, że ich widzę i słyszę,że odgrywają tę samą sztukę codziennie...

Niedługo tę samą atrakcję planuję zapewnić mojemu synkowi - mam nadzieję, że dla niego będzie to równie duże przeżycie.

Powiem tak, do pewnego czasu nie rozumiałam decyzji moich rodziców, którzy po studiach zdecydowali się opuścić Poznań i wrócić na wieś. 60 km od Poznania wydawało mi się miejscem, w którym stwierdzenie, o "diable mówiącym dobranoc" jest delikatnym eufemizmem. Teraz to rozumiem, ale...

Mieszkanie "tam" nie spowodowało, że wychowałam się w dziczy kulturalnej. Tzn, w teatrze bywałam, raz na jaiś czas. Dla mnie to było podwójne święto, cała wyprawa. Pierwsze co pamiętam to jakąś wyprawę zimową, wyjście z samochodu pod poznańskim zamkiem i świecący neon Poznańskich Słowików (to Stuligrosza chór). Potem trzeba było oddać kurtki do szatni (to był TEN moment, znak wejścia do nowego świata)... I już...

Pierwsze przedstawienie, na którym byłam było o księciu, księżniczce zaklętej w żabę i złym czarodzieju. Sprawa dość zagmatwana chyba, albo nie ogarnęłam wszystkiego (choć w sumie byłam dość bystrym dzieckiem, przynajmniej taką mam nadzieję), bo kiedy usiłowałam innym opowiadać tę historię, to ona ewidentnie ewoluowała, odchodząc od pierwowzoru zaiste dość daleko... 

A mała moja? Chadza (na szczęście może pieszo, bo mieszkamy na prawdę blisko) w to samo miejsce. Zamek odnowiony. Neony słowicze też po latach świecą... Staram się, żeby to dla niej było też coś odświętnego, ale mam wrażenie, że z powodu bliskości, tudzież wczesnych początków, podchodzi do tego z mniejszym pietyzmem niż ja. Ale woli teatr od kina (też bywa) z powodu interakcji. Z dziećmi. Z aktorami. Podoba jej się możliwość dotknięcia chwilowo nieruchomych postaci. I śmiech jakby głośniejszy.

Ale najważniejsze jest w głowie. Tak samo jak ja kiedyś, opowiada. Miesza bajki, wprowadza do nich mitycznego Kota Bubę (bajkowe alter ego mojej córki). Te bajki są, krążą wokół nas, wracają. Potem. Nagle. Niespodzianie. I to (że zabrzmię banalnie) jest po prostu piękne...

Teatr...
Miejsce magii, podróży nieznanej
Gdzie postacie zaczarowane
Pięknem strojów nas zachwycają,
Słowem, gestem do niej zachęcają...

Nasze spotkania z teatrem zawsze były niesamowite, pełne emocji i wzruszeń.
Mogę powiedzieć, że zaczęły się już dawno, ale ...w domu.
Moje dziewczynki są jeszcze małe i bardzo lubią, gdy wieczorem czytam im baśnie. Któregoś dnia postanowiłyśmy zrobić teatrzyk. Przygotowałyśmy postacie kukiełki, by odegrać role. Była to wspaniała zabawa, jedna z córeczek była Śnieżką, druga królewiczem, a ja...wszystkimi pozostałymi postaciami. Od tego momentu często przebierały się za wybrane postacie bajkowe lub rysowały bohaterów, by urządzić występ dla mamy i taty, zrobić teatrzyk - niespodziankę.
Z prawdziwym teatrem zetknęły się nie tak dawno. W ubiegłym roku były na przedstawieniu opracowanym na motywach baśni Andersena. To było niezwykłe spotkanie.
Gdy zgasły światła, a na scenie pojawiały się kolejne postacie, patrzyłam na reakcje dziewczynek. Siedziały urzeczone, zaklęte magią tego miejsca, wpatrzone z zachwytem w scenę...a tam działy się cuda i dziwy, prawdziwe czary...
Nawet na chwilę nie drgnęły, nie oderwały wzroku...tu zadziałało urzekające piękno sztuki, teatru.
Barwne, kolorowe stroje i kostiumy, odpowiednie rekwizyty, wspaniała scenografia, choreografia, delikatna i subtelna, a momentami groźna i przerażająca muzyka w tle...to wszystko stanowiło jedność i zapierało dech w piersi. Przykuwało niebywale uwagę widza i zrobiło na nich ogromne wrażenie. Postacie, które znały z baśni nagle pojawiły się na scenie, ożyły i można było je oglądać. Były prawie na wyciągnięcie ręki. To było nadzwyczajne. Wszystko działo się na pograniczu jawy i snu...niby daleko, a bardzo blisko, w świecie realnym, a jednak nie.
Wyszły zachwycone spektaklem i grą aktorów, ślicznymi sukniami i oprawą muzyczną. Nie spodziewałam się, że nawet na to zwrócą uwagę. Okazało się, że zauważyły nawet detale. Opowiadały jedna przez drugą. Ta przygoda dostarczyła im wachlarza różnorodnych wrażeń: lęku, niepokoju, radości, szczęścia, smutku i zadowolenia. To były niezapomniane chwile. Po powrocie do domu mówiły o sztuce każdemu, kto chciał słuchać, nawet kolejny raz :)
A najpiękniejsze były słowa: - Mamusiu, kiedy tu znów przyjedziemy? To było wspaniałe przedstawienie!
Urzekło je także to, że momentami aktorzy nawiązywali bezpośredni kontakt z młodym widzem...
Dlatego wybieramy się do teatru, bo to cudowna podróż do krainy fantazji, a dla nich ciekawy rodzaj rozrywki, wspaniała zabawa i fantastyczna wędrówka w nieznane.
A moje wrażenia? Tak samo intensywne, jak moich córeczek...
Znakomicie pamiętam, choć miałam 9 lat, jak z ciocią byłam w teatrze kukiełkowym.
To był....Pinokio. Siedziałam w 5 rzędzie, cichutko jak myszka, zapatrzona i zasłuchana....oderwana od rzeczywistości. Nie znałam kukiełek...patrzyłam, jak zgrabnie i zwinnie poruszają się, podobne do żywych postaci. Ogromnie mi się podobały. Przeraził mnie Kot i Lis, pragnęłam, by przestali dokuczać pajacykowi. Wiem, że chciało mi się płakać i przytuliłam się do cioci. Tak szybciutko skończyła się ta historia, aż byłam zaskoczona. Cieszyło mnie szczęśliwe zakończenie. Wyszłam z uśmiechem na buzi...trudno uwierzyć, ale ta pierwsza sztuka zapadła mi w serduszko.
Potem, będąc na studiach obejrzałam spektakl pod kontrowersyjnym tytułem "....prochy i rock and roll"....w wykonaniu Bronisława Wrocławskiego...zachwycający, niezwykły, zaskakujący....by sprawdzić tytuł, napisałam w wyszukiwarce....i na mojej twarzy zagościł uśmiech wspomnienia...i zaskoczenie. Niecodzienny, wyjątkowy, ale miły zbieg okoliczności.
Właśnie przeczytałam, że monodram był grany dziś, kiedy to piszę, po raz 750 na Małej Scenie w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, tam, gdzie ja go oglądałam...to cudowne uczucie...nie da się go wyrazić słowami, a w oku kręci się łza. Taki niespodziewany powrót do przeszłości.
Jest grany od 17 lat...nie wiedziałam. Aktor wcielił się w role wspaniale, dla mnie fenomenalnie. Postacie, które wykreował, są specyficzne i genialne.
Nie myślałam, że będę mogła to napisać, po tylu latach...ale serdecznie polecam tę sztukę, jest na pewno godna obejrzenia...a gra aktorska....jest doskonała....zobaczcie sami. Z prawdziwą przyjemnością o tym piszę. Ale niespodzianka, aż trudno mi w to uwierzyć! Chwile wzruszenia...
Chciałabym zobaczyć ten spektakl ponownie, bo warto.

"Bo w teatrze, w teatrze, w teatrze,

czarodziejskie jest to na co patrzę.

Gdy się tylko podnosi kurtyna,

to od razu czar działać zaczyna."

To jest refren jednej ze znanych przedszkolnych piosenek... Kojarzy mi się ona z czasami studenckimi kiedy to odbywałam praktyki w jednym z rzeszowskich przedszkoli. Tutaj zauważyłam jak bardzo teatr inspiruje dzieci, jaka jest ich ciekawość i chęć wystąpienia na scenie- nie tylko tej prawdziwej, ale tak po prostu wystąpić przed rownieśnikami, wcielić się w Czerwonego Kapturka i maszerować po sali z koszyczkiem pełnym słodkości. To był zaszczyt dla małego przedszkolaka. Pamiętam jak wraz z koleżankami odbywającymi praktyki w tym przedszkolu na pożegnanie się z dzieciakami same przedstawiłyśmy kilka scenek. Oczywiście nie obyło się bez różnych gadżetów, strojów. Dzieci były zachwycone. A jedną scenką była improwizacja do bajeczki "Chory Kotek". Może ktoś kojarzy?

W ramach zajęć na studiach pedagogicznych pamiętam jak na zajęciach z bajkoterapii chodziłyśmi razem z naszą panią profesor do teatru na takie różne bajkowe opowieści. Podobało mi się to mimo, iż mam już swoje lata. My dorosłe studentki na sali, a reszta to dzieci ze swoimi wychowawczyniami. Dziwne? Ale i tak to wszysyko miało swój urok!

Moja pierwsza wizyta w teatrze? Na pewno to była jakaś lektura. Jaka? Oj, nie pamiętam, bo było wtedy tego dużo... Jednak w czasach studenckich bardziej dowartościowałam te teatralne spektakle. Będąc młodą Agnieszką zdarzało się czasem nie uważać. Przyznam się do tego i jest mi wstyd. No, ale... Taka była młodość.

Obecnie jestem na urlopie macierzynskim, ale już mojemu dziesięciomiesięcznemu synkowi robię różne przedstawienia. W ruch idą misie, kurtyna jest z kocyka, są też pacynki. I zaczynamy przedstawienie...

Wcześniej pracowałam w żłobku, przedszkolu i nie zapominałam o tym jak ważny jest teatr. Często odwiedzał nas teatrzyk i dzieciaki były zachwycone. Zdarzały nam się również wyjścia do prawdziwego, ogromnego teatru. Dla mnie taki spektakl to było oderwanie od rzeczywistości i doceniam tych wszystkich aktorów- tutaj naprawdę trzeba mieć talent :)

Teatr towarzyszył mi w dzieciństwie, na studiach, w pracy, a teraz będąc mamą sama organizuję spektakle, a gdy synek podrośnie razem z tatusiem wybierzemy się na jakiś spektakl. Oj, tak!

Jestem mamą Maciusia 11 lat i Kinusi 6 lat.  Od wielu lat w szkole w Młodzieszynie już od najmłodszych lat, czyli od przedszkola kiedy dzieci mają 3 latka, nauczyciele zabierają nasze pociechy na spektakle do teatru.Czas ten wydaje mi się jest dla dzieci magiczny.Są to przedstawienia różne, raz śpiewane, innym razem z grą świateł, bądź też zapraszające dzieci do aktywnego uczestnictwa.Ja pierwszy raz w teatrze byłam mając lat naście , również z klasą i moim kołem polonistycznym.Było to prezedstawienie Ferdydurke w teatrze Powszechnym w Warszawie. Wcześniej nie czytałam książki więc wróciłam z teatru z szeroko otwartmi oczami i buzią.Pierwsze przedstawienie mojego synka , to teatr wędrowny z Krakowa dający występ w sali kina Mazowsze w Chodakowie, Nie pamiętam tytułu , ale płacz dzieci zmusił występujących do zapalenia świateł na sali i grania nieco ciszej. Z kolei moja córeczka jak miała cztery latka to sama wystąpiła pierwszy raz w teatrzyku w przedszkolu, doświadczając jak to jest stać po drugiej stronie. W moim życiu teatr odgrywa ważną rolę i próbuję ją przekazać swoim dzieciom. Poprzez słowo mówione,pokazywane czy też śpiewane jesteśmy w stanie zapamiętać więcej i tym samym więcej zrozumieć.Na ostatnim przedstawieniu moja córeczka tak sie śmiała i tak  żywiołowo reagowała na grę atorów , że o mało sama nie wskoczyła na scenę.

Do teatru mamy daleko ale moje dziecko często ogląda teatrzyki telewizyjne. Wygląda to bardzo śmiesznie bo jak pada jakieś pytanie moje dziecko z telewizją rozmawia, klaszcze i w ogóle bardzo intensywnie uczestniczy.  

Dla mnie zaś teatr jest bardzo bliski, zwłaszcza teatr lalek. Bo sama w nim uczestniczyłam w szkole średniej w roli aktora. Uczęszczałam do MDK i tam grałam rolę królowej i halabardnika w sztuce ,,Nowe szaty króla". Zaczęło się od kółka plastycznego. Któryś z panów prowadzących wpadł na pomysł zrobienia sztuki. Własnoręcznie wykonaliśmy kukiełki, ubranka uszyła zaprzyjaźniona krawcowa. Potem były próby, kucie scenarusza i zaczęło się. Występowałam ja i moja koleżanka i trzy osoby dorosłe. Więc wszystkim przypadły po dwie role. Przyjeźdzały dzieciaki autokarami nawet z dalszych stron. Za każdym razem sala była pełna, scena prawdziwa i trema zrzerała nas straszna. Ale po każdym występie brawa ogromne. Kiedyś nawet przydażyła nam się mała gafa. Mianowicie wisiała klatka z papugą. Ja w roli halabardnika chodziłam z wielką kukłą ktura trzymała halabardę w dłoni. Wystawała trochę ponad głowę. Naraz jakoś przyhaczyłam i biedna papuga(też sztuczna) wylądowała na głowie pana Wojtka(króla) a potem na podłodze. Dzieciaki zaczęły chichotać, my spanikowani,pan Wojtek się zdenerwował  ale pan prowadzący jakoś sytuację opanował i szczęśliwie dobrneliśmy do końca. Ale odetchneliśmy dopiero jak kurtyna opadła. Muszę przyznać po tych wszystkich doświadczeniach że dziecięca widownia wcale łatwa nie jest. Ale za to wyjątkowo szczera. Po każdym występie byliśmy zawsze gromko wynagradzani oklaskami.

Bardzo miło wspominam moją przygodę z teatrem. 

Moja córeczka ma 15 miesięcy, bardzo chciałabym wybrać się z nią do teatru. Oboje z mężem bardzo kochamy teatr. Boję się jednak, że córeczka jest jeszcze na to za mała, będzie się tam źle zachowywać i przeszkadzać innym. Oboje czekamy na moment, kiedy uznamy, że córka jest gotowa by wybrać się z nami na swoją pierwszą podróż do teatru. 

Osobiście najpiękniejszą sztuką teatralną, którą miałam zaszczyt obejrzeć było przedstawienie "MAYDAY". Jest to jedna z najlepszych na świecie komedii, śmieszy i bawi widzów do lat. Pamiętam jak dziś wycieczkę klasową do Wrocławia, w celu obejrzenia tej sztuki teatralnej. Byliśmy wtedy w liceum, na tyle dorośli, by zrozumieć tą pełną zagadek i zawiłych sytuacji fabułę. Przedstawienie pochłonęło nas do reszty. Dziś po tylu latach, sztuka nadal jest odgrywana na scenie teatru i chętnie wybrałabym się na powtórkę z rozrywki;)

Miejsce: TEATR LALEK ARLEKIN 

PRZEDSTAWIENIE DLA DZIECI

Rok : 2006

Kilka lat temu wygrałam w lokalnej rozgłośni wejściówkę do Teatru Lalek w Łodzi na przedstawienie dla dzieci. Nie miałam jeszcze dzieci, ale postanowiłam pojechać i zobaczyć, jak wygląda przedstawienie dla małych dzieci.

Weszłam do Teatru Lalek i od razu w oko rzuciły mi się wielkie lalki,które można było podziwiać w witrynach teatralnych. Bardzo kolorowe, przyjazne i uśmiechnięte.

Za kilka minut zaczynało się przedstawienie dla dzieci w wieku 2- 5 lat.Sala ku mojemu zdziwieniu zapełniła się szybko, a dzieci nie siedziały na żadnych fotelach czy krzesłach, tylko wygodnie na wykładzinie, a scena była na wyciągniecie ręki.

W mojej ocenie przedstawienie bajkowe zrobione i wystawione w sposób bardzo ciekawy i dostosowany do wieku i możliwości dzieci a co najważniejsze dzieci brały aktywny udział i stawały się bohaterami opowieści poprzez liczny i aktywny kontakt ze sceną i lalkami.Pojawiły się też bisy ..

Wyszłam z tego przedstawienia bardzo miło zaskoczona i wiedziałam, że moje dziecko też tam kiedyś musi trafić!!

Kilka lat póżniej ......

 Synek był w Teatrze Lalek, miał wówczas niespełna trzy lata . Pierwszy kontakt z teatrem pozwolił mu na oswojenie się z mrokiem ( ciemności nie było), dźwiękiem,muzyką i i oklaskami. Widowisko bajkowe( Czerwony kapturek) bardzo mu się spodobało i był zachwycony..

 Polecam wszystkim rodzicom bo można wraz z dzieckiem obejrzeć bardzo znane i lubiane przez dzieci bajki a wrażenia z widowiska wzbogacają i rozwijają nasze pociechy.

Ubolewamy tylko że do teatru mamy tak daleko...:(

Kocham teatr . Wielce ubolewam nad faktem że mam bardzo mało okazji aby wybrać się do teatru.

Kiedyś często jeździłam do Teatru im Juliusza Słowackiego w Krakowie. Piękny stary budynek, piękne wnętrze dający odpowiedni nastrój.W tym miejscu można się zakochać.... sami popatrzcie

(zdj. źródło wikipedia)

Pamiętam jak skrupulatnie przygotowywaliśmy się do wyjścia do teatru. Odpowiedni elegancki strój. Jako licealistka nie często miałam okazje ubierać się elegancko i jeszcze czuć się kobieco. Teatr dawał mi taką szansę. 

Cudne nocne premiery, loże. Atrakcji i emocji było mnóstwo. Sztuki od wielkich dzieł po współczesne komedie. Tam nie było czasu na nudę czy też przysypianie, oglądanie aktorów na żywo. Zupełnie inne przeżycia, to stopniowanie emocji, ton głosów, kostiumy, choreografia. No cóż teatru nie przebije nawet najlepsze filmowe dzieło.

Chciałabym przekazać Wam tyle emocji ile wtedy było, jednak słowa nie potrafią tego opisać.

Kubuń w teatrze był tylko raz . W jego relacji wynika że też mu się podobało. Moge sobie wyobrazić ile atrakcji moje dziecię miało, kiedy opowiadał że było dużo dzieci i siedział koło Pani Agnieszki i "tak bił brawo". I tyle radości w oczach.

Teatr to super sprawa, chciałabym aby mój syn w przyszłości częściej wybierał taką formę rozrywki. 

"Dobra zabawa z dzieckiem w tatrze"... Po przeczytaniu tytułu konkursu uśmiech sam pojawił mi się na twarzy. Ja z mężem będąc ostatnio w tatrze po raz pierwszy poczułam ruchy naszego dzidziusia  Mąż wtedy powiedział, że "musi się mu tutaj podobać" i pewnie zostanie aktorem  Dzisiaj już wiemy, że będzie to dziewczynka i mówimy do niej nasza aktoreczka Życie pokaże, czy był to jakiś znak, czy jej pasją będzie aktorstwo?

Może za parę lat tu na poratlu familie.pl znowu się wypowiem jak to z nami było i czy się sprawdziło

Jak przez mgłę pamiętam swoje pierwsze spotkania z teatrem, ale pamiętam, że świat teatru zawsze był dla mnie magiczny i zaskakujący. Pierwsze wspomnienie związane jest z tym jak pewnego dnia do przedszkola, do którego chodziłam, przyjechali aktorzy. Nie pamiętam o czym było przedstawienie. Pamiętam za to, swój strach i obawę, bo jedna z aktorek odgrywała rolę smoka. Bardzo się bałam bo myślałam, że to jest prawdziwy smok. Nie mogłam zroumieć dlaczego nie uciekamy?

Drugie wspomnienie, to wizyta w teatrze lalek. Byłam pod wielkim wrażeniem kukiełek teatralnych, nie mogłam pojąć jak to jest możliwe, że te lalki mówią, poruszają się... nie wierzyłam, że to zasługa aktorów, więc byłam bardzo zaskoczona, gdy pod koniec spektaklu okazało się, że to wcale nie takie magiczne lalki.

Wizyta w teatrze stała się inspiracją do domowych zabaw w teatr. Razem z siostrą z dwóch krzeseł i koca robiłyśmy kurtynę, brałyśmy lalki, maskotki, wycinałyśmy z papieru własnoręcznie robione postacie, układałyśmy krzesła na widownię, rysowałyśmy plakaty, które potem wieszałyśmy na drzwiach naszego pokoju, sprzedawałyśmy bilety rodzicom i zaczynało się przedstawienie.... Często podczas jego trwania, przerywałyśmy i zaczynałyśmy wszystko od nowa, a bo to, któraś się pomyliła, a to powiedziała nie to co było ustalone, a to nie tego miśka wzięła co trzeba....

Dziś już jestem dorosła, ale w teatr bawię się dalej z dziećmi z którymi pracuję. Bardzo się cieszę, gdy widzę, ile radości daje im zabawa w teatr. Gdy rwą się do odgrywania scenek, zabawy z kukiełkami, gdy nie mogą się doczekać premiery swojego przedstawiania i jak bardzo potem przeżywają „to nie wyszło, a tak bardzo się starałem”, „a ja się denerwowałam”, „zapomniałam tekstu”. To nie szkodzi, wyszło dobrze. I z niecierpliwością czekają, kiedy przygotują kolejne przedstawienie.

W jednym z moich ulubionych filmów, "Podwójnym życiu Weroniki" Krzysztofa Kieślowskiego, jest piękna scena ukazująca teatr marionetek. W przedstawieniu gra tancerka, która nieszczęśliwie łamie nogę podczas występu i zamienia się w motyla. Historia jest prosta, ale ogrom emocji, które wzbudza, zupełnie zaskakuje. Wspaniale uchwycono emocje i zmianę ich natężenia na twarzy lalkarza, który jest kreatorem bajkowego świata. Chociaż teatrzyk odbywa się w szkole muzycznej i jest skierowany do dziecięcej publiczności, marionetkarz wkłada w swoją sztukę całe serce, wydaje się, że czas się dla niego zatrzymał i że on sam przeniósł się do alternatywnej rzeczywistości; równie dobrze mógłby poruszać lalkami w samotności, publiczność nie jest mu wcale potrzebna. Napięcie buduje przepiękna muzyka Van den Budenmayera oraz atmosfera półmroku, w którą jest spowita atmosfera. Scena filmowa jest długa, ale w żadnym razie nużąca. Jest w niej coś zmysłowego i niepokojącego jednocześnie. Chociaż film Kieślowskiego widziałam już parę lat temu, ten fragment na dobre utkwił mi w pamięci. Chociaż nigdy nie byłam na przedstawieniu marionetkowym, mam dreszcze na samą myśl o tego typu teatrze. To dlatego zainteresowałam się konkursem, w którym można wygrać książkę o marionatkach.

Moja starsza córka nie ma jeszcze trzech lat, ale myślę, że już niedługo wybierzemy się z nią do teatru lalek. Na razie widziała kilka przedstawień wystawianych w gminnych świetlicach i domach kultury i bardzo jej się podobały. Z dobrą zabawą dzieci w teatrze jest prawdopodobnie tak jak z podejściem inżyniera Mamonia: lubi tylko to (w "Rejsie" chodziło o piosenki), co zna. W takim razie nam, rodzicom, nie pozostaje nic innego, jak tylko umożliwiać dziecku kontakt z różnymi rodzajami sztuki. Oswojone, z czasem zacznie czerpać więcej przyjemności ze wszystkiego, co je otacza. Dlatego zaczynamy od przedstawień lokalnych, żeby z czasem planować dalsze wypady na przedstawienia w większym mieście.
(W ramach takiego "oswajania" w weekend zabraliśmy córkę na koncert kwartetu smyczkowego, podczas którego odgrywano utwory Mozarta. Koncert odbył się w świetlicy gminnej, więc nie musieliśmy się do niego wcześniej specjalnie przygotowywać ani planować - wstęp był bezpłatny. Średnia wieku na koncercie była wysoka a nasza dwuipółlatka wzbudziła niemałą sensację wśród zgromadzonych siwych głów. Przez trzy kwadranse Zuzia z przyjemnością i uwagą słuchała muzyki, bujając się do rytmu i podśpiewując pod nosem. Bo kto powiedział, że Mozarta trzeba brać tylko na poważnie? W końcu w jego czasach muzyka, którą dziś określamy mianem poważnej, służyła rozrywce!)

‘’W sobotni wieczór wraz z rodzicami,

Jest pora na teatr, teatr z bajkami!

Raz mama i tata synka zabrali,

Na przedstawienie się razem wybrali.

Do teatrzyku gdzie lalki są z bajek ,

Magiczne kukiełki i śmieszny też grajek.

Wygodne fotele i miejsca zajęte,

A przedstawienie już jest zaczęte,

Kukiełki grały, a lalki śpiewały,

To był bajkowy, dziecięcy świat cały.

Gdy przedstawienie wnet się skończyło,

Bo wszystko szybko się potoczyło.

Do domu wrócić przyszła nam pora,

Oglądać synka - nowego aktora!!

Teraz w teatr bawi się całymi dniami,

I o teatrze śni też nocami.

Polubił synek teatr z pewnością,

Kilkuletnim aktorem jest z wielką radością.

Niestety teatr u nas luksusem jest,

Ale dla dziecka to ważne miejsce i cenny gest.

Obycie społecznie i kulturalne warto dziecku przekazywać,

I ważne, co w życiu pokazywać.

Każda forma teatralna z przekazem dla dziecka ma znaczenie,

Bo codzienność zwykle odbiega i ma inne blaski i cienie.

Kolorystyka, dźwięk i samo przedstawienie,

Ma na naszego szkraba wielkie znaczenie!!’’