dziś kilka minut przed 1:00 do naszego łóżka przyszła Antosia - w dobrym humorze, wyglądało na to, że wyspana. bardzo długo po prostu leżała przytulona do mnie i opowiadała - bajki, co robiła w dzień i co będzie robiła następnego, gdzie ostatnio była na wycieczce itp. ogólnie nic niepokojącego.
ale potem nagle ni zowąd zaczęla panicznie krzyczeć, tulić się, skakać i co tylko twierdząc, że w łóżku są żmije, które zjadają jej nózki i że ją to boli <szok>.
na nic się zdało zapalenie światła, pokazywanie, tłumaczenie. po jakimś czasie uspokoiła się na tyle, że próbowałam ją uśpić leżąca na mnie. niestety - żmije powróciły. mężu tłumaczył, pokazywał, że żmij nie ma, ja tuliłam, uspokajałam. w końcu poszłam z nią do jej pokoju. niby było ok, niby już spokojnie zasypiała, ale żmije wróciły i to w towarzystwie mrówek. Tosia ciągle krzyczała "źmije jom moje nóźki, boli mnie, boli! giźom mnie mówki, boli!".
koniec końców dostała czopek viburcolu i 7,5cm dipherganu. po tym się uspokoiła, ale o leżeniu w łóżku już mowy nie było.
w pierwszej fazie tłumaczyliśmy, że nie ma żmij. potem doszłam do wniosku, ze te żmije i mrówki coś oznaczają. pytanie: co???
dla ułatwienia dodam, że Tosia po pobycie w szpitalu (kwiecień) miała problemy emocjonalne, do tej pory ma uraz do lekarzy. od jakiegoś czasu zupełnie bez powodu miewa sporadyczne napady histerii - nagle zaczyna przeraźliwie krzyczeć, napręża się i płacze. takie stany trwają 5-10 minut, raz nawet godzinę.
nasza pediatra zastanawia się nad wysłaniem Antosi do poroadni psychologicznej, ale nie ma takiej dla dzieci w okolicy.
ratunku! co robić?
; "{$lang_thumbsup}"){kind=small}
o dziwo zawsze w zabawie i zawsze w szafie męża. wczoraj to analizowałam i doszłam do wniosku, że te szczury to dla niej naruszenie własności ojca - wie, że to taty szafa i że nie wolno w niej grzebać, więc za każdym razem jak ją otwiera powtarza, że sa tam szczury i po otwarciu one uciekają. łapie je sama, przynosi mi a ja je wyrzucam przez okno.
