Poronić po ludzku. - Forum

Bogu dzięki własnych doświadczeń nie mam, a i znajome nic na ten temat nie wspominały, więc poza światem wirtualnym nie jestem może mocno obeznana, ale mogę sobie tylko wyobrazić jak traumatyczne jest to przeżycie i ile każdą matkę może ono kosztować. I choćby na ten wzgląd należy się takiej kobiecie szacunek.

Skoro tak chronimy nowopoczęte życie, wiele osób jest przeciw aborcji jako formalnej śmierci a i wobec samego porodu walczymy o godne traktowanie to tym bardziej poronienie jako fizyczna strata nowego początku jaki mógłby zaistnieć, nawet jeśli takie poronienie jest w jakimś sensie naturalną eliminacją chorób nietylko genetycznych bo różnie się przecież zdarza - to bez względu na to każda matka przez to przechodząca zasługuje na ludzkie traktowanie. Bo ja już nie mówię że powinna być rozmowa z psychologiem która pewnie by pomogła, ale wiadomo jakie są stany szpitalne, ale zwykła ludzka godność wymaga by nie szargać emocji matki cierpiącej, a każda kobieta w takiej sytuacji taka właśnie jest. Kropka

Witam forumowiczów zamieszczam tego posta w celach informacyjnych. Żadna kobieta nie chce stracić swego ukochanego skarba, którego chowa pod sercem. Jednak zdarza się, że przyszłosć młodej mamy jest zbyt nierpewna bądź praktycznie beznadziejna i taka młoda osoba zaczyna myśleć o aborcji. To smutne, gdyż jak widzimy wiele młodych par usilnie stara sie bezskutecznie o potomstwo. Aby jednak uniknąć poowaznego uszczerbku na zdrowiu takiej zdesperowanej osoby polecam kontakt {wymoderowano} . Pozdrawiam i wieżę że każda z osoba ma mozliwość decydować jak będzie układać sobie życie. Pozdrawiam.

Znam przykrą sytuację. Znajoma była już pod końcem ciąży. Wszystko było dobrze. Ciąża książkowa.  Dziecko niestety zmarło. Ale najgorsze było to że nie miała okazji nawet się z nim pożegnać.. Nie pokazano jej w ogóle dziecka.. Bardzo długo nie mogła dojść do siebie.. Myślę że było by jej łatwiej.. 

Jezuuu nie wyobrazam sobie tego ze nawet dziecka nie moglabym zobaczyć przed pogrzebem :(

A co to jest "ludzie traktowanie poronień"? Bo nie końca rozumiem.

Nie poroniłam. Chyba. Ponoc w pierwszych trzech, czterech tygodniach to wiele kobiet nawet nie wie, że było w ciąży, czyli do pierwszego okresu. Od ponad 4 lat staramy się o drugie dziecko. Na razie po prostu czekamy, mam 35 lat, jeszcze nie czas na poradnie.

Moja przyjaciółka poroniła drugą ciążę. Czwarty tydzień. W zasadzie po prostu, mówiąc banalnie, "poleciało", i tyle. I w rodzinie były takie przypadki w pierwszych tygodniach.

Moja przyjaciółka na szczęście donosiła trzecią ciążę bez komplikacji, jesteśmy Rodzicami Chrzestnymi z Mężem.

Ale zainteresował mnie wówczas temat poronień. To był etap dopiero naszych myśleń o ślubie, kwiecień, maj, a ślub braliśmy w zasadzie tak z dnia na dzień. 1 lipca poszliśmy do księdza, 25 września ślub, nauki zrobione dwa i pół roku wczesniej, w ciążę zaszłam w lutym następnego roku. Urodziłam rok i półtorej miesiąca po slubie.

W internecie dużo czytałam przed ślubem o tych poronieniach, że do któregoś tygodnia to nawet lekarze nie chcą wystawic aktu zgonu, trzeba robic na własną rękę badania genetyczne, jesli rodzice chcą miec pogrzeb.

I to jest dla mnie dziwne. Rozumiem- czwarty, piąty tydzień. Jeszcze rozumiem. Ale żeby tak jak w wyżej wymienionym przykładzie dziecko przed terminem lekarze uznali za poronienie?

No właśnie chodzi o to ludzkie traktowanie poronień, żeby po jakimś tygodniu ciąży lekarz wystawił akt zgonu, mozna było pochowac dziecko nienarodzone. I nie trzeba było latac po laboratoriach na testy genetyczne, żeby ustalic płec dziecka do aktu zgonu proceduralnie, tylko, żeby to szpital robił sam, we własnym zakresie, z automatu.

Aha. Skoro człowiek od poczęcia to wydaje się to zrozumiałe.

Wydaje mi się, że to każdej pary,każdego małżeństwa jest indywidualna sprawa. Ja (MY) niestety przechdziłam przez utarte dziecka aż dwa razy :-( Pierwszy raz jak byłam już w 12 tygodniu ciąży. Pani doktor pytała czy po wyczyszczeniu, chcemy dostać "wyskrobiny dziecka" aby je pochować? Po pierwsze nie podobało mi się, jak to ujeła, jako "wyskrobiny" , a po drugie stwreidziliśmy z mężęm, że nie bedziemy wyprawiać pogrzebu dla naszego dziecka. Zwyczajnie, nie będziemy nagłaśniać tej sprawy, bo nie chcieliśmy, aby cały Ozorków plotkował. Sami staraliśmy się przez ten trucny czas przejść i udało się - fakt trwało to ponad pół roku u mojego mężą, u mnie moge powiedzieć,że blisko rok, ale udało się.

Podam też przykład moje siostry ciotecznej, której macica odkleiła się od łożyska w prawie 5 miesiącu. Oni musieli podać imię, jakie wybrali dla synka, aby dostać akt zgonu ze szpitala. Ale pogrzebu też nie wyprawiali, bie nie chcieli, aby wszyscy do okoła gadali przez co musieli przechodzić.Oni widzieli swojego zmrałego synka.

Co inengo jak rodzi się martwe dziecko, w tym wypadku, powienien być właściwie nakaz, aby rodzice  czy matka mogła zaobzcazyć swoje zmarłę dziecko. Wiem, to na pewno wielki szok,, ale skoro całe 9 miesięcy nosiła pod sercem i czuła maleństwo, to dlaczego miałaby nie zobaczyć swojego dziecka.