Podejście przyszłych tatusiów do ciąży - Forum

Mój mąż od początku bardzo się cieszył. Jak pokazałam mu test to aż mu się łezka w oku zakręciła O dzidziusia staraliśmy się jakieś 9 miesięcy. Teraz jest trochę zestresowany, ale to wszystko z obawy o nieznane. To nasze pierwsze dziecko, więc nie ma się co dziwić, że się denerwuje. Ja też mam mnóstwo obaw, ale jak to matka, trochę lepiej sobie z tym radzę. Poza tym czasami trochę za bardzo panikuje, ale próbuje go zrozumieć, że martwi się o mnie i dziecko, jak coś idzie nie tak jak powinno. Jest bardzo pomocny i wyrozumiały, nie mogę na niego narzekać. Fasolka, a jak Twój przyszły tatuś? Też taki przewrażliwiony, czy wręcz przeciwnie?

Ojjj u Ciebie to juz niedlugo, wiec nic dziwnego, ze sie denerwujecie.

My staralismy sie o dzidziusia tylko miesiac, i oboje bylismy zaskoczeni, ze tak szybko nasze marzenie sie spelnilo. I co najlepsze to maz wyczul, ze jestem w ciazy! gdy na drugi dzien zrobilam test, jego przeczucia sie potwierdzily.

Chciałam się ogólnie dowiedzieć jak to jest.

U nas jest to drugie dziecko, pierwsze straciliśmy- w grudniu będzie 3 lata

Kiedy zrbiłam test to oboje byliśmy bardzo przestraszeni, że sytuacja się powtórzy. Kiedy minoł najgorszy cza ( w 12 tc miałam robione usg i wszystko w porządku było) dopiero zaczęłam się cieszyć ale i tak dalej nie mogę w to uwierzyć Przyszłego tatusia też zaczyna to cieszyć, fakt potrzebował o wiele więcej czasu na to wszystko. Już pomału zaczyna się wciągać w to wszystko. Denerwuje mnie tylko to, że nie ma swojego zdania i to co ja powiem to tak będzie. Z jednej strony fajie ale z drugiej chciałabym poznać jego zdanie na różne tematy.

Mój Mąż się ucieszył ale nie traktował ciąży jako jakiegoś stanu wyjątkowego. W jego rodzinie panuje zasada, że ciąża to nie choroba (Teściowa na każdym kroku mi to uświadamiała ) więc żadnych taryf ulgowych nie miałam. Nawet jak mi moja ginka pod koniec ciąży leżeć kazała i odpoczywać jak najwięcej, bo szpitalem straszyła, to mój Mąż mi nie wierzył i swoje porobić musiałam. Swoje tzn. posprzątać, poprać, poprasować, ugotować itp... I zakupy nosić, a jak ciężkie coś było, to mi kazał po 10 razy schodzić do auta, żebym nie dźwigała ciężarów czasem ;) W ciąży nie wyręczał mnie w niczym. O zachciankach ciążowych mogłam zapomnieć, bo mój Mąż nie z tych, co to w środku nocy po śledziki czy ogórki polecą ;) A jak się Szymuś urodził, to jego pomoc ograniczała się do przyniesienia i wyniesienia wanienki z wodą. Długo nie chciał go wziąść na ręce, bo twierdził, że się boi, że zrobi mu krzywdę. Pieluchy do tej pory ani razu nie zmienił. Ani razu nie zrobił mleka. Zostaje z małym tylko jak musi aczkolwiek zawsze szuka innego wyjścia (tzn, żebym ja zabrała małego ze sobą albo zawiozła do Mamy)... Ale i tak jest najlepszym Tatusiem świata, buduje najfajniejsze budowle z klocków, wymyśla najfajniejsze zabawy świata, najlepiej obcina paznokcie, najlepiej smakuje jedzenie z jego talerza i w ogóle Szymuś najchętniej by się z Nim nie rozstawał :)

Łukasz bardzo cieszył się z ciąży. Uwielbialiśmy ten mój rosnący brzuszek, pukanie do niuni i odkopywanie nam z brzuszka:) Mogłam liczyć na jego pomoc zarówno w ciąży jak i po narodzinach córeczki. Z resztą w domu dzielimy się obowiązkami, to samo tyczy się opieki nad Natalią. Po tygodniu dopiero odważył się ją przynieść do karmienia z łóżeczka, później zdarzało się to częściej, Z czasem nauczył się zmieniac pieluchy, a jak Natalka miała 8 m-cy poszłam na praktyki, później pracowałam (tatuś zajmował się córcią w domu- z nikim nnym nie byłoby jej lepiej). Pierwsze słowo Natalii było TATA:) A on chodzi dumny jak paw, że dziecko jest tak do niego przywiązane i tak krzyczy i się cieszy jak tata wraca do domu. I pierwsze głosy rano po przebudzeniu to oczywiście: TATA  a jakby inaczej:-DD

to szczerze Ci nie zazdroszcze bo chociaz Szymus zawsze bedzie za tata to jednak Ty caly czas zdana bylas na siebie. Ja tez robilam wszystko w ciazy, ale na pewno gdy lekarka kazalaby mi odpoczywac to moj maz nie kazalby mi nosic zakupow kilka razy. 

Mój mąż do puki nie miałam zagrożonej ciąży zachowywał sie normalnie, tzn wyreczał mnie w cięższych pracach, pilnował córki wieczorami żebym mogła odpocząć itp. a teraz przesadza we wszystkim. Moge chodzić i robić "lekkie" rzeczy a mój mąż nie powala mi robić nic. mam według niego odpoczywać i nie przemeczać sie. Chce wszystko robić za mnie choć sam ma nie mało pracy. Mamy gospodarstwo sadownicze i wiosną zaczyna sie wiele robót które zrobić trzeba. Ciekawe jak długo tak pociągnie.

u nas na początku był szok i niedowierzanie. Ale tatuś spisał i spisuje się nie na medal a na tonę medali!!

Już na drugi dzień po ur wziął małą na ręce, przebierał pampersa, kąpał. Wstawać nie wstawał bo jej nie słyszy w nocy, ale karmił pokarmami stałymi, usypia jak trzeba, ubierze i rozbierze( że mała wygląda jak człowiek) Zresztą on zrobi z nią wszystko!! ( no może nie pójdzie na szczepienie, bo się  boi) ale dokładnie jak Ania napisała, budowle z klocków są najfajniejsze, gotowanie kawy w jej kuchni to z tatą! Ze mną spędza więcej czasu, więc czasami ma niechęć do taty w sensie buziaków i ukochania ale jak się droczę z nią czyj jest tatuś to krzyczy że jej i tylko jej!:)

Mój mąż od poczatku bardzo cieszył sie na dziecko. Gdy zrobiłam test beta to on poleciał  odebrać wyniki bo ja byłam w pracy. Zadzwonił i krzyczał do słuchawki ze to 5 tydzień. Cieszył sie jak dziecko. Teraz tez robi tyle rzeczy. We wszystkim mnie wyręcza. A przygotowanie pokoju dla małego zostawił tylko sobie. Nie pozwolił by ktos go w tym wyreczyl, chociaż pracował na delegacji i w domu był tylko 2 dni w tyg. Mój tata proponował ze mu pomoże, a on twardo ze nie, bo sam chce własnymi rekami zrobić pokój swojego synka. Przemawia do brzuszka, jak mnie mały za bardzo kopie, to głaszcze mnie po brzuchu i mowi zeby mamusi krzywdy nie robił ;) Mój  mąż to Kochany człowiek. Podjeście do dzieci ma i bardzo mnie to cieszy bo wiem ze w kazdej sytuacji sobie z małym poradzi :) 

ach Ci tatusiowie :) mój mąż jest strasznie ucieszony bo to w końcu nasze pierwsze dzieciątko będzie, no i w dodatku synek, więc tym bardziej czuje się dumny biegając koło mnie i ciągle nakazując żebym się nie przemęczała i najlepiej żebym usiadla albo poleżała a on wszystko zrobi sam. na początku bardzo mi to odpowiadało bo mdłości męczyły mnie niemilosiernie a on nawet nocą kazał się budzić, choć tak naprawdę mógł jedynie podać mi wodę czy pogłaskać dla otuchy :) ale to bylo naprawdę bardzo miłe :) a teraz ciągle za mną biega, żebym nie zapominała czasem o lekach,absolutnie żadnego dźwigania i niepotrzebnego sprzątania,a jak już zaczynam coś sprzątać, to mi pomaga,żebym szybciej mogła odpocząć :D no i oczywiście głaskanie po brzuchu,choć tak naprawdę dopiero zaczyna mi się bardziej uwydatniać :)

Nic tylko pozazdrościć ;) Ja, jak już wyżej pisałam, wiodłam normalne życie w ciąży.

No ja niestety nie mam aż tak pozytywnych doświadczeń. W przypadku moich ciąż, a  później opieki nad małymi dziećmi tatusiowie moich córek nie wykazywali się jakoś mocno. Mój obecny mąż świetnie bawi się z córkami dzisiaj - czyta im książeczki, chodzi na spacery. Ale wcześniej to raczej bez entuzjazmu podchodził i do ciąży i do opieki nad maluszkiem.

U mnie było tak, że ja sama w ciąży się nie oszczędzałam wogóle. W końcu ciąża, która przebiega prawidłowo, to nie choroba. A znów Mąż chciał mnie wyreczać, pomagać, odkurzać, a mnie to denerwowało. Nie jestem przecież ze szkła, i nie rozbiję się!!!

Po porodzie, gdy wróciliśmy do domku, mąz od razu kąpał małego, przewijał, tylko karmić nie mógł. pamiętam, jak wróciliśmy do domu, a ja zasnęłam snem kamiennym...Mąż w tym czasie wykapał małego, i obudził mnie do karmienia...Matko, jak ja krzyczałam na męża!!! Myślałam, ze ja to robię najlepiej, że wszystko muszę sama...

Mąz skutecznie mnie z takiego myślenia wyleczył:)))