Noworodek i pies czy to się uda? - Forum

Nasz Bursztynek nie jest absolutnie agresywny ale jest jeszcze głupiutki, ma takie szczenięce zachowania, jest nadpobudliwy i bardzo żywy, wszystko go ciekawi, wszędzie musi zajrzeć i uwielbia przebywać wszędzie tam gdzie my, czasem jest to uciążliwe bo kiedy np gotuję obiad on obowiązkowo musi być przy mnie, uwali się na środku kuchni i śpi a ja nie mam jak się ruszyć.

U nas cały pokój jest już przygotowany od ponad miesiąca, łóżeczko jest złożone już od dawna więc pies miał czas, żeby się z nim zapoznać i przyzwyczaić, ale wciąż raczej zabraniam mu wchodzenia do pokoju, chyba że ja w nim jestem to wtedy czasem pozwalam mu wejść, pooglądać, obwąchać to i owo, choć teraz jeszcze wszystko pachnie nowością, nie ma zapachu dziecka więc to chyba i tak nic nie daje, ale mimo wszystko staram się mu pokazywać, że może ptam przebywać tylko za "naszą zgodą".

Najbardziej się obawiam, że będzie o małego zazdrosny, bo widzę co się dzieje kiedy mój mąż się do mnie przytula - Bursztyn wtedy jest pierwszy między nami i bardzo stara się zwrócićć naszą uwagę na siebie - to mnie niepokoi...

Z zazdrością zwierząt nalezy postępować tak samo jakbyście mieli starsze dziecko. Nie wolno Wam o psiaku zapomnieć. Musicie poświęcać mu dużo uwagi i czasu. I wystrzegajcie się zachowań które pies może odebrać w taki sposób, że ubzdura sobie, że wrogiem dla niego jest dziecko. Nie brońcie dostępu za wszelką cenę, dajcie powąchać, głaskajcie, chwalcie gdy jest grzeczny, bierzcie na spacery kiedy idziecie z wózkiem. Zwierzę wcale nie musi być zagrożeniem a jeżeli właściwie do tego podejdziecie to Wasze dziecko i Wasz pies będą największymi przyjaciółmi.

I pamiętajcie, że on jest dalej szczeniakiem - choć pewnie już tak nie wygląda. Jesteście dla niego całym światem. Ciebie pewnie traktuje jako "matkę" i cały czas chce być w centrum zainteresowania. Tak jak każde młode :)))

U nas Enek cały czas spał przy mojej głowie pomiędzy mną a mężem. Kiedy pojawił się Młody bardzo sie go bał. Dwa dni spędził pod łóżkiem wystraszony płaczem Tymka. Kiedy w końcu się odważył wyjść nie broniliśmy mu dostępu - pozwoliliśmy obwąchać i zaznaczyć tego małego kogoś kto jest również częścią jego życia. Kiedy jedno z nas zajmowało się Młodym drugie miało na kolanach kota. Gdy kupowaliśmy jakąś drobnostkę - gryzaczek czy zabawkę Enek też coś dostawał. Po jakimś czasie chłopaki zaczęli się tymi zabawkami wymieniać. A teraz po 3 latach nawet czasami się razem bawią w ganianego.

Troszkę źle, że pies tylko już przy Was czuje się zazdrosny;-(

Mój Norbiś nie może przebywac w innym pokoju, bo go po prostu nie ma- mieszkamy w kawalerce. Norbi wie, że jest jego czas przytulania i wie, że może spać z nami w łóżku w nogach. jak będzie dziecko nie możesz zapomnieć o piesku, tak jak pisze Mama Tymka- to jest też małe "dziecko", tylko tyle, że psie

Nie mam pojęcia czym spowodowana jest ta jego zazdrość o nas - poświęcamy mu bardzo dużo uwagi.

Jeśli chodzi o spanie z nami to wybacz, ale mam bardzo twarde zasady - kocham swojego psa i jest dla mnie jednym z członków rodziny, ale miejscem zwierzęcia jest podłoga, zwłaszcza tak dużego jak nasz Bursztyn - to nie jest kanapowiec! Od małego był uczony, że nie wolno mu wchodzić na łóżko mimo, że pchał się na nie przy każdej możliwej okazji. Dziś też jeszcze czasem próbuje wskakiwać i sprawdza nasze reakcje ale wtedy od razu jest komenda "podłoga" i psa na łóżku momentalnie nie ma.

No i tak samo powinniście go traktować jak urodzi się dziecko. Nie zmieniać radykalnie zasad wychowania, bo pies też może  źle się czuć  i być agresywny w stosunku do dziecka. Od początku jak dzidzia będzie wyznaczyć mu pewne zasady i koniec. Tylko nie na tyle, aby pies czuł się odrzucony, bo to też nie dobrze.

Ja mam drzwi do pokoju małej, więc zwierzaki nie mają możliwości wejścia. A jak wchodzą ze mną to wystarczy, że zawołam jak wychodze to idą za mną.

Nie powinnaś w ten sposób uogólniać, to jak powiedzieć, że osoby z czarnymi włosami są wredne, a z blond zawsze wyjdzie złodziejka. Każde zwierzę jest inne i nie jeden kot potrafi być lepszym kompanem życia niż pies. Ja znam sporo zwierząt domowych i jakoś to Twoje określenie zupełnie nie sprawdza się w praktyce. Porównaj sobie młodziutkiego Border Collie z kotem w średnim wieku, jeśli wiesz o czym mówię, to zapewne rozumiesz, że akurat w tym duecie to pies jest kompletnie nieobliczalny, a kot zupełnie nieszkodliwy dla małego dziecka!

ja powiem wam jedno!my też dawaliśmy pieluszki do obwąchania,nawet pies dostał ubranie małej.Jak wróciliśmy do domu to zaczął szaleć,wyć,wskakiwać na fotelik samochodowy itd.a wszyscy mówili ze po tygodniu minie mu.yhym.Julka ma 5 miesiecy i jest agresywny ale w stosunku do dorosłych.Szczeka,jak próbujemy go od małej zabrać by nie był zbyt blisko warczy na nas i gryzie.kilka razy o mało co by jej nie przygniótł(mimo że jest jamnikiem troche waży)najbardziej jest zazdrosny o tesciowa.Jej jakby mógł to by nie pozwalał patrzec na mała.skacze,próbuje ściągać jej skarpetki gdy tesciowa trzyma ją na rekach na stojąco.Kradnie ubrania małej z jej kosza na bielizne,nawet kosz przegryzł.

Nie chce nikogo straszyc ale jeśli pies w waszym towarzystwie jej zazdrosny to dobrze nie bedzie.(tak mi sie wydaje,mówię to bo widze jak jest u nas)Wskoczył kilka razy do łożeczka,na przewijak który jest na łożeczku(całe szczęście że Julki w nim nie było!)kradnie jej zabawki mimo że ma swoje.Mogę Wam wymieniać ile chcecie.Pies nawet zaczął wiecej jeść,zsikał się kilka razy w domu.Jest stary bo już ma 8 lat,lubię psy ale nie zdajecie sobie jaki koszmar przechodze od 5 miesiecy!codzienne piszczenie i drapanie w drzwi by go wpuścić,dać mu pampersa do rozwalenia go w mak(nie dawaj psu pampersa do zabawy)i wylizania wszystkich wnętrzności.To tak jak w "Folwarku zwierzęcym"jest na tyle "ambitny"by zdominować człowieka aby mu uległ i mimo że pokazuje mu Julke codziennie,daje do obwąchania,oblizania(w granicach możliwości)to on i tak piszczy jak piszczał 5 miesięcy temu.I wiecie o co się boję?że jak Julka zacznie raczkować to on ją zdominuje,będzie traktować jak zabawkę,jak piłeczkę którą można sie bawić...lub jak zacznie siedzieć i dostanie coś w rączkę do jedzenia a on jej to zabierze a ona będzie chciała mu to odebrać,lub ją ugryzie a znając moją teściowa ona uzna że nie ma problemu,że nic sie nie stało i że to wypadek przy pracy,jesli ona z tym czegoś nie zrobi to wiecie jakie są matki,nie ręczę za siebie albo jej coś zrobię albo psa uśpię albo go oddam bo jakby nie patrzec to zdrowie dziecka i jego bezpieczeństwo są dla mnie najważniejsze!

Absolutnie nie chce nikogo obrazić i pewnie wielu się ze mną nie zgodzi, ale mimo tego, że uwielbiam zwierzęta to z moich doświadczeń z jamnikami mogę tylko powiedzieć, że z reguły są to psy trudne, wredne bardzo często agresywne i moim zdaniem raczej niezbyt mądre i to co opisujesz jakoś mnie nie dziwi. Przepraszam jeśli moja opinia jest krzywdząca dla jakiegoś właściciela jamnika, ale podkreślam to jest tylko i wyłącznie moje zdanie oparte na doświadczeniach związanych z tymi psami.

Jeśli chodzi o zazdrość naszego psa... No cóż - łudze się, że jest ona spowodowana tym, że to jeszcze szczeniak, który nie jest jeszcze do końca ułożony. Ta jego zazdrość nie objawia się w żaden niebezpieczny sposób, nie jest agresywny, nie jest złośliwy - poprostu pcha się między nas kiedy się do siebie przytulamy tak jakby chciał powiedzieć "ja też chcę się poprzytulać". W takich sytuacjach czasem go do siebie bierzemy żeby wo wymiziać, poprzytulać a czasem kiedy ta jego zazdrość jest dla nas uciążliwa jest karcony za takie zachowanie i wysyłamy go na miejsce, wtedy patrzy na nas smutnymi oczkami i odchodzi ze zbolałą miną.

Pewnie że się boję o jego reakcje kiedy pojawi się w domu maluch, ale nie chcę od razu spisywać psa na straty, bo tak jak pisałam wcześniej, byłoby to dla mnie pójście po najniższej linii oporu, nie mogłabym tak z tąd ten temat, z którego mam nadzieję wyciągnę jakieś wskazówki odnośnie wychowania psa z niemowlakiem.

U mnie jest podobna sytuacja jak u autorki wątku. Z tym że mój labrador miał rok i 3 miesiące jak urodziłam Adasia. Mąż przywiózł przed powrotem pieskowi pieluszkę tetrową Adasia do powąchania. Oczywiście pies odkąd urodził się synek przebywa jedynie w dolnych partiach domu, nie wpuszczamy do naszej sypialni i pokoju gdzie Adaś się bawi. Na początku Nala była trochę zazdrosna - jak się czule mówiło do małego, to trącała nosem, że do niej tak mamy mówić. Jak Adaś płakał, to dziwnie na niego patrzyła. Ale teraz to najlepsi kumple;). Oczywiście nie daję Nali lizać synka, bo to z lekka niehigieniczne. Ale czasem się troszkę razem pobawią. Na dworze spokojnie zostawiam małego w wózku jak śpi i psa obok i idę do domu i pilnuję ich przez okno. Bo jedyne co ona robi, to kładzie się koło wózka i jakby czuwa. Poza tym Adaś jest tak obudowany w śpiworek, kocyk i budkę, że ledwo go widać.

A poza tym nie na darmo się mówi, że labradory to psy stworzone dla dzieci. Nala wychowała się z dziećmi kuzynki, całe dni latem biegała z nimi i się bawiła. I czasem ciężko było stwierdzić gdzie pies, a gdzie dziecko:)! Biegała za rowerkami, no i jedyne co złego im zrobiła, to przegryzła piłki i pogryzła zabawki, ale to dlatego  że sama chciała się nimi bawić.

A ciekawa jestem jak u założycielki wątku sytuacja obecnie wygląda.:)

 Ja mam dwa psy, w tym jednego "cielaka" który waży więcej ode mnie... Jednak psy są tak wychowane, że nie zrobią nic dzieciom  (nie tylko moim, ale każdemu dziecku!!!), absolutnie!!~!!! Ale nie daj Boże, żeby ktoś obcy zbliżył się do chłopaków, gdy mnie nie ma w pobliżu... Wtedy to wielkie cielsko kochane (bernardyn)  na pewno nie da podejść do chłopaków... Swoim cielskiem zasłania dojście, a w ostateczności zacznie szczekać... Jednak gdyby moim chłopakom działa się krzywda, to nie ręczę wtedy za Betiego- chyba byłby w stanie zrobić komuś krzywdę....

Każdemu znane jest powiedzenie,że pies jest najlepszym przyjacielem człowieka...więc dzidziusia także:)

Jednakże jakby nie było- przy dziecku, trzeba uważać... Choć kotrzyści z posiadania zwierżecia- psa-  jest mnóstwo:)

Ja poczatkowo byłam sceptyczna, ale w końcu stwierdziłam, ze to nawet lepiej dla dziecka jak się wychowuje ze zwierzetami, tylko pod warunkiem, że pies czy kot zna swoje miejsce w szeregu ;)

My mieliśmy suczke jak sie Patka urodziła (mieliśmy bo wieku 17 lat nam zdechła nie dawno) Była z nami tyle lat wiec nie zastanawieliśmy sie nad tym żeby sie jej pozbyć, bo było oczywiste że z nami bedzie. Patka sie z nią bawiła choć myślałam że stary pies nie bedzie chciał sie bawić z niemowlakiem. Szczekanie jej nie budziło bo dziecko było już w brzuchu przyzwyczajone do  odgłosu szczekania i nie bała sie jak nawet gwałtownie zasczekała.

Ogólnie nie było żadnego problemu. A u was jaktam sie udał układ niemowlę - piesek?

U mnie jest tak ze nasza mala suczka wywineła nam nrumer i we wrzesniu, zaszła w ciąze. W listopadzie urodziła 5 zdrowych i jedno martwe szczenie. Wszystkie pozza jednym udało sie nam wydac. Tak wieć zostały nam dwie suczki. Ta strasza to kochany,bardzo cierpiliwy i kochający pies. Wiele razy były u nas w domu noworotki i nawet specjalnie nie zareagowała. Natomiast troche boje sie o tego małego, wszedobylskiego szczeniaka. Mała ma dopiero 2 miesiace i jest nie do okielznania :) Gryzie wszystko wiec sie troche obawiam.. 

Oczywiście, musisz tylk zwrócić uwagę na to by pies był z ras uznanych za przyjazne dzieciom i miał faktycznie łagodne usposobienie.

Wszystko sie da, tylko jak ze wszystkim z rozwaga i pod kontrola. Nasza mala przyszla na swiat gdy nasz Golden mial 8 lat- niby stary, madry pies, kocha dzieci, ale zawsze ta rezerwa i ostroznosc powinna byc zachowana.

Mam 2 dobermany i kota, żadnych niefajnych akcji. Zwierzę trzeba przywyczaić, dla niego to taki sam szok.

Na tej rasie się kompletnie nie znam. Wiem, że da się pogodzić wychowywanie dziecka i psa, ale nie wiem właśnie jak jest w labradorem. Może dla pewności wejdź na to forum:{WYMODEROWANO} Na pewno Ci pomogą.