Pracodawca nie ma obowiązku udzielania przerw w pracy dla załatwienia prywatnych spraw, nawet jeśli jest to nagły przypadek. Tak jak pisano wyżej,
postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych. Postanowienia regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych. Regulamin pracy jest od tego by normować porządek pracy, w tym ewentualne przerwy i ich formę. W zakładzie pracy, w którym nie ma obowiązku wprowadzenia regulaminu pracy, ustalenie elementów organizacji i porządku pracy, w tym sposobu potwierdzania obecności w pracy, następuje w drodze poleceń pracodawcy. Zgodnie z kodeksem pracy, pracodawca może ale nie musi, wprowadzić jedną przerwę w pracy niewliczaną do czasu pracy, w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut, przeznaczoną na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych. Przerwę tą wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę. Samowolne niezgłoszenie się pracownika do pracy lub opuszczenie miejsca pracy z uwagi na załatwianie spraw osobistych, nawet w sytuacjach wyjątkowych, bez uzyskania zgody ze strony kierownika zakładu pracy/pracodawcy, jest kwalifikowane jako ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i może być przyczyną zwolnienia.
