Komórka jajowa/pleminiki - sprzedalibyście lub podzielili się? - Forum

Mamo Julki, to nie jest pogląd kogokolwiek, że komórka jajowa (plemnik) tworzą nowe życie. To jest fakt. To, że dawca takich komórek jest biologicznym ojcem/matką to też fakt, nie pogląd. 
Człowiek decydujący się na taki krok (oddanie komórek) musi zdawać sobie sprawę z faktów.  Powinien robić tak, jak wskazuje mu sumienie.

Jaśmina ma 100% rację i oddając komórkę lub plemniki oddajemy swój kod genetyczny

Ja to rozumiem. Zdawałam maturę z bilogii:)))

Nigdzie też nie napisałam, ze sama komórkę bym oddała...

Zastanawiam się tylko, jak rozwinęła by się medycyna, gdyby nikt nie był chętny do dzielenie się sowimi genami.

Okazuje się, ze są ludzie - także na anszym forum - którzy inaczej do tego podchodzą.

Ja jestem za rozwojem nauki, medycyny, ale nie za wszelką cenę. We wszystkim trzeba starać się znaleźć umiar.

A czy cel uświęca środki? Wydaje mi się, że medycyna rozwija się całkiem nieźle i bez tego. 

dokładnie i moim zdaniem granica jest właśnie tam, gdzie zaczyna się próby wejście w kompetencje stwarzania człowieka, żeby nie powiedzieć produkowania

Czyli krótko mówiąc jesteście przeciw in vitro. W związku z czym oczywistym jest, że komórek byście nie oddali.

Myślę, że Justyna tak samo jak ja w takiej sytuacji omówiłaby tę kwestię z mężem. Ale tylko z Nim.

W kwestii wychowywania przez inne osoby "naszych" dzieci to w adopcji też wychowują nie biologiczni rodzice.

Mówię za siebie - ja zgodziłabym sie oddać ale bliskiej mi osobie. Nikomu obcemu.

Nie czułabyś sie związana z tym dzieckiem? Nie masz takich oporów, o których piszą Bartt, Emka czy Jaśmina?

Niczego nie zaznaczyłam bo po prostu nie wiem, co bym zrobiła...

Niestety nie mogę dodać opcji "nie wiem", ale jeśli ktoś nie wie, też moze się tutaj dzielić opinią:)

Ja też bym oddała. Niech kobiety które nie mogą z różnych powodów mieć potomstwa mają  taką szansę.

Nie masz oporów typu: to przecież będzie moje dziecko?

Nie mam.Jakoś na  tym etapie nie myślałabym o tym że to moje. Owszem oddałabym jakąś cząstkę siebie ale  z dzieckiem które by urodziła inna kobieta nie byłabym związana emocjonalnie.

Idąc tropem genów, dziecka z adopcji też nie powinno się brać, bo to przecież nie nasze...

Oddała bym na 100% gdyby potrzebowała tego np moja siostra zrobiła bym wszystko by dzięki mnie mogła mieć dziecko. Ludzie którzy nie mogą mieć dzieci liczą na każdą szanse i wcale się nie dziwię ja chyba też chciałą bym by ktoś mi pomógł gdybym nie mogła zajść w ciąże

Czasem fajnie kombinujesz, ale niestety zazwyczzaj dochodzisz później do takich głupot. Nie wierzę, że nie widzisz różnicy pomiędzy tymi dwiema sytuacjami. Pomiędzy pierwszą, w której ktoś oddaje swoje komórki po to, żeby kto inny mógł z nich wyprodukować dziecko, które na starcie będzie wyposażone w życiowy dramat pt. niejasna kwestia rodziców, a sytuacją, w której małżeństwo decyduje się wziąć pod swoją opiekę obce dziecko, które nie ma nikogo, kto mógłby się nim zająć i decydują się wychować je jak swoje. 

 a czy kiedyś ktoś myślał w ten sposób? dziecko z domu dziecka jest tak jakoś oczywiście nie nasze...

Twoje argumenty Bartt można tak zinterpretować. Piszesz o genach (nie tylko ty), że dziecko byłoby w połowie czyjeś tam. Tutaj sytuacja jest taka sama. Nie wiem więc, czy różnica pomiędzy tymi dziećmi jest aż tak kolosalna. Nie mówię tu o sytuacji rodziny, a o sytaucji dzieci - rodzice biologiczni są  w obydwu przypadkach inni niż faktyczni. Skąd pewność, ze dla takiego dziecka to będzie dramat? Może będzie miało poglądy podobne do swoich rodziców i zaakcpetuje ten fakt, a nawet poczuje się wyjątkowe, wiedząc, jak ważne było dla jego rodziców jego pojawienie się na świecie?

Sorki, Melisko, ale nic z Twojej wypowiedzi nie zrozumiałam... Mogłabyś sprecyzować?

Melisko, odpowiesz?:)